Het Mestreechs Volleks Tejater – opgericht in 1982 door Huub Noten – ís niet alleen en familiebedrijf, het voelt ook echt als één grote familie. Vanaf het moment dat ik via de artiesteningang binnenkom (ja, I know, het wordt steeds beter), word ik door iedereen hartelijk begroet en welkom geheten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Dit is Steef en ze komt een blog over ons schrijven”, zo stelt Company Manager en kindercoördinator Vivianne (ja, inderdaad ‘mijn’ Vief) me aan iedereen voor.
Het duurt nog een uur voordat de zondagmiddagvoorstelling van Tsjittie Tsjittie Beng Beng begint en achter de schermen is het een drukte van jewelste. Sommige kemediespeulers zijn al volledig hun karakter, anderen lopen nog rustig rond in een ochtendjas met een kop koffie in hun hand. Producent en regisseur Peter Noten, die in 2007 het bedrijf van zijn vader overnam, vliegt van hot naar her maar neemt tussen de bedrijven door de tijd om even samen te zitten voor dit interview. Samen met Vief, die de tijd strak in de gaten houdt.
Zodra Peter begint te vertellen, is hij een brok enthousiasme en moet ik flink pennen om hem bij te houden. Hij is letterlijk opgegroeid met en in het theater. Zijn vader nam hem vroeger al mee naar repetities en voorstellingen en zo leerde hij het vak. Niet als ‘zoon van de directeur’, nee onderaan beginnen. Van het verkopen van programmaboekjes tot het bouwen van decors; hij heeft het allemaal gedaan. Zodoende weet hij nu wat iedereen nodig heeft om tot een perfecte show te komen.
“Niet alleen op het podium, maar ook achter de schermen moet iedereen elkaar weten te vinden en alles naadloos op elkaar aansluiten. In dit stuk luistert dat allemaal heel precies, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt bij een productie.”




De magie van Chitty (Tsjittie)
In Engeland is iedereen opgegroeid met de film Chitty Chitty Bang Bang, die steevast elk jaar wel een keer wordt uitgezonden. Het is een fenomeen dat je zou kunnen vergelijken met Ciske de Rat of Kruimeltje in Nederland. 22 jaar geleden zag Peter de musical voor het eerst in The London Palladium. “Op het moment dat de voorstelling daar begint en het orkest de ouverture speelt, begint iedereen in de zaal te klappen. Ik viel bijna steil achterover toen dat bij onze Maastrichtse première ook gebeurde! Blijkbaar werkt de magie van Chitty niet alleen in Engeland, maar ook hier.” Want ook deze zondagmiddag klapt de zaal vrolijk mee zodra de voorstelling begint.
Met sjevraoje sta ik in de coulissen mee te genieten van de eerste akte. Met een vluchtige blik op het script – dat zowel door Peter als Vief nauwlettend wordt gevolgd – zie ik dat niet alleen de dialogen in het Maastrichts zijn maar ook alle aanwijzingen. Manjefiek! Uiterst geconcentreerd worden ondertussen ook cues gegeven aan muzikaal leider Dian en de backstage crew. Choreografe Fauve kijkt trots toe en doet af toe een dansje mee vanaf de zijlijn. Deze goed geoliede machine knalt zowel voor als achter de schermen van het podium af. In totaal werken er zo’n 150 mensen mee aan deze productie, waaronder Peters complete gezin (inclusief hond) en zijn broer Pol, die zorgt voor de special effects in de show.


Tijdens de tweede akte zit ik in de zaal; in het midden van rij 12, recht voor het podium. Ik voel me een heuse VIP. Nu pas zie ik de prachtige decors in volle glorie en natuurlijk hoofdrolspeler Tsjittie, de vliegende auto. Speciaal ‘overgevlogen’ uit Engeland, net als de decors die afkomstig zijn van de originele Engelse tour en voor het Mestreechs Volleks Tejater verder ‘aangekleed’ door setdresser Eric Jaspers. Die trouwens een bijzondere – en niet geheel ongevaarlijke – voorliefde lijkt te hebben voor teddyberen… Wat ik daarmee bedoel? Ga het zelf maar zien.
Ruim anderhalf jaar voorbereiding komt nu tot een hoogtepunt in ons prachtige Theater aan het Vrijthof. In de maand november is de musical nog elf keer te zien. De speeldata vind je hier. Koop snel je kaarten, want het is oprecht een spektakel dat je niet wilt missen. Ik heb al menig musical gezien en deze doet echt niet onder voor een landelijke productie van de bekende grote namen. Maar waar bij langdurige producties alternates en understudies deel uit maken van de cast, kan dat hier niet. Wat doe je dan als er onverwacht een hoofdrolspeler uitvalt? Dan kruipt de regisseur zelf in die rol. “En heer doog ’t good huur!” hoor ik achteraf van een medebezoeker.


Ik heb van begin tot eind genoten van dit stuk en het kijkje achter de schermen. Iech bin gruuts dat zoiets hier in ons Maastricht met zoveel passie en plezier gemaakt wordt. Want zoals de cast zelf zegt: “Grópswerk maak ‘nen droum sterk!”
Zjus!
