Smaakexplosies, kunstwerkjes op je bord die bijna te mooi zijn om op te eten en úren tafelen: ons bezoek aan Restaurant Da Vinci was pure luxe en verwennerij! Na afloop – bijna vijf uur later – mochten we ook nog een kijkje nemen in de keuken én op de foto met de chef. Dat is toch fantastisch?
Het stond al heel lang op mijn wensenlijstje om een keer te gaan eten bij Margo Reuten; de enige vrouwelijke sterrenchef van Nederland. Samen met mijn schoonzus en zwager geven mijn man en ik elkaar geen verjaardagscadeaus meer, maar gaan we een of twee keer per jaar luxe uit eten. Met zijn vieren zonder kinderen, op het gemakje en eindeloos lang. Dit jaar viel de keus dus op Restaurant Da Vinci in Maasbracht.
Gelegen aan de Havenstraat met prachtig uitzicht op het water, gaat mijn hart al sneller kloppen bij de aanblik van het prachtige gebouw. Dat trouwens in de vorm van een schip is gebouwd – dat wist ik ook niet maar las ik later terug. Vanaf het moment dat je een voet over de drempel zet (nadat de deur voor je wordt open gehouden, oh I love it!) word je meteen in de watten gelegd.
We krijgen een tafel met zicht op de open keuken die ondanks de bedrijvigheid, rust uitstraalt. Maar al snel komt de keuzestress… want voor welk menu gaan we, dat daar in die keuken tot in perfectie wordt bereid? Vier of vijf gangen, vegetarisch of niet en met of zonder wijnarrangement? Waarbij je ook nog kunt kiezen tussen hele of halve glazen wijn. Oh ja, en je mag zelfs ook gerechten uit het Meesterlijke menu ruilen met een gerecht van vegetarische kaart of andersom. Aaah, ik weet het niet!
Ik ga uiteindelijk voor Margo’s Meesterlijke menu van vijf gangen, waarbij ik gang drie (ravioli) ruil met de vegetarische optie omdat zwezerik toch een beetje het op randje van Steefproof hangt. Hoewel een sterrenrestaurant eigenlijk de enige plek is waar ik het zou dúrven eten haha.
Nadat we onze keuzes hebben gemaakt, krijgen we drie amuses waaronder overheerlijke kroepoek, een te schattig wafeltje en een hoorntje waarvan ik helaas vergeten ben wat erin zat. Ik ga trouwens niet voor een wijnarrangement; ik houd dat meestal niet bij met al die gangen, zelfs niet met halve glazen haha. Maar ik heb mijn aperitief nog niet op, of de eerste wijn is een Vernaccia di San Gimignano! Ooooh, een van mijn lievelings! Die wil ik toch wel haha. God knows where this is gonna end… 😉
Daarna krijgen we nóg een amuse: een komkommersoepje met een pittig laagje piccalillyschuim en een broodje in de vorm van een cupcake. . De lepel heeft de vorm van een hartje: ik vind het zó leuk, dit soort details.
De eerste gang is een tartaar van tonijn, met oester en passievrucht en een vinaigrette van zuring met Kombu. Daarbij krijgen we een friszure ‘bom’; een bijna letterlijke smaakexplosie die het best tot zijn recht komt als je hem in één keer in je mond stopt. Laten we dat meteen maar even vastleggen voor de blog…
En die oester, die smaakt dus prima. Ik moet er niet aan denken om zo’n schelp leeg te slurpen, maar in zo’n combinatie is het echt lekker.
Vervolgens krijgen we fiore di zucca – courgette bloem – gevuld met tarbot, met Canadese kreeft zeekraal en saus Hollandaise. Gevolgd door de ravioli gevuld met knolselderij, met truffel, spinazie en aardpeer en een saus van bospaddestoelen. Hoewel ik niet van paddestoelen houd, vind ik saus (en soep) wel altijd lekker – zolang er maar geen stukjes in zitten haha. De mannen hadden hiervan dus de niet-vega versie met zwezerik en pata negra.
Misschien is het not done, maar ik moet toch echt even een sanitaire stop maken, tussen de gangen door. We zitten inmiddels alweer bijna drie uur te tafelen. Ik houd er zo van 🙂 Ook het toilet is helemaal Steefproof; mooie grote spiegel en fijne kleine gastendoekjes – niet van die vieze papiertjes. Ik kan het niet laten om een shameless toilet selfie te maken haha.
Daarna is het tijd voor het hoofdgerecht: zomer reebok met koolrabi, tuinbonen, dikke kersen en rode wijnsaus. Tuinbonen; dat had papa graag maar hij mocht het nooit maken van mama haha. Geen idee waarom, ik houd er wel van. En er is niks lekkerders dan een perfecte saus bij een goed stuk vlees. Ik lik mijn bord nog net niet af.
Al de hele avond was ik in de keuken aan het gluren wat er toch elke keer uit die frituurpan kwam… Bij het hoofdgerecht kreeg ik mijn antwoord: niks minder dan home made chipjes. Oh my god, kan het nóg lekkerder en kan ik deze ook in een zak mee naar huis nemen, please??
Maar het aller- allerlekkerste van de hele avond, vond ik – toetjesmens dat ik ben – het dessert: een creatie van frambozen en yoghurt en een sorbet van framboos met vlierbloesem. “Alsof er een engeltje op je tong pist”, zou papa zeggen. Echt zo ongelofelijk lekker… Ik moest me weer inhouden om mijn bord niet helemaal schoon te likken. En dan die details; een vlinder, een bijtje en bloemetjes. Uiteraard spoelde ik een en ander weg met een heerlijke bijpassende dessertwijn.
Wat ik stiekem zo leuk vind aan dit soort restaurants, is dat je bij de koffie als afsluiter geen lullig koekje of advocaatje met slagroom krijgt. Nee, die “aangeklede koffie” is eigenlijk nog een bonus-gang. Koffie met een bonbon, een crème bruleetje, een ieniemieni gebakje, een lolly en huisgemaakte marshmallows die je uiteraard even moet proeven. Ik gooi het er allemaal in en tel vanavond even geen calorieën. Dit is gewoon een feestje.
Nu ik toch hier ben, wil mijn inner fangirl eigenlijk ook een foto met Margo. Maar mijn volwassen (ahum) veertigjarige alter ego houdt me tegen. “Dat doe je hier toch niet? Hier moet ik me gedragen en niet hysterisch doen” zeg ik tegen mezelf. Maar mijn tafelgezelschap spoort me aan om deze ene kans toch vooral te grijpen.
Dus enkele giechels later sta ik zowaar in de brandschone keuken, waar net nog alvast langoustines gepeld werden voor morgen. Wauw, in zo’n keuken zou je mij nooit moeten loslaten. Ik zou in zeven messen tegelijk vallen en alles laten verbranden vrees ik. Maar hoe leuk is het dat ik hier mag staan naast deze coole topchef en powervrouw in een – laten we eerlijk zijn – toch overwegend mannenwereld.
Nu wij nog maar een van de weinige gasten zijn, neemt ze uitgebreid de tijd voor een foto en het wordt bijna een complete shoot want ook manlief komt erbij en we moeten natuurlijk ook met z’n allen op de foto. Wat een eer en wat een kers op die toch al overheerlijke taart.
Het was een avond om nooit te vergeten en hopelijk komen we nog eens een keer terug!
Veni, vidi… Da Vinci!
