“Volgend jaar met Kerst ben ik écht weg!” zeg ik vrijwel elk jaar maar vorig jaar (2023) meende ik het. Nog voordat we naar Italië vertrokken in de zomer van 2024, had ik Vief al gevraagd om naar onze kerstvakantie te kijken.
De laatste keer dat we “overwinterden” was eind 2016/begin 2017 en – call me drama queen – ik heb dat extra weekje zon gewoon nodig om te overleven tot maart in Nederland. Maar de prijzen die we voor corona ongeveer voor het hele gezin betaalden, gelden nu bijna voor één persoon. Niet normaal. We besloten er tijdens de zomervakantie nog even over na te denken maar zes weken later was de prijs 1200 (twaalf honderd!!!) euro gestegen. Nu is luxe een keuze en kwaliteit boven kwantiteit mijn motto, maar dit ging mij zelfs te ver.
Dus niet vliegen naar de zon. Zeker ook geen Landal hutje op de hei. Maar ik wilde wel wég in de kerstvakantie. Terwijl mijn kerstkind, geboren in november, niets liever wil dan de hele familie rond de kerstboom. Liefst ook nog drie dagen lang. Ergens moet er dus een compromis komen, want ik trek dat echt niet meer.
How ‘bout London, baby?!
Je weet hoe dat gaat als ik Google; ik reken me rijk door verkeerd naar de trein te kijken en een hotel uit te kiezen zonder de juiste opties mee te nemen in de prijs. “Nee Steef, voor €1500 zit je echt niet 4 dagen in London. Zeker niet in december”. Ik heb er zó geen geduld voor om reizen uit te zoeken. Thank god voor Vief en Maya van The Travel Club.
“En als we nou met de boot gaan?” oppert Erwin. Jaaaaa, dat is iets dat al zo lang op mijn wensenlijstje staat. So Newcastle it is! Op eerste kerstdag vaart de boot helaas niet (de trein trouwens ook niet en deze Grinch dacht dat er een bug in het systeem zat omdat ik geen vertrektijd kon kiezen) maar op 26 december wel. Dus ho ho ho, let’s go go go.
Uiteraard gaat er een hoog “I’m a Take That fan” gehalte mee aan bagage en komt er hopelijk nog meer mee terug. Op z’n minst één fles Gary Barlow wijn moet toch wel lukken?! Aangezien half Nederland onderweg lijkt naar de woonboulevard of het outlet shoppingcenter komen we met bijna een uur vertraging aan in de haven van IJmuiden. Ook het parkeren van de auto is nog even spannend en na de nodige twijfel zetten we hem toch maar in een nabij gelegen woonwijk. Tip van Steef: boek die parkeerplaats meteen erbij als je de overtocht boekt c.q. laat boeken.
Ondanks de vertraging heb ik geen stress want dit is Steefproof en relaxed reizen; je hebt bijna drie uur de tijd om in te checken en vervolgens rustig door de paspoortcontrole te gaan en door de “slurf” naar de boot te wandelen. Geen gehaast, niemand die in je nek hijgt omdat je je spullen niet snel genoeg weer bij elkaar hebt gepakt, maar “hello madaaaaaam” zodra we aan boord stappen. Let the good old memories begin 😍
We hebben een buitenhut op het vierde dek. Klein, zoals gebruikelijk, maar op de een of andere manier kan ik er hier prima mee dealen. Ik moet er niet aan denken om een week zo op vakantie te gaan in een sleurhut maar voor nu is het goed. Het voelt vertrouwd. Aan boord is er voldoende entertainment en niet onbelangrijk: food. Zowel een buffet- als een a la carte restaurant, een Starbucks (whoohoo!), een bioscoop, arcade games en verschillende bars. Terwijl de mannen bij de games kijken, hoor ik ergens de stem van Robbie dus ga erachteraan. Forbidden Road klinkt hier gewoon al door de speakers. Mijn Take That hart maakt een sprongetje.
Als we uitvaren, verkennen Stijn en ik de verschillende buitendekken. Hoe hoger we komen, hoe harder het waait en hoe wiebeliger we worden. Gelukkig is het niet koud en ik vind het heerlijk om even in de verte te staren. Ook al is het bijna donker dus er valt niet veel te zien. Bij terugkomst ik de bar kan ik mijn hart weer ophalen aan foute Steef muziek: BoneyM, MCHammer, de Backstreet Boys en Ice ice baby. Hopelijk komt Take That zo ook nog voorbij. Django Wagner mag in z’n cd-doosje blijven zitten 🤮. Niet veel later begint de band Autograph. Mijn verwachtingen zijn hoog maar ik ben natuurlijk wel erg verwend. Autograph is het net niet. De liedjes zijn niet helemaal mijn smaak maar de zangeres is ook erg slecht verstaanbaar. Laten we maar gaan eten.
