Er is maar één ding waarbij ik ontzettende last van FOMO heb en dat is Take That. Al het andere; feestjes, verjaardagen, ja zelfs Guus en Xander, daar kan ik me gemakkelijk overheen zetten. Zelfs bij Robbie nog enigszins, maar bij Take That is de fear of missing out REAL! Dat is ook de reden geweest dat ik op een gegeven moment allerlei (fan) accounts ben gaan volgen op social media om op de hoogte te blijven. Want ik had het idee dat ik altijd net naast de pot piste.
Ik kwam er altijd achter dat ze in Nederland (of in de grensregio) waren geweest, als het betreffende programma werd uitgezonden (GTST, Paul de Leeuw, Gordon, The Voice…) of ik weer iets voorbij zag komen in de bladen van mijn moeder. Concerten, dat hield ik nog net bij. Maar ja, zo vaak kwamen ze nou ook weer niet. En ik had eerder misschien ook wel andere prioriteiten zoals trouwen en een kind krijgen.
But now that is done, is het op de voet volgen van alles wat de mannen doen en waar ze uithangen een lichtelijk hysterisch onderdeel van mijn bloggersbestaan geworden. Immers: fangirl for life, right?!
Dat er een album aan zat te komen aan het eind van dit jaar met een bijbehorende tour in 2024, dat was al een tijdje bekend. Maar de afgelopen twee weken was het onrustig op social media. Er werd ineens een WhatsApp kanaal gelanceerd, maar alleen een select aantal nieuwsbrieflezers (waaronder ik niet) had een mail met een uitnodiging hiervoor gekregen. Meteen ga je dan al je spamfilters dubbel checken en je opnieuw aanmelden voor de nieuwsbrief. Ik wel tenminste. Ik vraag me dan trouwens altijd af, of je je daarmee niet per ongeluk uitschrijft.
Maar goed, er kwam dus geen nieuwsbrief. Het nummer dat gekoppeld was aan het Take That account op WhatsApp werd echter massaal gedeeld binnen de fandom. Nu ben ik nog net zo alert dat ik niet meteen overal op klik, maar na een paar dagen begon ik serieus spastische trekjes te krijgen dus zette het nummer onder “Take That” in mijn contacten en stuurde een appje. Hysterisch toch, appen met Take That?! Toen de profielfoto zichtbaar werd, inclusief vinkje, én het eerste bericht binnen kwam, maakte mijn hart een sprongetje.
“Het is een geautomatiseerd systeem, Steef. Er zit een hele IT- en MARKeting afdeling achter. Het is niet Mark himself die jouw appjes gaat beantwoorden.”
WHO CARES?! Ik heb Take That in mijn WhatsApp!
En het bleek om een zgn ‘soft launch’ te gaan, waarbij ze eerst wilden testen of alles wel werkte. Dus had ik een beetje geduld gehad, dan had ik vanzelf die berichten gekregen. Vervolgens verschenen er op een avond opeens foto’s online van stadions waar het TT-logo op geprojecteerd werd. Je kunt er veel van vinden, maar die MARKeting afdeling is goed in het maken van teasers. Vier jaar geleden gingen wij fangirls door precies dezelfde hel van “weten dat er iets aan zit te komen, maar wat dan precies?!”
In de UK is Take That nog steeds mateloos populair, dus de media duiken er meteen bovenop en “het lééft” onder het volk. Ze sloten niet voor niets het Coronation Concert af en werden daar Pop Royalty genoemd. Het leeft, zoals hier in NL de volksmuziek leeft, zeg maar #rolleyes.
Op het moment dat er ‘big announcements’ gemaakt moeten worden, dan rennen de boys meestal naar hun vriendin Zoe Ball bij Radio2. Zij presenteerde vroeger Live & Kicking op TV, de Britse variant van Telekids. Ik zat destijds uiteraard aan de buis gekluisterd als de mannen daar hun opwachting maakten. Sterker nog; het werd opgenomen op VHS! Echt wel! Never not missing out, back in the days.
Afgelopen vrijdag werd daar dan eindelijk de nieuwe single Windows gelanceerd. Hoewel het al sinds middernacht te beluisteren was via de bekende digitale kanalen. Dat digitale tijdperk waar we nu in leven, is een vloek en een zegen tegelijk. Een zegen, omdat je nu eigenlijk nooit meer bang hoeft te zijn dat je iets mist. Alles is overal online terug te vinden. Maar de euforie van vroeger, als je onverwacht ergens iets tegenkwam, die mis ik soms nog wel eens. Net als het naar het postkantoor gaan voor concert tickets. Want ticketstress bij online sales en fan-pre-sales van de pre-sales is niet normaal.
Niet veel na de launch ging ook de nieuwe website live met daarop de tour data. Helaas voor mij een hele dikke bummer – voor nu althans – want het zijn nog alleen UK data. “Dan verras je je man toch met een weekend London?!” appt mijn Concert Sister meteen. Ja, sjat, alsof ik dat geheim zou kunnen houden haha. Is me één keer gelukt naar Carré in Amsterdam (“Kom, we gaan naar Lionel Richie bij Ivo Niehe en euh, oh ja, Take That komt ook die avond”), maar daar zal hij geen tweede keer intrappen. Uiteraard zit de limited edition, store exclusive CD-met-boek-en-poster al in mijn winkelmandje. Samen met de nodige merchandise, want het liefst wil ik ALLESSSSSS natuurlijk haha.
Doe voor mijn verjaardag daarom maar een donatie voor het Take That Fund.
Because gigs don’t cost money. The funds come from a magical place that you always figure out eventually. And if you buy the tickets now, but the concert is in June next year, then by that time it is basically free.
Twee wijsheden die ik ook tegenkwam in de krochten van het internet. Ach, de een gaat hardlopen, de ander gaat gillen. Ieder z’n ding. En die ene mevrouw die onder een post vroeg of we konden stoppen met “whoohoo” te roepen, omdat we nu volwassen zijn en ons niet meer horen te gedragen als tieners? Die snapt het niet. Sorry dear, but I will whoohoo if my life depended on it, and will never stop. Fangirl for life.
