Het nieuwe album van Take That heet This Life en het kon niet toepasselijker zijn dan waar dit jaar voor staat:
This Life ain’t no bed of roses
This Life will take everything that you’ve got
De tekst van een liedje zegt vaak meer dan een blog van 2000 woorden. Toch ga ik het proberen en blik ik terug op het afgelopen jaar aan de hand van de concerten die we bezochten. Het waren er nogal wat en ik kan geen betere therapie bedenken dan live muziek. Mijn dopamine, waarvan ik elke keer net dat beetje energie kreeg dat ik nodig had om er weer even tegen aan te kunnen.
De 25e editie van De Vrienden van Amstel Live was het eerste, op woensdag 25 januari. We hadden goede kaarten; zitplaatsen op de eerste ring en vlakbij het podium. Ik was destijds trots dat ik ze had weten te scoren. Maar ik kon me er niet op verheugen. Ik deed mijn best om te genieten, maar het voelde allemaal zo dubbel. Daar droeg ook de line up aan bij die niet was zoals die ooit geweest was en waar we zo van houden: de gevestigde namen die behalve hun eigen repertoire ook elkaars liedjes zingen. De jonkies van nu en al die rappers zeggen me niet zoveel. De enige die me tot tranen wist te roeren (en dat was nou eenmaal niet zo moeilijk) was good old Xander met Afscheid. Hoewel het nog mooier was geweest als hij het in zijn eentje had gedaan, zonder Emma Heesters. Het kind kan goed zingen, maar ze hoeft niet overal met haar neus bovenop te staan. De beste optredens van de avond waren Krezip, Anouk en Dinand, die de hele Ahoy op zijn kop kreeg met Rain down on me. Vriendje Guus kwam ook nog even voorbij vliegen met piano. Toch weer die oudjes he…. Het was leuk om de jubileumeditie mee te maken, maar ik denk dat we het hoofdstuk Vrienden van Amstel wel afgesloten hebben.
Anderhalve week later, op zondag 5 februari, gingen we naar de Lanxess Arena in Keulen voor niemand minder dan mijn grote held Robbie Williams. Voorafgaand aan het concert aten we bij Ristorante Grissini, gelegen aan de Rijn en op een kwartiertje loopafstand van de arena. Prima te doen dus en zeker een aanrader. In de Lanxess waren we eerder naar Michael Bublé geweest en het is een fijne locatie. Vergelijkbaar met Ahoy en de Ziggo Dome; overal waar je zit heb je wel goed zicht op het podium. Ik ben een sucker for merch, dus ik ging helemaal los toen ik de stand vond. Een T-shirt, een lanyard en uiteraard een tote bag. Wat moet je ermee? Niks. Maar het is gewoon leuk voor de heb. En voor de verzameling. Net zoals de reusable Robbie cups die je bij een drankje van €7 “krijgt”. Moet. Ik. Ook. Hebben. Ik ontdekte helaas te laat dat er verschillende varianten waren haha.
Het concert was één grote emotionele roller coaster. Vanaf het eerste moment dat Robbie op het podium stond, heb ik mijn stoel niet meer aangeraakt. Ik heb gesprongen, gedanst, mee gezongen en ge-whoohoot. En gejankt. Gejankt gejankt gejankt. Nooit eerder raakte Angels me zo. Maar het was alsof Robbie dit speciaal voor mij en papa zong. Ik was kapot, maar het was zo fijn om twee uur lang alles te vergeten.
Een paar maanden later zag ik hem weer. Mijn held kwam naar Pinkpop en bevond zich dus in een straal van 25 kilometer om mij heen. Maar Pinkpop: been there, done that and never do it again. Dus ik had een andere missie: een selfie scoren bij het hotel. Het is natuurlijk altijd een gok maar ik wist zeker dat hij er zat en al helemaal toen ik zijn drummer Karl trof en in ieder geval een selfie met hém scoorde. Ik kwam alleen niet verder dan “Thank you and have a great gig!” Oh those damn nerves.
Er liep trouwens ook een Robbie lookalike rond, die zich net iets te eager voor mijn voeten wierp en vervolgens binnen gehoorafstand in plat Limburgs liep te bellen over “die vrouw die me wel zag maar niks durfde te vragen”. Nein jong, die vrouw had jou al lang door met je armen zonder tattoo’s 🙂 Op die momenten dat ik in mijn fangirl bubbel zit, vergeet ik even al mijn zorgen en dat is zo fijn.
