Uit de oude doos | Pinkpopreport 13 juni 2015

Je haalt ze er zo uit. Net zoals je Nederlanders altijd herkent op vakantie, zonder dat ze een woord gezegd hebben, herken je de soorten Pinkpopbezoekers zo. Je hebt duidelijk de festivalgangers voor 3 dagen (die hebben ook een bandje en je ruikt ze voorbij komen), je hebt festivalgangers voor 1 dag (omdat ze te laat waren voor een weekendkaart) en je hebt mensen die voor 1 iemand komen, maar verder niks met Pinkpop hebben (including me).

Maar als mijn idool-sinds-mijn-twaalfde komt optreden binnen een straal van zeg 40km van mijn huis, kan ik dat toch niet zomaar voorbij laten gaan, alleen omdat ik geen Pinkpopper ben?! Daar sta ik dus dan. Op sneakers. Die draag ik al sinds ik mijn poot voor de tweede keer brak (ja ik weet wat ze zegen over een ezel), dus daar ben ik inmiddels aan gewend. En in een spijkerbroek. Een wat?! Ja, die spijkerbroek die mijn man me zo leuk vond staan tijdens ons weekendje Amsterdam. Dat dus. Maar wel met mijn “depresso”-truitje en mijn Smaak-tas. Duhhhh… Je kunt het meisje wel uit haar jurk halen, maar de jurk niet uit het meisje. Anyhow, Op Pinkpop dus. Volgens velen niks voor mij. Maar what the hell. Ik zie het als een concert van Robbie, met een gevarieerd voorprogramma.

We beginnen met Dotan. Forgive me, maar ik had nog nooit van de goeie gast gehoord en zijn muziek vond ik ook maar la-la. Maar de afstand tot het podium c.q. het scherm vind ik acceptabel, dus hopelijk komen we straks bij Anouk weer ongeveer op dezelfde plek terecht.

Ik moet wel wat eten, want die drukte werkt me op mn zenuwen. En ik wil niet weer neergaan bij Anouk. Been there, done that, never do it again. Dus na een frietje en frikandel in het gras (best lekker ff zitten tussendoor), proberen we ons plekje weer op te zoeken. We komen zelfs iets dichterbij dan eerst. Er is nog plek genoeg, dus ik probeer charmant te gaan zitten. Blijkbaar stoot ik per ongeluk iemand aan met mijn tas. Oeh! Not done! Of ik soms op haar plek wil gaan zitten?! Nee, dank je wel. Liever geen nacho’s op mn dure broek. Niet veel later dus maar weer staan, voordat er letterlijk over me heen wordt gelopen.

Sinds mijn man me kennis liet maken met Anouk, ben ik dol op haar. You love her or you hate her en ik ging van het laatste naar het eerste. Ik geniet van haar sarcasme en zelfspot en wat heeft dat mens een gouden strot!

Daarna is er geen ontkomen meer aan: ik moet echt plassen. Maar dan wel eens maar nooit meer. Hoewel het meeviel dat het geen biobak was. Maar laten we daar verder geen woord aan vuil maken (de plee was dat al meer dan genoeg). Op weg terug naar manlief, die in de Brand-tent was blijven hangen, “bump ik into” Mr Smeets himself en HP – voormalig Volumia! Ik voel een “wall of shame”-moment opkomen maar ik hou me in. Ik loop op Pinkpop, dat is hier vast NOT DONE.

Ondertussen krijg ik appjes van mijn buufje die zich inmiddels een weg heeft gebaand naar voren en in het eerste vak staat. WTF?! Ik ga kijken en zie inderdaad de poortjes op groen staan. Dat moet ik dus ook! Dus ik zet mijn vent voor het blok; je kunt nu nog eten en drinken halen en dan gaan we dat vak in en niet meer eruit! Stel je voor dat ik straks gewon vooraan sta bij Robbie!!

Maar eerst nog The Script. Weer een gevalletje “ken ik niet”, maar puur omdat ik liedjes en namen van artiesten nooit goed aan elkaar kan linken. Zodra ze beginnen gaat mijn “oh die!”-alarm af. Overigens wel meer toeters en bellen want het geluid is wel ERG hard hier vooraan. Morgen ben ik niet alleen schor maar ook doof. Oh en ook hier deed ik blijkbaar weer iets on-Pinkpops. Terwijl ik liep te speuren naar buuf (die zich toch echt in hetzelfde vak moest bevinden), vroeg mijn buurman die ik blijkbaar weer aantikte met mijn wimper, of ik soms nog een btje naar voren wilde. Wat is dat toch?! Nee man, helemaal niet! En als je dan tekst en uitleg wilt geven is het ook weer niet goed. Djeez, volgend jaar ben ik er niet hoor, no worries! Van €190 ga ik liever naar een luxe hotel dan slapen in een tentje, pfff. ANYHOW! The Script! Aangenaam verrast! Leuke muziek, leuke show, goeie actie om het publiek in te springen, was de security erg blij mee whoehahaha.

Maar daarna, finally, het echt werk. Mensen komen in beweging; het vak uit. Het is nu of nooit. Eruit betekent nooit meer zo dichtbij. Blijven staan betekent nog meer doorschuiven naar voren. Dichterbij zal ik nooit meer komen (want dat betekent kamperen voor de concertzaal). Dus blijven we staan en het zijn de meest zenuwslopende 60 minuten van mn leven. Vooral die laatste 5. Ik word langzaam gek. Ik weet natuurlijk al lang dat ie gaat openen met Let me entertain you…. En dan en dan en dan…. Istie daar! MIJN HELD! Ik voel mn stem overslaan en mijn buurman geeft me een blik die zegt “OMG, dit worden 75 helse minuten”. But I don’t care and I don’t give a f*ck! Closest I have ever been and will be to my hero! En ik heb genoten van elke minuut. Krijg nog kippenvel als ik het minuutje “Angels” terugkijk wat ik heb gefilmd. Ge-wel-dig!!

Al mijn energie heb ik gegeven die laatste anderhalf uur dat ik bijna terug kruip naar de auto. Vier fokking kilometer terug lopen naar die parkeerplaats kan ik eigenlijk echt niet meer. Mijn rug doet pijn, mijn voeten voel ik niet meer en nu ik dit schrijf, zo’n 48 uur later heb ik nog steeds een stijve nek en hoofdpijn van vermoeidheid. Maar het was een feestje dat het allemaal waard was.

Pinkpop op zich doe ik niet meer, of Take That moet komen. Maar laat ik me nu maar verheugen op 7 oktober in de Ziggo Dome. Front row 1e ring! Whoopwhoop! Niks voor echte muziekliefhebbers, wel voor meisjes met jurkjes 🙂

Eindnoot 5 juni 2017: toen ik dit schreef, was het 15 juni 2015. Het concert van Take That vond plaats op 7 oktober 2015. Inmiddels dus ook al ruim anderhalf jaar geleden. Op beide concerten kijk ik nog steeds met veel plezier terug. 28 juni zien we Robbie weer: in de Esprit Arena in Dusseldorf. Met zitplaatsen. We worden oud…. 😉

Meer Steefproof

Il Concerto

Een concert meemaken in mijn lievelingsland. Van een van mijn lievelingsartiesten. Het was een droom die uitkwam in de zomer van 2023. Vanaf het moment

Verder lezen

Fangirl for life

Er is maar één ding waarbij ik ontzettende last van FOMO heb en dat is Take That. Al het andere; feestjes, verjaardagen, ja zelfs Guus

Verder lezen