Act first, think second is mijn lijfspreuk als het om fangirlen gaat. Altijd eerst de tickets scoren en vervolgens pas bedenken hoe je er komt en met wie. Zo ga ik ook te werk als ik bedacht heb dat ik iemand wil interviewen voor de blog.
Zonder doordachte strategie stuur ik vaak een mail (als ik een mailadres heb) of een DM (direct message) op Instagram. Altijd enthousiast, dat wel. Want zo ben ik. Maar tot nu toe lieten 9 van de 10 personal assistants en press officers die ik benaderde het “voor nu even voorbij gaan”. De diplomatieke variant van “nee”. Als ik al een antwoord kreeg. Ik viel dan ook bijna van mijn stoel toen ik binnen vijf minuten een reactie kreeg op mijn meest recentelijke verzoek: “Hartstikke leuk, gaan we doen!”
Wait, what?!
Ik mag Jamai interviewen?? Over zijn theatertour I’m still standing – een tribute aan Elton John? Whoohooo! Ik geloof dat ik even moet gillen. Dit had ik echt niet verwacht en tot het moment dat ik me op de afgesproken plaats en tijd meldde, was ik stiekem ook een beetje bang dat het misschien niet echt was. Het is trouwens zo gaaf om ergens binnen te lopen en te zeggen dat je een afspraak hebt de artiest van de avond. Ik had ook totaal geen zenuwen, zelfs niet als hij me aankijkt met die mooie Blue Eyes van ‘m. Ik ben hier gewoon voor gemaakt… ik zou het zó goed doen als Hitkrant verslaggever haha.
We hebben een half uurtje, dus ik heb me goed voorbereid om zoveel mogelijk te weten te komen over mijn generatiegenoot die al bijna de helft van zijn leven in de spotlights staat. Gezien de ode aan Elton John, verwacht ik eigenlijk de mannelijke versie van mezelf te treffen: fangirl meets fanboy. Maar hij geeft toe dat hij eigenlijk geen fan is in de zin van een artiest overal volgen. Maar Elton is wel absoluut zijn muzikale held en grote voorbeeld. En iemand die onbewust al 37 jaar een rode draad is in zijn leven.
Zo leerde hij van zijn ouders dat hij al op jonge leeftijd (vier jaar) ‘aan’ ging bij het horen van zijn muziek. Maar het maakte pas echt indruk toen hij als twaalfjarig jongetje Elton zag spelen achter de piano op de uitvaart van prinses Diana. “Dat vond ik zo bijzonder en wilde dat ook doen.” Een van de eerste liedjes die hij op de piano leerde spelen – toen nog een keyboard van zijn oma uit 1982 (een goed jaar overigens) – was Sacrifice.
Ook tijdens Idols was het een van de liedjes van Elton John die het meeste indruk maakte: Sorry seems to be the hardest word. In die periode vindt hij het ook leuk om opvallende brillen te dragen. Waarmee mensen hem automatisch associeren met Elton John, zonder dat dit zijn bedoeling was.
“Toen ik deze voorstelling maakte, realiseerde ik me pas hoe vaak Elton terug komt op kantelpunten in mijn leven. Ook toen ik zo ziek ben geweest, was zijn muziek onverwacht belangrijk voor me. Het bracht me troost en hoop.”
Staat hij anders in het leven sinds hij ziek is geweest? “Zeker. Als je lichaam je in de steek laat, besef je pas hoe kwetsbaar je bent. Al het andere doet er niet meer toe; je wilt op dat moment maar één ding en dat is beter worden. Het wordt daarna nooit meer helemaal hetzelfde maar als je eenmaal hersteld bent is het ook goed om er niet meer dagelijks bij stil te staan. Accepteren zoals het is en doorgaan met leven.”
Positieve energie hiervoor haalt hij uit zijn werk: “Ik heb heel veel geluk dat ik werk doe wat ik ontzettend leuk vind en waar ik heel veel energie van krijg.” Als ik vraag wat hij het leukste vindt; zingen of presenteren, antwoordt hij dat de kracht juist zit in de combinatie ervan. In het theater zingt hij, maar presenteert hij ook zijn eigen show. En dat doet hij leuk, kan ik alvast verklappen. Maar daarover later meer. “En als ik een muziekprogramma presenteer dan komt het weer van pas dat ik ook kan zingen en inhoudelijk betrokken kan zijn omdat ik weet waar het over gaat.”