Eenmaal thuis zat ik te wachten tot de hoogtepunten voorbij kwamen op TV. Tot ik een appje kreeg van een vriendin die op Megaland stond: “Je bent toch wel aan het kijken he?” Nou ja, als Robbie voorbij kwam, dan ging ik wel kijken ja. Toen stuurde ze me een link… Er bleek gewoon een heuse livestream te zijn! Dus zo kon ik nóg een keer genieten van die geweldige show, vanaf het Take That intermezzo nog wel. Ik kan je vertellen; als je al een beetje weet wat er gaat gebeuren, kun je er nog intenser van genieten! Wat een timing en wat een cadeautje! Het bleef trouwens niet bij twee keer Robbie dit jaar, maar daarover later meer.
Vier dagen later, op woensdag 21 juni, was het weer tijd voor de volgende: Bruce Springsteen in de Merkur Spiel Arena in Düsseldorf. Niet mijn eerste keus, maar ik ging mee voor de gezelligheid samen met onze beste vrienden. Gezien de toch al drukke periode zo richting de zomervakantie en het feit dat het een doordeweekse werkdag was, sloegen we het centrum en samen een hapje eten over en parkeerden op goed geluk in Parkhaus P4 (onthoud dit!). Dat bleek een gouden vondst want (nog) niet druk (rond 18:00uur) en op loopafstand van de Arena. Op het kaartje – ik hou van die Duitsers met hun old school concertkaarten inclusief afbeelding van de artiest – stond ‘Anfang 19:00 Uhr’. Als ervaren concertganger (ahum) weet je dat dan pas het voorprogramma begint. Dus ik had alles behalve haast en ging nog op het gemakje iets te drinken en een bretzel halen. En toen begon de klim naar boven….. Meine Güte wat was dat hoog! Maar gelukkig had ook elke rij een “vangrail”. We zaten amper en ik was nog druk bezig selfies te maken met de reusable cup (Duitsland weer he) toen ze op het veld ineens begonnen te gillen en er gitaren en drums klonken…. Ok, blijkbaar een man van de klok, die ouwe.
Unpopular opinion (maybe): het was een goed concert, niks dan respect als je op die leeftijd nog drie uur non stop kunt rocken. Maar mijn muziek is het toch niet. Het klinkt voor mij allemaal een beetje hetzelfde. Behalve The River kon ik niks meezingen. Maar het was wel leuk om te zien hoe mensen die nog ouder zijn dan wij – inclusief de fangirls in de golden circle die we op de schermen zagen – compleet uit hun dak gingen. Hopelijk sta ik er ook zo bij als ik 60 ben en bij Robbie sta (of zit) haha. Golden FanGirls krijgt ineens een heel andere dimensie. We hebben de zon zien zakken achter het podium en om klokslag 22:00 uur was het voorbij. Bijzonder om een stadion uit te lopen als het nog een beetje licht is.
Overigens klein detail dat een beetje pijn deed: dit was de Arena waar we tickets hadden voor Robbie Williams in 2017…. Ik kon zien welke plaatsen we toen hadden gehad en dat waren goede. Hele goede. Auw.
Ondertussen denderde het schooljaar richting zijn einde en dat betekent: Rieu take over op het Vrijthof. De timing was niet ideaal; 7 juli was precies een half jaar na 7 januari. Dus ik stond strak van emotie en er was weinig voor nodig om de sluizen open te zetten. Gelukkig zorgde mijn Concert Sister met haar hilarische uitspraken – “Als jij nou even daar gaat zitten, dan kan ik naast Steef” (tegen Erwin) – voor voldoende afleiding. And if words won’t do, you whoohoo. Tijd voor een tweede keer buiten de hekken was er dit jaar niet bij, want zodra de de laatste schooldag achter de rug was, werd de tijd om onze koffers te pakken en richting ‘codice rosso’ in Italia te vertrekken. Deze vakantie zouden we op een heel bijzondere manier afsluiten: met een concert in de buitenlucht van Robbie Williams tijdens het Lucca Summer Festival.
Een concert meemaken in Italie staat al heel lang en heel hoog op mijn bucketlist. Het festival staat bekend om de grote namen die er elk jaar staan. En nee, dan heb ik het niet alleen over Take That (2019) en Robbie Williams (2015 en 2017) maar ook Pink, Elton John en Simply Red trokken eerder naar het pittoreske Toscaanse stadje. Het Piazza Napoleone waar de meeste shows plaatsvinden is iets kleiner dan het Vrijthof, maar de echte grote concerten zoals Robbie dit jaar (en volgend jaar Ed Sheeran) vinden plaats buiten de stadsmuren (Mura Storiche).
