Hoewel het vandaag, 11 juli, de internationale dag van de essentiële olie is en ik dus eigenlijk dáárover zou “moeten” schrijven, kies ik er toch voor om je in deze maandagblog even mee terug te nemen naar afgelopen vrijdag. Wederom overtrad ik mijn eigen gouden regel van één feestje per weekend, maar goed. Juni en juli staan er een beetje om bekend. En het waren twee feestjes op een dag, dus eigenlijk….
Ja, Steef, løl maar recht wat krom is, maar het komt erop neer dat ik zaterdag en zondag moest uitbrakken (en vandaag eigenlijk ook nog een beetje) maar het was het wel waard.
Ik had de hele dag vrij gepland, maar moest toch ‘s ochtends eerst een paar brandjes blussen. Terwijl ik in mijn achterhoofd nog steeds bezig was met mijn outfit en inmiddels ook mijn tas. Als je mijn stories op Instagram hebt gevolgd in de dagen daarvoor, dan weet je waar ik het over heb.
Om 13:00 uur moest ik bij mijn eerste afspraak zijn maar om 11:30 uur liep ik nog steeds te twijfelen tussen twee opties: een Rieu-proof jurk of mijn lievelingsrok met een Twisted Sister shirt, met het oog op foto’s en branding enzo 😉 Pas toen Mieke, de visagiste met wie ik een afspraak had, zei dat de jurk het leukste was, ging ik overstag. Mieke is namelijk ook styliste. Konden mijn vriendinnen via Whatsapp hoog en laag beweren dat die jurk het leukste was, pas toen zij het zei was ik overtuigd.
Maar vervolgens probleem nummer twee: welke tas? Ik heb een lucky concert bag; daar past precies het hoognodige in (telefoon, powerbank, lipgloss en portemonnee) maar niet wat ik vandaag nodig had. Event nummer één was namelijk een lezing van Joseph Oubelkas en Ferry Zandvliet en ik wilde per se twee boeken meenemen om aan hen te overhandigen. Hoewel niet lukken geen optie was, wilde ik ook niet de hele dag rondsjouwen met die boeken onder mijn arm.
En dus completeerde ik mijn outfit maar zoals ik eerder met succes deed: Brandina om mijn arm, Mark Owen boots in mijn oren en mijn witte sneakers (die ik voor de gelegenheid nog even had bewerkt met “sneaker white”) om vlak voor het einde van het concert mee naar het theater te sprinten. Om daar menier Rieu in stijl op te wachten ;-). Voor de branding nam ik mijn gepersonaliseerde spijkerjasje mee. Staat mn achterkant er ook goed op.
Nogal zenuwachtig zat ik vervolgens bij Mieke in de stoel. Het voelde een beetje als zo’n make-over programma; ik had geen idee wat ze allemaal aan het doen was. Gelukkig mocht ik wél tussendoor even spieken in de selfiecamera van mijn telefoon maar het eindresultaat was echt “wauw!”
Aangezien ik ruim had gepland, had ik nog tijd genoeg om deze look meteen even vast te laten leggen in een pasfoto. Daarna liep ik op mijn gemakje naar de bushalte maar vanwege Rieu rijden de bussen anders en zijn sommige haltes tijdelijk opgeheven. Vraag me niet waarom maar ik liep dus totaal de verkeerde kant op om vervolgens via een toch not so shortcut mijn bus voor mn neus weg te zien rijden.
K*t.
Inmiddels was het half 3 en ik wilde op tijd in het Mecc zijn. De lezing zou om 15:00 uur beginnen. De eerstvolgende bus zou pas over 20 minuten komen. Een taxi dan maar? Maar van wat er bij de standplaats staat, word ik niet blij. De TEFAF en Rieu brengen altijd taxichauffeurs van buiten de stad naar Maastricht en daar stap ik dus niet in. Als ik “mijn” vertrouwde taxibedrijf bel, blijkt ook die niemand in de buurt te hebben die me even snel kan ophalen.
K*t.
