Het fangirl archief: één grote doos van Pandora hahaha. Voor een blog over mijn lucky concert bags was ik laatst op zoek naar een foto van de spuuglelijke groene tas die ik vroeger altijd meesjouwde naar Volumia!-concerten. Ik wist dat ik die had en ik wist ook waar die lag… Van het een kwam het ander en met soms het schaamrood op mijn kaken, pieste ik haast in mijn broek van het lachen bij het lezen van de concertverslagen die ik destijds schreef. Those were the days….
Ter gelegenheid van Xander de Buisonjé’s 50e verjaardag, wil ik je een paar tenenkrommende passages niet onthouden. Lees en huiver. Het begon allemaal in juni 1998….
“Ik zat in de vierde klas en onder de les van Maatschappijleer – ik kan het me nog precies herinneren – hadden we het erover wie na school naar de opening van de Muziek 10 Daagse zou gaan, die geopend zou worden door Volumia! Aangezien ik geen huiswerk had voor de dag erna, besloot ik om ook maar eens een kijkje te gaan nemen. Niet omdat ik Volumia! nu zo leuk vond – ik kende ze alleen van “Afscheid” en dat vond ik zo’n stomme clip – maar omdat ik het wel leuk vond om er ineens 9 handtekeningen bij te krijgen in mijn handtekeningenboekje. Toen ik aan de beurt was voor een foto met Xander, was mijn rolletje vol, dus helaas geen foto. Ik vond het wel jammer, maar zat er niet echt mee. Nadat ik van iedereen een handtekening had, vond ik het wel mooi geweest en ging ik weer naar huis.”
Ja mensen, Het Handtekeningenboekje. We go way back en het zat bijna altijd standaard in mijn tas. Er zitten een paar pareltjes tussen hoor, maar het ergste is: IK BEN HET KWIJT!!! Ik weet dus totaal niet meer waar het ligt…
Een half jaar later won ik tickets met backstage toegang voor een concert in Maastricht. Dus daar is het mis gegaan. De eerste de beste concertervaring en meteen backstage. Dat zet je standaard meteen sky high en dan neem je nooit meer genoegen met minder haha.
“Wat was ik zenuwachtig zeg! Ik zou Volumia! ontmoeten vandaag! (…) Na het concert heb ik nog drie kwartier moeten wachten voordat ik backstage mocht, maar het was het absoluut waard! Toch durfde ik niet zomaar op iedereen af te stappen. Het is dat Birgit me vroeg om naast haar te komen zitten zodat ze mijn album kon bekijken dat ik bij me had, maar uit mezelf had ik dat echt niet gedurfd hoor! Maar daarna kreeg ik even een lefaanval en ging ik bij Xander op schoot zitten om een fotootje te maken. Dit is het resultaat:”
“Na deze ontmoeting is het Volumia!-virus echt helemaal toegeslagen. Ik was niet meer te stoppen want ik heb meteen een lidmaatschap bij de fanclub geregeld en de cd gekocht!”
Heb je eenmaal een foto, dan wil je daar de volgende keer een handtekening bij – en het liefst weer een foto haha. Hieronder heb ik het over de opening van een winkel in Maastricht:
“Net toen ik het blaadje aan Xander wilde geven, werd ik door een beveiliger opzij geduwd. Toch lukte het me om er alsnog langs te komen en het Xander onder zijn neus te duwen. En toen hij de foto zag, zei hij: “Heeeeeeee, nu zie ik het! Ik dacht al zoiets!” WAAAAAAAAAAAAAAAH! Hij had me dus herkend!!!!! Mijn dag, wat zeg ik, mijn hele week kon echt niet meer stuk!”
Behalve backstage en foto’s, zit ik ook graag met mijn neus bovenop de show. Voor het eerstvolgende theaterconcert kocht ik dus uiteraard een kaartje met een zitplaats op de eerste rij. Iets waar menig theaterbezoeker zijn neus voor ophaalt, want je moet omhoog kijken en het geluid kan erg overweldigend zijn. Als fangirl neem ik die plaats met liefde in! Met een beetje geluk maak je dan ook nog oogcontact met je idool…
“Ik had een beertje en een kaart meegenomen voor Xander en dat moest ik dus nog steeds aan hem geven. Het meisje dat naast me zat, wilde wel een foto proberen te maken zei ze. Toen ik het hem gaf, pakte hij m’n hand, zei ‘dankjewel!’ en gaf me een knipoog!!!! AAAAHHH!!!”
