Just look at where we are
The years behind us
We’ve come so far
Ik las deze week een quote die behoorlijk binnenkwam:
Het eerste jaar nadat je een dierbare verliest is niet het moeilijkste.
Dat is juist het tweede (en derde, vierde, etc.) jaar; als iedereen het vergeten is, behalve jij.
Het afgelopen jaar, met uitzondering van de laatste twee, drie maanden was inderdaad misschien nog wel pittiger dan 2023. Dat weerspiegelt zich ook in het feit dat ik best weinig blogs heb geschreven. Natuurlijk was ik volop bezig met mijn boeken, maar ik had ook gewoon weinig zin om te delen hoe het met me ging (niet lekker). Ik weet niet of het je was opgevallen, maar ik heb bijvoorbeeld geen Vakantieblog gemaakt dit jaar en ook het verslag van ons Sisters weekend naar Berlijn staat halfbakken in mijn notities.
Nu wil ik niet teveel in detail treden over het hoe en waarom, maar pas sinds eind september heb ik het gevoel dat het langzaam beter met me gaat. Dat ik niet meer alleen maar bezig ben met overleven, maar beetje bij beetje weer aan het leven en genieten ben. Ik heb een nieuwe functie op mijn werk en ook weer volop ideeën voor blogs. Misschien zelfs ook voor een nieuw boek, maar laat ik daarbij niet te hard van stapel lopen. Voorlopig eerst maar even wat nieuwe schrijfopdrachten en leuke interviews aantrekken want oh wat vind ik dát leuk, die unieke kijkjes achter de schermen en mensen die mij hun verhaal durven toevertrouwen.
Toen een van mijn opdrachtgevers me begin dit jaar belde met de boodschap “Steef, we gaan een magazine maken over dranghekken!” dacht ik “Serieus?! Dranghekken?? Wat moet ik daar in hemelsnaam over schrijven?!” Maar tijdens het eerste gesprek werd al snel duidelijk dat het niet uitmaakt waar je over schrijft, als iemand over zijn of haar passie vertelt en was het weer een genot om deze opdracht te mogen uitvoeren. En daarbij; dranghekken… Dat zijn toch die dingen waar ik het liefst tegenaan hang (of – ahum – overheen klim)? Dus we hadden meer gemeen dan ik in eerste instantie dacht.
Over dranghekken gesproken; uiteraard was ook onze concertagenda weer goed gevuld het afgelopen jaar. Muziek is immers therapie en live is life. En hoe tof zou het zijn om een van die artiesten die we live zouden gaan zien, te interviewen voor een blog? Met de gedachte “nee heb ik, ja kan ik krijgen” stuurde ik Jamai een berichtje op Instagram. De rest is geschiedenis.
Lees hier mijn interviews met Jamai en Kluun terug.
Ook mocht ik achter de schermen meekijken bij het Mestreechs Volleks Tejater. Wat vond ik dát bijzonder! De eerste akte stond ik in de coulissen (“Trek donkere kleren aan Steef!”), de tweede akte zat ik als VIP recht voor het podium en tussen de bedrijven door mocht ik gewoon backstage rondlopen. Een verslag van het hele avontuur vind je hier:
Dat smaakt naar meer! Maar voor elke JA moet je heel wat verzoeken versturen die met NEE beantwoord worden. Zo stuurde ik een verzoek om als pers aanwezig te zijn bij de opening van de tentoonstelling van Robbie Williams in Moco Amsterdam. Helaas werd het afgewezen, maar in ieder geval wél beantwoord. Uiteraard ging ik later alsnog een kijkje nemen en in 2025 komt dit terug in een blog, als ik ook de film Better Man heb gezien. Het feit dat ik een kaartje voor de Duitste galapremiere afsloeg is overigens nog steeds een open wond…
Ook stuurde ik het management van Take That een interviewverzoek voor Mönchengladbach. Dan kon ik meteen mijn Engelse boek aan Mark overhandigen. Op die mail kreeg ik überhaupt geen reactie en ik kwam net vijf minuten te laat bij de artiesteningang aan, waardoor ik bijna omver werd gereden door hun busje en té flabbergasted was om mijn boek aan Mr James te geven, zoals ik in 2019 deed (link). Toch genoot ik daardoor niet minder van het concert. Veel medefans hadden hun eigen tour, ik deed slechts één concert. Daardoor had ik minder kans op een foto maar ik heb het wel van mijn kruin tot mijn dikke teen gevoeld. En ik weet zeker dat papa tijdens Rule the World ook even kwam kijken en zag dat ik genoot.
