Een concert meemaken in mijn lievelingsland. Van een van mijn lievelingsartiesten. Het was een droom die uitkwam in de zomer van 2023.
Vanaf het moment dat ik erachter kwam dat Robbie Williams weer zou optreden tijdens het Lucca Summer Festival, was ik vastberaden om het dit keer wél mee te maken. Ook al zei ik hardop dat we “wel zouden kijken of we in de buurt waren” en “of er op dat moment nog kaarten waren”. Ha ha. Sure. Wanneer heb ik ooit iets aan het toeval over gelaten?! En al helemaal niet op vakantie.
Het plan was in eerste instantie om “gewoon” 10 dagen naar de Borgo te gaan en van daaruit eventueel naar Lucca af te reizen. Tot ik Google Maps er toch maar eens op nasloeg, om te kijken hoe lang het eigenlijk rijden was, van Monterrigioni naar Lucca…. Oeps; wel anderhalf uur! Tja, heen zou geen probleem zijn, maar midden in de nacht in het knetterdonker terug rijden naar de Toscaanse binnenlanden, daar werd ook Erwin niet heel blij van. Dus zochten we (lees: Vief) een enigszins goedkoper alternatief. Want de kaarten waren ook niet goedkoop en kwamen nog eens bovenop ons reisbudget. En moesten keer drie, want we konden Stijn niet achter laten in het hotel. Het zou de allereerste concertervaring met z’n drietjes worden.
Uiteindelijk boekten we voor de laatste dagen van onze vakantie een hotel waar we al eerder verbleven aan de kust in Lido di Camaiore. Van daaruit reden we in slechts een half uurtje naar Lucca. Minor fangirl detail: Take That verbleef in 2019 in de nabijgelegen badplaats, toen zij op het Summer Festival stonden.
Bij aankomst in Lido werden we verwelkomd door een mega grote Robbie billboard. Mijn hart maakte meteen honderd sprongetjes. Ik had er zoveel zin in, maar was ook lichtelijk nerveus. Hoe zou het zijn, een concert meemaken in het buitenland? Op z’n Italiaans…. Ik hield mijn hart vast voor een grote chaos, maar werd aangenaam verrast.
Op de dag van het concert was ik hyper as usual, dus ik telde de uren af tot het tijd was om te gaan. Om 17:00 uur ’s middags. Dan konden we in Lucca eerst nog een hapje eten. De receptioniste van het hotel was er al vaker geweest, dus ik vroeg haar nog om tips om mijn brein een beetje te kalmeren. Ik had een parkeerplaats gereserveerd dus die ingevoerd in de navi met de gedachte dat we er zo naartoe zouden rijden.
Whahahahaha. Think again, Steef. Het blijft wel Italia he.
Want waar we rechtsaf moesten slaan, was de weg afgesloten. Daar zou namelijk het concert plaatsvinden. Ik vónd ‘m ook al zo dicht bij de ingang liggen, die parking haha. Maar goed, nadat we eerst lichtelijk verwilderd een mogelijke ZTL inreden, zijn we weer terug gegaan om aan de stewards te vragen welke kant we op moesten. Van de tien die er stonden om mensen de weg te wijzen (dat was wel goed geregeld, moet ik ze nageven), spraken er een of twee Engels. Als ze beginnen met “we are in trouble” belooft het niet veel goeds, maar uiteindelijk kwamen we eruit en was de boodschap “follow the wall and you will find”. Ok, de wall loopt dus om heel Lucca heen, dus in het ergste geval rijden we compleet rond en komen we weer op hetzelfde punt, but we’ll see.
Op een gegeven moment verschijnen er zowaar borden met de naam van onze parking en pijlen welke richting we op moeten en uiteindelijk komen we bij een verkeersregelaarster die zegt “Si, on your right, wherever you like”. We hebben dus inderdaad bijna een rondje gereden en de straat die ze hebben afgezet, is ingericht als parkeerplaats. Op zich niet verkeerd en we staan inderdaad vrij dicht bij de ingang. Naïeve Hollanders als we zijn, denken we nog “laten we zo ver mogelijk naar voor gaan staan, want straks gaan we er daar natuurlijk uit”…..
Wederom, think again Steef. Het blijft Italia. Ik kom er straks op terug 😜
Nadat we geparkeerd hebben, lopen we de stad in. Not through it all but through the wall. Na zo’n minuut of tien vinden we een leuk klein restaurantje (L’Oste di Lucca) waar we gaan zitten voor een pizza en pasta. We horen ook weer genoeg Nederlands om ons heen “die daar op de hoek ook” (als iemand naar ons verwijst).
