“Jullie leven zal er de komende zes maanden ingrijpend anders uitzien.” Een uitspraak van de hartchirurg op 20 december 2022 die ik nooit meer zal vergeten. Die zes maanden zijn inmiddels voorbij. Enerzijds gevlogen, maar anderzijds staat de tijd ook stil en is mijn leven voor altijd anders.
Ik weet nog precies wat ik dacht, toen ze dat zei. Zes maanden, dan is het bijna zomervakantie. Hopelijk kan ik dan met een gerust hart even weg gaan. Is hij er dan weer een beetje bovenop. Nooit had ik op dat moment kunnen verzinnen dat we nog maar twee weken samen hadden. Elke keer dat ik de administratie bij mijn moeder zit te doen ‘achter papa’s computer’ voelt nog steeds zo raar en zo onwerkelijk. Elke keer leg ik alles weer netjes terug op de plek waar het lag. Don’t mess with the system 😉
De afgelopen zes maanden heb ik kneiterhard mijn best gedaan om de draad weer op te pakken. Na een paar weken rustig aan gewoon weer volle bak aan het werk, nieuwe avonturen aangegaan en in het diepe gedoken wat betreft mijn schrijverscarrière, concerten bezocht en weekendjes weg. Maar ook familiefeestjes, verjaardagen en de belevingswereld van mijn pre-puber in groep 8 proberen bij te benen. Het was en het is nog steeds niet gemakkelijk. En het doet het meeste pijn dat ik mijn schrijfsuccessen niet meer met hem kan delen.
Ik merk dat sociale evenementen, zoals verjaardagen met veel mensen en borrels met collega’s na werktijd me ontzettend veel energie kosten. Meestal vind ik het uiteindelijk wel leuk, als ik eenmaal over die drempel van ‘ik wil niet’ heen ben. Maar als ik dan thuis kom, draait mijn hoofd nog uren door en kom ik niet in slaap. En dan ben ik weer terug bij die zaterdagochtend in januari, om 19 minuten over 5. Nog een zin die ik nooit meer vergeet: “Ik bel omdat ik slecht nieuws heb”.
Je kunt wel zeggen ‘je moet het afsluiten en een plek geven’ maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en werkt voor iedereen anders. Natuurlijk vind ik het niet fijn dat ik soms nachten wakker lig en vervolgens de dag daarna als een zombie rondloop. Maar van continu afleiding zoeken en prikkels word ik ook niet blij. Ik heb geen last van FOMO, ik laat gerust een feestje aan me voorbij gaan. Dan hoef ik tenminste ook geen antwoord te geven op de vraag hoe het met me gaat.
Ook lijkt het elke keer als ik denk dat we iets hebben afgerond, alsof er weer iets anders tevoorschijn komt. Zo kwam er laatst weer een brief van de Dela, om ons eraan te herinneren dat we nog een beslissing moeten maken over de asbestemming. En weet je, dat zijn gewoon dingen waar ik niet over wíl nadenken. Er zijn té veel mogelijkheden en ik ben zo bang dat ik een beslissing neem waar ik later spijt van krijg.
Ik probeer echt te genieten van de leuke dingen ik doe. Ook – en misschien wel juist – van de kleine momenten, zoals Stijn die na een middag shoppen en ijsjes eten zegt “Dank je wel voor vandaag mam, ik vond het echt een leuke dag.” Maar ik moet ook ergens mijn batterij weer kunnen opladen en dat lukt me gewoon nog niet goed.
De enige plek waar ik mijn zorgen en alles om me heen even vergeet, is als ik in mijn fangirl bubbel zit. Dan ontspan ik echt, hoe moe ik eigenlijk ook ben. Hoe warm het ook is, daar buiten voor het hotel en hoe ‘slecht’ Robbie volgens sommigen ook bij stem is. I. DON’T. CARE. Van zijn muziek en die van Take That geniet ik intens en word ik oprecht blij. Daar kan ik uren naar kijken en luisteren. De rest kan me verder eigenlijk weinig schelen.
Dat is het eerlijke antwoord op de vraag hoe het met me gaat. Misschien niet het antwoord dat je verwacht of hoopt te horen. Maar zo voelt het voor mij; alsof alles een beetje zijn glans heeft verloren en ik een stuk van mezelf kwijt ben. De veilige haven waar ik altijd op kon terugvallen is voorgoed weg. En ik zal dit op mijn eigen manier een plek moeten geven. Maar zonder haast of druk van buitenaf.
I will do it the Steefproof way.
“I wish that heaven had visiting hours
And I would ask them if I could take you home
But I know what they’d say, that it’s for the best
So I will live life the way you taught me, and make it on my own”
– Visiting Hours | Ed Sheeran