Nog een tip van Steef: boek je maaltijden vooraf als je boekt, dat is goedkoper dan wanneer je dat ter plekke doet. We eten in het buffetrestaurant Explorers Kitchen. Nu ben ik daar niet zo dol op maar gelukkig is er voldoende keuze; koude en warme gerechten, heel veel groente en salades maar ook miniburgertjes, pizza en natuurlijk fish and chips. Stijn vindt het geweldig dus ik zal de optie om op de terugweg te upgraden naar a la carte maar niet voorstellen…
We moeten wel dooreten want we hebben de film gereserveerd: Deadpool & Wolverine. Leuke film (want Ryan Reynolds), wazig verhaal maar de “zaal” was een grote deceptie. Gewoon een iets grotere hut met een paar stoelen waar vervolgens de dvd werd aangezet. Oké, die kan in de categorie been there, done that.
De volgende ochtend komen we om kwart over negen Engelse tijd aan in Newcastle. Aangezien je je telefoon aan boord het beste kunt afsluiten van de buitenwereld, is het zetten van een wekker een kleine uitdaging vanwege het tijdsverschil. Maar geen zorgen; je wordt zo’n twee uur voor aankomst vanzelf gewekt door de bemanning via het omroepsysteem.
“Vroeger” werd Engels en continentaal ontbijt in aparte restaurants geserveerd, nu is alles verkrijgbaar in hetzelfde buffetrestaurant als gisteravond. Veel keuze, veel calorieën en veel mensen. Geen beste combinatie zo vroeg na een korte nacht. Uiteraard kun je ook altijd kiezen voor een Starbucksje, als je geen ontbijt hebt bijgeboekt.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en wachten we in de lobby/centrale hal op dek 6 tot we van boord mogen. Het is dringen geblazen en doet denken aan het opstaan in een vliegtuig terwijl er nog getaxied wordt naar de gate. Waar een normaal mens de ingang naar trap vrijhoudt staat er naast ons een een pittig kort gekapte Karen die volgens mij het liefst onze koffer opzij duwt. Ze heeft haar ene been al klaar in startpositie om de eerste trede te nemen. Mijn god, als je toch zo door het leven moet.
Anyhow, op het moment dat we daadwerkelijk van boord mogen wil iedereen van die trap af alsof het voor niks is. Niet normaal. Maar ook al is Karen als eerste van boord, vervolgens moet je toch langs de douane en geduldig wachten want ze checken elk paspoort en vragen iedereen wat je komt doen en hoe lang je blijft. Uiteraard kunnen een aantal Nederlanders in de rij hun klep niet houden en moet iedereen hun bla bla gekwaak horen.
Karen zit natuurlijk al in de bus. Lullig he, als je als eerste van boord bent en dan zo lang moet wachten tot de bus vol is tot die vertrekt. Sarcastisch… Ik? Never. Het ritje naar het centrum van Newcastle duurt ongeveer een half uur. We stappen uit bij Thomas Bewick Square, tegenover het centraal station. Vervolgens wandelen we naar het hotel maar ons digitale navigatiegevoel doet het toch niet zo goed op deze vroege morgen want we lopen tot twee keer toe verkeerd en ik denk meerdere keren “waar heb ik in hemelsnaam weer een hotel uitgekozen?!”
Ken je die mop van dat hotel?
Uiteindelijk steken we de rivier de Tyne over via de Swing Bridge en zien eindelijk ons Hilton liggen. Bovenop een flinke heuvel. Gmj, dat vertellen ze er ook weer niet bij he, in de advertentie. Eenmaal boven aangekomen blijken de deuren dicht:
What the hell?! You’ve GOT to be kidding! Mijn tong hangt op mijn knieën, mijn enkel doet al pijn en ik heb bijna een blaar op mijn handpalm van het sleuren van die koffer. Ik heb écht geen zin om weer terug naar het centrum te lopen met dat ding. De deur van het hotel blijft dicht, maar er komt wel iemand naar ons toe die ons van binnen “toeschreeuwt”. “We’re not allowed to open the doors before noon, so sorry!”
Er zit niks anders op dan onze databundel te riskeren met Googelen naar een koffietentje in de buurt. Ik ben er namelijk niet zeker van of UK binnen of buiten de EU-tarieven voor roaming valt. Op hoop van zegen gaan we richting Costa coffee, the next best thing na Starbucks. Gateshead, de wijk waar we zitten, is een beetje vergelijkbaar met Randwyck t.o.v. het stadscentrum. Costa ligt aan Trinity Square, waar ook Tesco ligt. Mooi, weet ik ook meteen waar ik later kan kijken voor Gary Barlow wine.
