Normaal gesproken sta ik met een brok in mijn keel bij de receptie uit te checken. Maar vandaag is het goed geweest en tijd om verder te gaan. We hebben het fijn gehad hier in Rimini, ondanks dat niet alles perfetto was.
Gelukkig kregen we een andere kamer en konden we de auto alsnog veilig bij het hotel parkeren. We hebben elke avond heerlijk gegeten bij al onze favoriete restaurantjes, ik heb geshopt wat ik wilde (een tas!), we hebben langs het strand gewandeld en ijsjes gegeten. Toch voelt het alsof we een beetje uit elkaar gegroeid zijn. “Je klinkt anders dan anders, als Steef in Italia is” – zei een vriendin. En dat klopt, het voelde ook anders. Normaal ben ik “verliefd” en dat gevoel had ik nu niet.
Ik had me hier zo op verheugd en ontzettend naar uitgekeken, maar ik heb echt moeite gehad met ontspannen en mijn draai te vinden. We hadden natuurlijk al niet zo’n lekkere start en kwamen vervolgens in een situatie terecht die we al heel lang niet meer gewend waren; zoveel mensen om je heen. Ook de steeds veranderende regeltjes vanuit Nederland, maar ook Duitsland – waar we nog moeten overnachten op de terugweg – gaven niet bepaald rust. Misschien moesten we toch maar in één ruk naar huis rijden…. En dan was er ook nog het Comomeer dat lichtelijk op overlopen stond, aardverschuivingen en de extreme drukte op de weg omdat heel Europa inmiddels vakantie had. Moesten we weer een andere route nemen? Was Erwin fit genoeg om in één keer terug te rijden, zonder tussenovernachting? Allemaal dingen die door mijn hoofd bleven gaan.
Ik heb me suf gesmeerd en gediffuust met Stress Away en Valor, maar ontspannen lukte me niet. Voor het eerst in mijn leven telde ik de dagen af in Rimini en dat heb ik nog nooit gedaan. En dat voelde best KUT, als ik heel eerlijk ben. Met hoofdletters en zonder sterretje.
Maar los van alle omstandigheden worden we misschien ook wel gewoon te oud voor Rimini. Terwijl we op zaterdagavond nietsvermoedend op weg waren naar de midgetgolfbaan, belandden we ineens midden in het uitgaansleven. Voordat we het door hadden, stonden we tussen de feestende jongeren die overigens opvallend veel roken. En nadat we vannacht om 05:00 uur (ja, dat is nog midden in de nacht) met veel geschreeuwd en gebonk werden wakker gemaakt door onze buren, is de liefde redelijk bekoeld en “time to move on”.
* BAM! * Oeps, viel daar nou de deur keihard dicht en mijn sleutel uit mijn handen… om 08:00 uur ’s ochtends..??! Ach, wat vervelend nou 😉
Geen signorina meer – dat was ik toch al lang niet meer – maar “bentornata signora!”. Terug naar de Borgo, mijn andere grote liefde, waar ze wél nog weten wie we zijn en hoeveel jaren we hier al komen. Na een redelijk snelle rit, met slechts een paar keer oponthoud, zitten we aan de vertrouwde lunch en voel ik een soort rust over me heen dalen. Eindelijk. Stop de tijd.