Je zou op en top Italiaanse chaos verwachten, maar juist als je hier vanuit gaat, valt het alleszins mee. We hadden een parkeerplaats gereserveerd en hoewel het éven zoeken was – “Just follow the wall and you will find” – was dit wel prima geregeld. Overal stonden looproutes aangegeven en zelfs de vakken op het grasveld waren duidelijk gemarkeerd. Indien nodig, liep een hostess met je mee naar je plek. Ik zal hier overigens nog een aparte blog over schrijven, want het was een beleving op zich. Op Instagram schreef ik erover:
Het was MAGIC. En eigenlijk elk concert dat hierna nog kwam, voelde een beetje als mosterd na de maaltijd.
Zo stonden in oktober, aan het eind van de herfstvakantie, The Streamers nog op het programma, in het Gelredome in Arnhem. Een locatie waar ik niet heel warme herinneringen aan koester omdat ik er ooit bijna flauwviel toen we vooraan bij Anouk stonden. Ook parkeren is hier een drama, want je wordt al vrij snel naar P+R terreinen verwezen. Op de heenweg is dat nooit een probleem, maar 20.000 mensen die na afloop dezelfde bus willen hebben als jij, is niet Steefproof.
We gingen hier met z’n drieën naartoe en eigenlijk zou dit Stijn zijn eerste echte concert worden. But then Robbie happened. We parkeerden in een woonwijk en aten een snelle hap bij McDonalds in winkelcentrum Kronenburg, dat vrijwel tegenover het Gelredome ligt. We waren niet de enige, maar de drukte viel te overzien. Qua afstand was het goed te bewandelen, ik vond het alleen een beetje eng om de op- en afritten van de snelweg (die je oversteekt met een loopbrug) over te steken. Maar goed, achter de meute aan dan maar. De dome was kleiner dan in mijn herinnering en ik kwam er niet helemaal in qua sfeer. Robbie is nou eenmaal lastig te overtreffen, zelfs na drie keer. En daarnaast denk ik ook dat ik The Streamers wel gezien heb. De eerste paar keer – via livestream – was leuk, omdat het begon met de “oude garde” van de Vrienden van Amstel. Maar ook hier komen steeds meer “jonkies” bij en ik word gewoon te oud en te kieskeurig haha. Want zodra ze die verrekte Engelbewaarder uit de kast gaan halen, wordt het tijd om naar huis te gaan. Met een emmertje.
Gelukkig houden we niet allemaal van dezelfde muziek. Dat zou alleen maar nog meer ticket stress opleveren. Maar het is wel jammer dat steeds minder Nederlanders mijn mannen weten te waarderen en ze daardoor niet meer terug te vinden zijn in “de lijst der lijsten” – de Top2000. Tot en met 2021 zwierven Back for Good en Everything Changes nog ergens onderaan, maar vorig jaar waren ze ineens verdwenen. Uiteraard deed ik dit jaar weer een poging maar ze redden het weer niet. Robbie gelukkig wel, maar net niet in dat uurtje dat wij in het café waren….
Ja, je leest het goed. We sloten het jaar in stijl af in het Top2000 Café bij Beeld en Geluid in Hilversum. Gierende stress tijdens de laatste voetbalwedstrijd van het seizoen. Niet omdat het zo’n spannende wedstrijd was, maar omdat ik telkens uit de wachtrij voor kaartjes werd gegooid. En toen ik er eindelijk door was, bleek er nog maar één tijdslot beschikbaar: 25 december om 03:00 uur ’s nachts. Een onvergetelijke ervaring.
Je moet nou eenmaal de kansen pakken die op je pad komen. Of dat nou een schrijfopdracht is waar je lichtelijk klamme handjes van krijgt of Jeroen van Inkel die om kwart over twee ’s nachts recht op jou en je selfie camera af komt.
This is the life we’ve been given
So open your mind and start living
2023 was absoluut niet het gemakkelijkste jaar, maar ik hield me staande dankzij dit soort momenten waarop ik even alles om me heen kon vergeten. Het was ook mijn meest succesvolle jaar als zelfstandig tekstschrijver tot nu toe, dankzij mijn opdrachtgevers City Magazine Maastricht, The Travel Club Vivianne Bongers-Duchateau en ByVIEF die in mij geloofden en mij hun vertrouwen gaven.
2024 wordt het jaar waarin ik Take That weer ga zien en er dus een Engelse vertaling én een tweede druk van ‘Liever vijf sterren onder mijn krent, dan een miljoen boven mijn tent’ komt. Niet zomaar een tweede druk, maar een ge-update, luxere versie. Want… luxe is een keuze, toch?