Een koffietje wordt een soepkom cappuccino en ondertussen bestudeer ik de plattegrond (toerie-alert) en maak een plan hoe we zoveel mogelijk van ons lijstje kunnen zien en doen zonder ons te pletter te lopen. Als we terug komen bij het hotel is onze kamer gelukkig meteen klaar. Nou ja, niet zo gek natuurlijk als het drie dagen dicht is geweest en er dus geen vertrekkende gasten zijn.
Nadat we onze spullen gedropt hebben lopen we terug naar het centrum. Dit keer iets efficiënter en via de High Level bridge. Deze komt uit bij Newcastle castle. Grappig hoe deze bewaarde resten midden in de stad staan en om te zien hoe de rest eromheen is gebouwd.
We vervolgen onze weg naar de Junkyard glowgolf; die stond op Stijn z’n lijstje dus laten we dat maar meteen afvinken. Met een plattegrond navigeer ik een stuk beter en als ik een route eenmaal heb gezien dan weet ik mijn weg makkelijk terug te vinden. De glowgolf is leuker dan verwacht, zeker als blijkt dat er een course is die ‘Gary’ heet en ik met een roze bal mag spelen. Maar na 18 holes ben ik uiteraard de dikste verliezer.
Daarna is het tijd om te shoppen. Al heb ik enerzijds het gevoel dat we er alweer een dag op hebben zitten, omdat het al licht begint te schemeren. Maar het is pas drie uur… We duiken Eldon Square shopping centre in; een van de grootste winkelcentra in het VK. Ik weet uiteraard niet waar ik moet beginnen met kijken. En net als ik denk “laten we maar weer naar buiten gaan” zie ik HMV. Oeh! Jeugdsentiment! Bij de cd’s zijn mijn mannen weliswaar te vinden, maar verder helaas niks bijzonders qua collector’s items of andere dingen die ik nog niet heb. Een illusie armer loop ik weer naar buiten.
Maar net als ik dan maar theetjes wil scoren bij good old Whittard zie ik Calendar club… I’m getting my hopes up… En ja hoor! Zowel eentje van Robbie als van Gary! Nog afgeprijsd ook! Maar welke moet ik nou kiezen?? Want ik heb maar één spijkertje in m’n Twisted Sister Office… Ooooh de keuzestress! Als ik eerlijk ben, dan ben ik na Mark toch meer een Robbie dan een Gary girl. Dus ik zet Gary braaf terug. Maar voor de zekerheid vraag ik bij kassa nog even of ze echt geen exemplaar van Take That hebben… “Take That? No love, all gone. Long gone.”
Als we daarna naar buiten lopen, is het echt al bijna donker maar nog niet eens vier uur. We zien Grey’s monument maar ik ben ook meteen weer afgeleid door Waterstone’s. Genoeg keuze in boeken en notebooks, maar niks waar mijn hart spontaan sneller van gaat kloppen. Lees: nothing Take That related helaas. Via Grey Street lopen we terug naar het hotel. Prachtige gebouwen waaronder het Theatre Royal. Morgen gaan we hier nog eens op het gemak een kijkje nemen. Net als bij Grainger Market en Newcastle Cathedral. FOMO! Er is nog zoveel te zien!
In hotel gaan we nog even zwemmen voordat we gaan eten. Klein minpuntje: Stijn mag niet alleen zwemmen, een van ons moet echt mee het water in. Langs de kant zitten mag niet. Beetje stom, maar goed. De andere anticlimax volgt bij het diner – waar ik me zo op had verheugd – als onze Italiaanse kelner-met-strakker-gelakte-nagels-dan-ik ons vertelt dat de burgers op zijn. “And also the risotto”. Lekker dan. Doe dan maar die dure steak van dertig pond 🙈 Maar die tegelijk serveren met mijn salade en de side dishes van de boys is toch ook vrij lastig blijkbaar. Goed, it is what it is en dat is schrikken als de rekening komt. Onderaan de menukaart staat namelijk in heel heel heel kleine letters dat een “discretionary tip” van 12,5% al is toegevoegd aan de rekening. WTF?! Nou dan hoef je niet meer subtiel het lijntje “tip” nog eens op de rekening te zetten vriend, daar zet ik dan gewoon een streep. Ga gauw weg. Zo goed was het nou ook weer niet haha.
Newcastle is leuk en misschien komen we hier nog een keer terug maar dan niet meer in dit hotel.
Weten hoe ons avontuur verder gaat? Volgende week maandag lees je het in deel 2!
* Cauliflower soup… die anekdote lees je in mijn boek ‘Liever vijf sterren onder mijn krent, dan een miljoen boven mijn tent.’ Klik hier voor meer info.