Snel terug naar de bushalte, voordat ik die bus ook weer mis. “Oponthoud” staat er op het bordje. REALLY?! Are you kidding me?! Ik hoop ondertussen vurig dat mijn verse make up niet aan het smelten is want het voelt alsof ik het zweet dubbeldik op m’n kop heb staan. Het is onvermijdelijk: ik ga te laat komen…. Aaargh, hoe dan?! Alles zo ruim gepland en dan nog te laat komen. Ik heb geen mailadres of telefoonnummer van de organisator dus ik doe wat ik altijd doe als ik in een paniekstuip vlieg: Vief appen.
Die lacht zich vast weer slap als ik mijn hysterische scheldkannonade eruit gooi via de app terwijl ik de toeristen-met-onnodige-moeilijke-vragen de overvolle bus uitkijk met mijn “resting bitch face”. Exact om 15:00 uur vlieg ik de bus uit bij de halte bij het Mecc. Zag je rond dat tijdstip toevallig een pantervel voorbij rennen met een hupje? Yeah, it was me. Ik duwde ook keihard tegen een deur waar “Trekken” op stond.
Op alle schermen in het Mecc staat de agenda van de hele maand afgebeeld, maar nergens waar de lezing van vanmiddag plaatsvindt. Oh man, waar is m’n Stress Away als ik ‘m nodig heb. Voor m’n gevoel heb ik het halve Mecc doorgerend en is m’n make up compleet doorgelopen als ik uiteindelijk helemaal verhit aankom bij de zaal. Daar word ik letterlijk met open armen ontvangen door Joseph en Ferry zelf. Die door Vief op de hoogte zijn gehouden van mijn avonturen in het OV.
“Stefanie! We hebben op jou gewacht!”
Oh my god, what a way to make an entrance haha. Maar goed, ze weten dus wel nog wie ik ben en ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om ze mijn boek te geven en een foto te scoren. Is die mission van Your Twisted Sister in ieder geval accomplished. Ik strijk neer op de eerste rij – voor minder dan front row kom ik mijn bed niet uit haha – en kan eindelijk een beetje ontspannen.
Twee uur inspiratie knalt er vervolgens van het podium. Ook al heb ik beide verhalen al een keer gehoord en hun boeken gelezen, ik blijf onder de indruk. Niet alleen van wat ze hebben meegemaakt, maar vooral van hun manier hoe ze in het leven staan. Ik krijg er zo’n positieve energie van!
Een mooie tip die ik je niet wil onthouden: ga schrijven! Dat hoeft echt niet meteen een blog of een heel boek te zijn. Maar gewoon een soort dagboekje voor jezelf waarin je elke avond opschrijft waarvoor je dankbaar bent die dag. En dat kunnen hele kleine dingen zijn, zoals een verse kop koffie of een knuffel van je kind. Dan zul je zien dat die k*tdag, al met al zo slecht nog niet was…..
En met die mentale schop onder m’n kont, ren ik weer terug naar de bushalte, op weg naar het volgende feestje. Ik schrik echter van een blik in de spiegel en stuur Mieke een selfie met panda-ogen. Dit is dus waarom ik het zelf altijd houd bij een lijntje boven mijn ogen en verder niks. Nadat ze is uit gelachen, mag ik nog even snel langskomen voor een touch up. Zodat ik als een gesoigneerde fangirl – whoohoo – kan vertonen bij het diner.
De vier gangen volgen elkaar in rap tempo op, maar dat vind ik prima want ik heb honger. Van alle zenuwen heb ik de hele dag amper iets gegeten. De Aperol vloeit ook rijkelijk en zodra de eerste noten worden ingezet whoohoo-en mijn Concert Sister en ik er op los. Wat. Is. Dit. Genieten. Wat hebben we dit gemist! Ik geloof dat onze buren iets minder blij waren met ons geblèr, but I absolutely couldn’t care less.
Ik heb ge-whoohoo-t alsof mijn leven ervan af hing, de ticker tape over me heen laten komen voor het ultieme concertgevoel en gesprongen en gedanst tot ik niet meer kon. Live is life 😉