This Life ain’t no bed of roses
Dat boek ligt nog steeds ingepakt en wel te wachten op Mr O. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog een nieuwe kans krijg. Take That heeft me er dit jaar echt wel doorheen gesleept. Nooit eerder voelde het zo sterk alsof muziek persoonlijk voor mij geschreven was. Alleen al de titel van het nieuwe album This Life slaat de spijker op z’n kop. Na het overlijden van een dierbare wordt je leven nooit meer hetzelfde en moet je opnieuw de weg vinden in een leven zonder die persoon. De eerste keer dat ik “One more word” hoorde, het nummer dat Howard schreef voor zijn kinderen en in het bijzonder zijn dochters, heb ik tranen met tuiten gejankt.
One more word while we’re together, ‘cause one day we will have to be apart…
Maar aan het nummer “Where we are” houd ik me al maanden vast. Telkens als ik weer op mijn doom-wolk zit:
Just look at where we are
The years behind us
We’ve come so far
NIet alleen als ik kijk naar hoe ik de afgelopen drie jaar “overleefd” heb, maar ook als ik terugblik op acht jaar bloggen en vijf jaar een bedrijf hebben. I’ve come so (f*cking) far…
Behalve Jamai en Take That, genoten we dit jaar ook nog van Good (old) Girl Anouk, namen we afscheid van Guus in het PSV stadion, zwierden we uiteraard weer mee met Andre op de Vriethof in Mestreech en konden we Justin Timberlake van onze bucketlist afvinken. En ook Di-rect zakte af naar de Muziekgieterij. Een mooi rijtje en de eerste concerten voor 2025 staan ook alweer in de agenda. Wie had gedacht dat Robbie zo snel weer langs zou komen… Echt een cadeautje! Hoewel de prijs van een kaartje iets anders zegt maar je weet toch:
Gigs don’t cost money. The funds come from a magical place that you always figure out eventually. And girl math is when you buy concert tickets in September but the concert is in May so by that time it is basically free.
Ik heb Take That dan (nog) niet kunnen strikken voor een interview en de grootste kans die ik ooit zou krijgen op een selfie met Robbie laten schieten, maar een absoluut hoogtepunt dit jaar was toch wel dat ik na ruim twintig jaar eindelijk weer kon knuffelen met mijn jeugdliefde Xander de Buisonje whahahaha. Na hem eindeloos taggen op Instagram en balen dat hij bijna nooit meer in de buurt is voor een optreden, stond ik in oktober bijna in zijn kleedkamer. Ik kreeg spontaan een flashback naar 1998.
Voorafgaand aan het optreden wachtte ik hem op bij de artiesteningang. Stond verder niemand, het was hartstikke donker dus ik scheet natuurlijk weer zeven kleuren. Worstelde me daarna binnen terug naar het (daar issie weer) dranghek vooraan en claimde een plekje recht voor zijn piano. Het was op het personeelsfeest van mijn vriendin waar ik als haar “plus one” mee naartoe mocht. “Maar je mag écht niet backstage, Steef!” Yeah, we’ll see about that…
Mijn puberhart smolt van alle interactie momentjes tijdens zijn optreden en na afloop spoedde ik mij naar de subtiele opening tussen het hek en het gordijn dat afschermt waar hij het podium af loopt. Ik zwaaide, hij kwam naar me toe, pakte me bij mijn schouder en zei “Kom mee!” Ik kon alleen maar grijnzen. Told you 😉
Overigens liep Rowwen Hèze daar ook rond, backstage, ik stond er zelfs naast. Maar er zijn dus blijkbaar toch artiesten waar ik aan voorbij kan lopen zonder te gillen en om een selfie te vragen. Mijn aandacht was uiteraard alleen voor Xander. Ik hoop zo dat het optreden in Heerlen dat in december geannuleerd werd op een later moment toch nog doorgaat. Misschien wel in Maastricht. En wie weet kan ik hem dan ook strikken voor interview…
Look at where I am… Twee jaar nadat ik bij Eva Jinek zei “dat wil ik ook!” heb ik al zoveel mooie interviews mogen doen en mijn bucketlist groeit elke dag. Hoe tof zou het zijn als ik straks achter “Blogger met een boek” kan toevoegen: Your Twisted Sister | vriendin van de (5) sterren ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Because This Life… is yours!
XOXO,
Your Twisted Sister 😘