“De dag daarna moest ik weer gewoon naar school, maar ik moest toch nog even proberen backstage te komen. Ik had alleen m’n lucky tas (mijn afschuwelijk groene Kipling tas waarmee ik elke keer backstage kom, wonder boven wonder haha) niet bij me, dus ik kwam niet langs de beveiliging.”
See, het was echt mijn lucky tas. No bag, no backstage access. Het eerstvolgende concert ging die dus zeker weer mee. Ook toen we de grens over gingen: naar Maasmechelen.
“We vertrokken RUIM op tijd (half 7) want om half 8 zouden de deuren open gaan en ik wilde natuurlijk wel vooraan staan. Maar eenmaal binnen moest ik natuurlijk weer naar de WC en toen we terug in de zaal kwamen, stonden we dus niet meer helemaal vooraan. Maar toen het concert om 9 uur begon, stond ik weer tegen het dranghek aan. Kwestie van goed ellebogenwerk.”
Ik schaam me nu als ik dit lees. Wat dit doe je niet, mensen weg duwen om er zelf beter van te worden. Je belemmert ook niet expres iemands zicht. Dat is fangirl etiquette. Je respecteert elkaars ruimte en je gaat niet duwen. Wil je vooraan staan, dan kom je op tijd. En moet je zo nodig je plek verlaten omdat je weer moet plassen, dan blijft iemand uit je gezelschap staan. Maar goed dus, vooraan bij het hek: that is where the magic happens….
“Ik had ook weer een kaart meegenomen en een beertje. Maar vanwege de dranghekken stonden we niet helemaal tegen het podium aan en aangezien ik niet zo’n ster ben in gooien, wilde ik m’n kaart persoonlijk aan Xander geven. Helaas kwam hij er niet goed bij dus hij zei “Gooi!” en toen: “Nee, wacht maar!” En toen ging hij heel lenig doen want hij bleef met een been op het podium staan en met het andere been op het dranghek zodat ie ‘m toch kon pakken!”
En toen… en toen… en toen… Whahahahaha. Wat een gevoel voor tekstopbouw had ik destijds al. En toen… stonden we opeens “toevallig” aan de andere kant van het hek…
“We stonden bij de uitgang richting kleedkamers. Als eerste kwam HP naar buiten dus we gingen aan hem een handtekening vragen. Zegt ie zo: “Alleen als ik dan ook een kusje van jou krijg!” Nou, dat laat ik me dus geen 2e keer zeggen! Ik vroeg hem of we ook met Xander op de foto mochten.. “Oh ja joh, loop maar door. Kom, ik breng jullie wel even naar Xander”. Eenmaal backstage stond ik echt te trillen op mijn benen, zo zenuwachtig. Xander stelde zich voor. Haha, alsof we niet wisten wie hij was. Ik ben met hem op de foto geweest en hij heeft nog iets in mijn album geschreven: Lieve Stefanie, heel veel kusjes en een knuffel van Xander”
Ja ja, de fangirl meter sloeg diep in het rood die avond en in drie jaar tijd was ik uitgegroeid van “Volumia!, wie zijn dat allemaal?!” naar “Whoohooo, altijd gillen op de eerste rij”. En mijn crush op Xander was real. Heel even, echt maar heel even, was ik Mark Owen bijna vergeten. Oh no, did I just say that out loud?! Maar ja, kusjes, knuffels en foto’s met Xander versus iemand aan de andere kant van het water van wie ik maar weinig tot niks hoorde… Je bent 18 en je wilt nou eenmaal een idool haha.