De wens om een eigen show in het theater te maken was er al heel lang. Het liefst dan natuurlijk met muziek van Elton; de liedjes passen bij zijn stem en hij kan prachtig pianospelen terwijl hij zingt. Toen hij beter was dacht hij dan ook “Ik wil dit voor mijn veertigste gedaan hebben dus het is nu of nooit!” Ook de titel van de show I’m still standing was snel duidelijk en betekent voor Jamai veel meer dan wat het liedje daadwerkelijk zegt.
Toch blijft het altijd spannend of een show ‘aanslaat’ of niet; of theaters het willen boeken en of mensen een kaartje kopen. “Maar ik had nooit durven dromen dat er zoveel mensen komen kijken, dat vind ik echt heel bijzonder!” Door het succes van deze tour kriebelt het om ook hierna weer iets te gaan doen in het theater. Het persoonlijke en het contact met het publiek vindt hij het allerleukste. Kan ik beamen. Kleine concertjes, liefst met een zitplaats op rij 1 of 2, zijn ook mijn favoriet.
Ik leef mijn droom
Heeft hij nog dromen voor de toekomst? “Omdat ik dit werk al 21 jaar mag doen, zijn veel van de dromen die ik als kind had, al uitgekomen. Ik kan leven van wat ik het allerleukste vind om te doen en dat is voor mij het hoogst haalbare.”
Voor ik het weet is ons half uur helaas alweer voorbij. Tijd om af te sluiten dus met mijn vraag: is Jamai Team Tent of Team Vijf sterren? Vol verbazing hoor ik dat hij eigenlijk helemaal geen vakantietype is en het liefste thuis is en in Nederland. Vroeger ging hij met zijn ouders wel altijd kamperen met een tent en vond dat geweldig, maar tegenwoordig – áls hij dan inderdaad een keertje weg gaat – vindt hij het dan ook wel heel fijn om verzorgd te worden in een (luxe) hotel.
Als bedankje voor het interview geef ik hem een exemplaar van “K*t. Nu ben ik blogger (met een boek).” en beloof hem de nieuwe druk van “Liever vijf sterren onder mijn krent, dan een miljoen boven mijn tent” toe te sturen zodra die uitkomt. Whoohoo, Jamai is een Twisted Reader! En natuurlijk volgt er een Steefproof fotosessie als afsluiting. Zodat manlief straks na afloop van het concert niet nog een uur met me bij de artiestenuitgang hoeft te wachten.
Twee uur later zitten we front row op het hoekje van rij 2. Ik met een grijns van oor tot oor en het idee alsof op mijn voorhoofd staat geschreven “Ik heb hem net geïnterviewd, whoohoo!” en mijn man die denkt “Oef, da’s dichtbij”.
Op het moment dat de eerste noten van de piano klinken, krijg ik kippenvel. I love this! Ik moet me inhouden om niet meteen te woohoo-en na elk nummer. Het is toch theater en daar moet ik me een beetje gedragen. Ik ken niet alle liedjes, maar wiebel overal heerlijk op mee op mijn stoel. Jamai kletst de boel gezellig aan elkaar met de nodige humor. Ik geloof dat hij mijn hart een klein beetje gestolen heeft.
Bij Candle in the wind krijg ik een brok in mijn keel. Papa….. Circle of Life vind ik prachtig, net als Your Song natuurlijk. Zo mooi op de piano. Sorry seems to be the hardest word doet ie zittend op de rand van het podium… maar damn, net aan de andere kant!
Na de pauze knalt hij van het podium af in een heerlijk felgekleurd pak en ja hoor, daar zijn de brillen en de veren. Ik ben blij als we eindelijk mogen gaan staan. Lekker tegen het podium aan plakken. Dit is toch echt mijn happy place. Als afsluiter natúúrlijk I’m still standing en die raakt me. Ik voel ‘m. Al pas ik de tekst in mijn hoofd ietwat aan:
I’m still standing after all this time
Picking up the pieces of my life
Without you by my side
Want ‘on my mind’ blijft papa natuurlijk altijd. Ook al is hij niet meer ‘by my side’.
Lieve Jamai, dank je wel voor je tijd,
je enthousiasme en je positieve energie.
