#1 De tijd van onbezorgdheid is voorbij
Weet jij nog hoe het moet, vakantie vieren? Ik bedoel, het is twee jaar geleden dat we voor het laatst naar Italia reden. Ik moest de handleiding er echt weer even bij pakken. Het is net iets minder lang geleden dat we voor de laatste keer met het vliegtuig gingen (naar Marbella) maar dat is nóg erger qua voorbereiding.
Menig ambtenaar kan een puntje zuigen aan de bureaucratische administratie die je tegenwoordig nodig hebt onderweg. Maar goed dat ik daarvoor gestudeerd heb. Ben inmiddels wel drie jaar van mijn leven kwijt van de stress en minstens één hersencel van de sneltest die zo diep in mijn neus ging. Maar eind goed al goed, zitten we alledrie negatief getest en met een stapel papierwerk waar ik een extra tas voor kan aanschaffen in de auto. Vanochtend, zondag 25 juli 2021, om 05:10 uur uit Mestreech vertrokken. Italia arriviamo, finalmente!
Het eerste deel van de reis ging goed. De A61 tussen Keulen en Koblenz was dicht vanwege de wateroverlast van een week geleden, maar dat wisten we dus we waren voorbereid op een omweg. Het viel ons meteen op dat we wel erg veel Nederlandse kentekens tegen kwamen. Iets té veel, als je het mij vraagt. Als dat maar goed ging…. Rond Karlsruhe kwamen we weer terug op de A5 en vervolgden we onze “gewone” route. Ineens een stuk minder Nederlanders (gelukkig).
Zonder files en ook niet veel wegwerkzaamheden bereikten we rond 11:00 uur de Zwitserse grens, mooi op schema. Verder ook geen controles o.i.d. Maar toen… We waren Basel nog niet voorbij of de borden boven de weg gaven al aan dat de wachttijd voor de Gotthardtunnel al bijna twee uur bedroeg. K*t. Een uur tot anderhalf, daar houden we meestal wel rekening mee, maar nu al twee uur en dan zijn we er nog niet eens in de buurt…. Dat kon alleen nog maar erger worden.
Het was natuurlijk te verwachten in het eerste “Zwarte Weekend” in de zomervakantie. Dus we besloten de – zowel door de navigatie als door de borden boven de weg – aangegeven alternatieve route te volgen. Meestal is dat dan Zürich, Chur en de San Bernardinopas of -tunnel. Maar de route via Chur bleek ook vol te staan dus werden we via St Gallen geleid. Waar? Ja, precies, dat dacht ik ook. Kwamen die routekaarten van de ANWB die ik elk jaar meeneem toch nog een keer van pas. Het was behoorlijk uit de richting, maar ja, de navi zal het wel weten….
De route werd ook de hele tijd herberekend vanwege “actuele verkeersinformatie”, waarbij het resterend aantal kilometers veranderde maar onze eindtijd gelukkig hetzelfde bleef. We konden goed doorrijden, geen files of ander oponthoud en ik bleef de weg volgen via de kaart. Je moet mij niet laten rijden, maar kaartlezen kan ik eigenlijk best. Bij de laatste plas- en tankstop liet ik Erwin zien wat ik dacht dat de beste route was, ook al gaf de navi straks iets anders aan. Hij was het met me eens. Het zou een binnenweg worden; bij Splügen via de Splügenpas. Dit bleek uiteindelijk ook de route die de navi adviseerde.
Na de afslag sloeg de twijfel echter meteen toe: onverharde weg met flinke kuilen en behoorlijke brokken steen. Euhm… gingen we dit echt doen?! We besloten om even langs de kant te gaan staan maar zagen vervolgens een andere Nederlander (ja hoor, daar zijn ze weer) passeren. Oké, nog een klein stukje dan, omkeren kon altijd nog. Het asfalt kwam in zicht, maar ook een slingerweggetje (tweerichtingsverkeer uiteraard) naar boven… net breed genoeg voor twee Fiatjes 500 naast elkaar maar een Ford Focus en een camper… not so much.
Eenmaal boven slaakte ik een zucht van verlichting, me totaal niet bewust dat je een berg ook weer ergens anders naar beneden moet, via een zelfde soort slingerweggetje. Of zeg maar gerust, nog een keer of tien. Ondertussen passeerden we ook een grenspost, op z’n Italiaans uiteraard: zwoele blik naar binnen, een knik en een handgebaar als teken van “ja ja, rij maar door”. Waarvoor heb ik al die papieren ook alweer ingevuld en uitgeprint?! Ergens bovenop de berg stond het bordje Italia en daar was ook het asfalt voor vandaag blijkbaar op. Het zat dicht van de mist, of we zaten gewoon heel hoog (2113m) in de wolken. Slik.
Bijna een dik uur later, nog eens tien van die slingerweggetjes en inmiddels half 5 ‘s middags stonden we weer “beneden” en konden we aan de laatste 70 kilometer tot aan ons hotel in Lecco beginnen. Veel tunnels die ons behoedden voor de enorme plensbuien die over het Lago di Como trokken. Ik kreeg bijna een déjà vu naar vorige week…
In al die heftige regen, was het nog niet zo gemakkelijk om de navigatie te volgen en reden we de eerste keer uiteraard het hotel voorbij. K*t (again). Maar met enige logica (vier keer rechts dan kom je weer op hetzelfde punt) kwamen we dan toch op onze eindbestemming aan. Oh ja, nu weten we het weer, de auto parkeerden we hier in de parkeergarage om de hoek. Lees: en dus moeten we een stuk door de regen lopen met onze bagage. Normaal gesproken geen probleem, ware het niet dat ik mijn instappers aan had – want dat zit lekkerder in de auto dan sneakers. En die gaan niet zo goed met regen en natte stoepen.
Dat ondervond ik nog een keer toen we – nadat het inmiddels gestopt was met regenen – naar het centrum liepen om een hapje te eten. Het centrum was leeg, slechts een enkele winkel geopend (en er liggen hier zoveel leuke tassenwinkels!) en de terrassen waren nauwelijks bezet. Oké, niet zo gek met dit weer maar ik had wel wat meer toeristen verwacht eigenlijk. Ondanks dat het droog was, waren mijn schoenen helaas doorweekt. Voor de zekerheid had ik mijn slippers meegenomen (lang leve de grote tas) en dus liep ik als Nel van de camping in mijn travelpants met pantervel en op mijn teenslippers terug naar het hotel.
Wat heb je nu geleerd van vandaag, Steef? Dat je toch maar beter aan kunt sluiten in de file en je sneakers niet meer in de koffer moet doen #rolleyes. En dat je in Rimini nieuwe schoenen mag kopen. En slippers met een beetje anti-slip, want deze zijn glad…. Don’t ask, maar: wild sproeiende douchekop, natte vloer…. 1 + 1 = ….. gelukkig geen botbreuken en blij dat ik mijn first-aid oils bij me had. Denk dat het tijd wordt om te gaan slapen en vandaag te laten voor wat het is.
Sogni d’oro (sweet dreams)