Het bleef niet bij kaartjes en beertjes, nee, bij het eerstvolgende concert (WMC in Kerkrade in 2001) nam ik een heus cadeau mee: een T-shirt met daarop de foto van mij met Xander in Maasmechelen. Ik twijfelde ook niet meer of het me zou lukken om het hem te geven; groene tas mee en succes verzekerd:
“Toen ik hem uiteindelijk het pakje gaf, keek hij me aan en vroeg: “Wat is dit?!” Dus ik antwoordde: “Een cadeautje”
Hij: “Voor mij??”
Ik (zei): “Ja, natuurlijk!” (en dacht: “Duhh, voor wie anders?!”)
Hij: “Oh lieverd, kom hier!”
En toen kreeg ik een dikke vette kus op mijn wang. Al die andere meiden stikjaloers natuurlijk.
Hij: “Ja dat krijg je als je cadeautjes meeneemt!”
Je had zijn gezicht moeten zien toen hij zag wat er op het T-shirt stond. Hij lag helemaal in een deuk!”
Ahum, tja. Ik zeg verder maar niks meer. Maar je mag heel hard lachen. Dat doe ik ook, als het schaamrood een beetje van mijn kaken is verdwenen. Laten we het erop houden dat je gekke dingen doet als je 18 bent en godzijdank was er toen nog nauwelijks social media dus er zijn geen bewegende beelden van haha. Alleen klassieke foto afdrukken en de negatieven daarvan liggen veilig ergens opgeborgen hahaha.
Inmiddels was ik ook redelijk bekend (of berucht) onder de andere Volumiaatjes. Wat wil je ook, als je altijd vooraan staat en ze ook na afloop nauwelijks met rust laat haha. Zo zei Robin Zalm, de drummer, ooit tegen me: “Jij zat op de eerste rij he?! En je hebt alles meegezonden en de hele tijd staan dansen he?! Tja, sommige mensen vallen nou eenmaal op, daar kunnen ze ook niets aan doen ;-)”
Ze zijn allemaal altijd ontzettend aardig voor me geweest; namen elke keer de tijd voor een praatje en een foto. Maar de ultieme kers(en) op de taart was dat ik op mijn 19e verjaardag werd gebeld door Tamara en vervolgens in december 2001 backstage champagne zat te drinken met ze. Nadat ik tijdens dat concert het podium op was gesleurd. Dat was absoluut een avond om nooit te vergeten:
“Ik had zoals gebruikelijk mijn plaats vooraan: rij 1, stoel 2. Dit was de eerste keer dat ik een show voor de tweede keer zie. Dat was ook wel eens leuk, want dan weet je precies wat er gaat komen. Enige minpuntje was dat het eigenlijk een bedrijfsfeest was dus de hele zaal zat vol met saaie zakenmensen die nog nooit van een feestje bouwen bij Volumia! hadden gehoord.”
No further comment 🙂 We continue…
“Ik kom niet naar Volumia! om de hele avond in mijn stoel te zitten. Dus toen Xander tijdens ’21 Levens’ zei dat de mensen dan meestal gaan staan, sprong ik meteen op. “Kijk, zij weet tenminste hoe het moet!” Daarna ging iedereen ook wel staan, maar zodra het liedje voorbij was, gingen ze meteen weer zitten. Dus Xander kijkt mij aan “Blijf jij staan?” En net toen ik toch maar weer wilde gaan zitten, trok HP me het podium op! Ik wist niet wat me overkwam! Whaaaaaa!! Ik mocht tijdens ‘Hou me vast’ de hele tijd op het podium zitten en foto’s maken! Wauw! Dit had ik nog nooit meegemaakt. Vond het wel eng hoor, dat de hele zaal me kon zien! Maar van de andere kant, who cares?! Ik kende die saaie zakenlui toch niet, dus…”
Na afloop van dat concert werd ik dus voor het eerst gevraagd om backstage te komen. Ik hoefde niet subtiel bij de uitgang rond te hangen haha. Wat voelde ik me vereerd. En uiteraard had ik weer een cadeau voor Xander bij me.
“Toen kwam Xander de artiestenfoyer binnen. Hij stelde zich niet meer voor maar zei “Wij kennen elkaar al he!” en ik kreeg meteen drie zoenen. HP vertelde dat ik een cadeautje voor hem had. Dus hij benieuwd natuurlijk en vroeg of hij het open mocht maken. Ja duh! Hij herkende de foto waarop hij het T-shirt met foto van mij en hem aanheeft.”