Om kwart over acht zou het voorprogramma (Diodato) beginnen dus langzaam begeven we ons naar het “festival terrein” buiten de Mura. Bij het centrale ticket en info point, is een heuse selfie wand dus uiteraard ga ik in de rij staan en maakt Erwin dat hij weg komt. Ik hou van de gemoedelijke sfeer die er hangt en iedereen die elkaar de tijd gunt voor een fotomoment of bereid is om een foto van elkaar te nemen. Ik heb uiteraard mijn eigen paparazzo Stijn.
Onderweg nemen we nog een ijsje (niet bij de snelste en meest georganiseerde ijssalon van Lucca) en volgen de meute.
Ook hier staat het weer overal goed aangegeven waar je precies moet zijn en ik krijg van de scan-mevrouw complimenten dat ik mijn tickets zo georganiseerd presenteer; gevouwen op de lijntjes en de 3 streepjescodes onder elkaar. Tja, je bent ervaren Concert Sister of je bent het niet. Terwijl mensen om ons heen verbaasd zijn dat ze hun rugzak moeten uitpluizen, mag ik met mijn reeds geopende tasje er zo doorheen.
De rijen (fila) zijn genummerd van 1 tot 80 en zelfs daar is een splitsing in geregeld. De eerste 40 rijen hebben een ander toegangspoortje dan de laatste 40. Overal wordt je ticket gecheckt en eenmaal op het veld staan hostessen die je wijzen waar je rij ligt. Dit is allemaal heel goed geregeld en zeker voor Italiaanse begrippen.
We zitten op rij 71 en officieel hebben we beperkt zicht maar ik denk dat het wel meevalt. We hebben in ieder geval een “lange benen rij” dus het is heel relaxt zitten. Enige dat minder is, is dat de doppen van de flesjes water worden gehaald en een halve liter gooi je niet in 1x achterover, dus zet je een open flesje onder je stoel en dan kan het wel eens omvallen. En tja, de Dixies, dat is ook minder. Maar ja, dan maar flink dansen en springen zodat je goed zweet en dus niet hoeft te plassen om al dat water weer af te voeren haha.
Die bakken staan trouwens helemaal vooraan, naast de pit en dicht bij het podium. Dus als we daar eenmaal staan, beginnen Stijns ogen helemaal te glunderen. “Dit is wel sjiek he!” Ja schat, I know, maar de pit lag een beetje buiten budget om 3x te doen. Maar ik ben het met hem eens, dat de energie van front row magisch is en blijft.
Met mijn Take That shirt paradeer ik trots weer tussen de rijen terug naar onze plek. Nog even zitten en de voetjes sparen totdat het geweld los barst. Zodra de eerste noten van Let me Entertain you klinken, barst ik bijna uit elkaar van enthousiasme en positieve energie. Wat hou ik hier toch ongelofelijk van!!
Volgens mij ziet Stijn – die inmiddels op zijn stoel geklommen is omdat iedereen staat – een moeder die hij nog nooit heeft gezien. Ik zing, schreeuw en spring met mijn hele lijf en alles wat ik in me heb. Happy tears all over my face. Alleen als hij het nummer van Oasis en Kids doet, neem ik even een break om te zitten maar ik wil niet weten hoe mijn voeten er straks/morgen aan toe zijn.
Het Take That verhaal, alle praatjes tussendoor, hier en daar wat Italiaans “alora motherf*ckers, grazie mille”… Zo, zo, zó genieten. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het alweer tijd voor de encore. Angels is uiteraard het enige nummer dat ik helemaal wil filmen, maar dat lukt niet kaarsrecht met trillende handen. Jammer dat hij Eternity niet meer heeft gedaan, maar ook zonder was het al magisch om dit mee te maken in mijn lievelingsland.
Tegen de verwachting in, gaat ook de uittocht heel gemoedelijk. Niemand duwt of misgunt een ander een stuk om te lopen, dus we kunnen rustig met de meute mee bewegen, terug naar de auto. En waar wij dachten dat de weg wel open gegooid zou worden na afloop, lopen mensen nog steeds deels op straat. Dus wordt het keren op de weg, Italian style.
En dan de weg terug vinden naar de autostrada want er zijn nog meer straten afgezet en de route die de navi aangeeft kunnen we dus niet volgen. Tot drie keer toe rijden we een rondje, met mogelijk weer een ZTL en uiteindelijk proberen we op goed geluk een aantal keuzes te maken. We belanden ergens binnendoor waar plots de autostrada weer op de borden staat. Eind goed al goed, al zij het met een omweg.
Tegen half 1 ‘s nachts zijn we weer in het hotel. Voordat ik ga slapen, moet ik eerst nog even afschakelen en filmpjes terug kijken met een theetje. Wát een belevenis; MAGISCH gewoon.