Hoe verzin ik het ook… Eerst een foto, dan die foto op een T-shirt laten drukken, dan vervolgens weer een foto van dat T-shirt met die foto in een lijstje doen. Ik vraag me af of hij eigenlijk ook een “fangirl archief” heeft whoehahahahahahha. En of ik daar een rood uitroepteken bij mijn naam heb staan hahaha.
Maar goed, die foto’s werden wel steeds leuker. Want ik kwam steeds vaker en ondertussen kende iedereen me. Dat maakte een officiële meet & greet die ik op een gegeven moment won, nog specialer. Want ik was niet meer nerveus en kon met iedereen een normaal gesprek voeren, foto’s maken en kreeg gewoon telkens drie zoenen. Ook tijdens de concerten groeide de interactie:
“Daarna kwam ‘Hou me vast’ dus iedereen ging weer zitten, maar ik wilde blijven staan. Ik keek achterom naar mijn vriendinnen, maar ook zij bleven zitten. Grrr… En Xander: “Ja blijf jij maar weer staan hoor lieverd!”
Eén keer ving ik een flesje water van Xander dat ik later natuurlijk backstage weer liet signeren. Daar zit inmiddels en beschermend laagje tape overheen en het ligt – twintig jaar later – nog steeds in het archief.
Als lid van de fanclub (ja, dat hadden we in de tijd vóór social media), mocht ik ook een keer een TV opname bijwonen van L1. Nou, dat was niet front row, dat was bijna óp het podium. Het was bloedheet maar wel een belevenis.
“Toen ik daar aankwam, waren ze nog aan het soundchecken. Richard zat aan de bar – “Hoi! Ben je er weer?” en ik kreeg meteen drie zoenen van hem. Daarna ging ik op zoek naar de rest en kreeg meteen een hoop gezwaai van Tamara, Axel en Xander!
De TV presentator deed na het optreden nog een interview met Xander. Op een gegeven moment zei hij dat ze gisteren in Maastricht hadden opgetreden, dus ik gillen! Hij keek meteen naar mij en gaf me een knipoog, net als Tam.”
Het was oprecht een gouwe tijd, die Volumia! fandom. Met als afsluiter hun jubileum concert in Ahoy’. Dat was mijn eerste grote concert beleving buiten Maastricht en waar ik alleen met een vriendin naartoe ging. Met een georganiseerde busreis, dat dan weer wel haha. En ik haalde er de krant mee…
“In de bus zat ook een verslaggeefster van het Limburgs Dagblad. Ze vroeg aan iedereen of ze echte fans waren, maar dat bleek dus niemand te zijn. Behalve M. en ik en nog een ander meisje uit Maastricht. Dus ze bleef maar vragen stellen. Ik ben benieuwd wat ze van mijn antwoorden maakt, aanstaande maandag staat het in de krant….”
“Tijdens ‘Jij’ had ik de hele tijd mijn bordje omhoog. Op een gegeven moment begon Tam te lachen en wees naar ons. Ze had het bordje in het begin al gezien, maar had waarschijnlijk nu pas door dat ik eronder stond want begon druk te zwaaien enzo. Daarna ontdekte Xander het ook, lachte naar me en stak z’n duim omhoog!”
Op dat moment dacht ik “Xander heeft me herkend” – zwijmel – maar inmiddels weet ik ook wel beter. Desalniettemin blijft het leuk als je dit soort reacties krijgt. En wat zou ik het zo ontzettend gaaf vinden als ik ooit bij Take That bereik wat ik met Volumia! allemaal heb beleefd… Daarom hou ik zo van kleine zaaltjes, waar je nog een beetje de kans hebt om vooraan te staan zonder dat je er drie dagen voor moet kamperen. Kleine zaaltjes met een artiestenuitgang waar je onschuldig kunt wachten op een foto. Ach, wie weet wat de toekomst nog voor me in petto heeft. Fangirl for life, right?!
