De eerste week vloog in een waas van adrenaline voorbij. Nu we in de tweede week zitten, kruipt die maar tergend langzaam vooruit.
Het verdriet waar ik vorige week amper tijd voor had, overvalt me op momenten dat ik het niet verwacht. Als ik de trap op loop, ben ik boven weer vergeten wat ik kwam doen. Ik ben bang voor de stilte van de nacht maar als de wekker ‘s ochtends gaat, krijg ik mijn ogen amper open. Ik voel me schuldig als ik een fractie van een seconde even aan iets anders dacht. En ik vind het ongelofelijk moeilijk om te zien hoe de wereld om mij heen gewoon verder draait.
De hectiek van open dagen en informatie avonden voor de middelbare schoolkeuze; een overload aan informatie die ik niet verwerkt krijg. Zoonlief ‘loslaten’ – wat sowieso al een proces op zich is dit schooljaar, maar op dit moment moeilijker dan ooit om hem in zijn eentje te laten fietsen. De groepsapp van het voetbalteam waarin niemand een vrijwilligersdienst wil draaien en ik het liefst in hoofdletters wil schreeuwen “SHUT THE F*%K UUUUUUP”.
Onze concertagenda begint vroeg dit jaar. Concerten waar ik me normaal gesproken al maanden van te voren op verheug. Van een van mijn droomhelden notabene. Nu hoop ik alleen maar dat ik niet té hard jank omdat ik anders geen eyeliner meer over heb na afloop.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf bij elkaar moet pakken, maar het lukt me niet. “Je moet er doorheen”. Dat weet ik wel, maar het liefst kruip ik op dit moment weg in een hoekje. Winterslaap. En word ik weer wakker als het warm is, de zon schijnt en dit allemaal een droom blijkt.
Ik kan het nog steeds niet echt geloven. Het idee dat we hem naar het ziekenhuis brachten en dat hij nooit neer thuis komt…. Zo onwerkelijk.
Dat ik hem nooit meer kan bellen, vragen wat hij aan het doen is en dan vervolgens het eerste half uur niet meer aan mijn werk toe kom. Of dat ik een halve hartverzakking krijg omdat hij belt met zijn mobiel om mede te delen dat ie even nieuw beltegoed moest activeren. Geen schelpjespasta* meer. Geen “magische handen” van opa die beter werken na een valpartij dan een kusje van mama voor Stijn. En ook geen notitieboekjes meer kopen voor de volgende vakantie….
Ik ben niet de eerste en zeker niet de enige die haar vader verliest. Alleen gebeurt het altijd bij anderen. Nu is het míjn vader… Mijn papa die nooit meer thuis komt. En ik voel me intens verdrietig.
*mijn vader maakte pasta die geen Italiaan zou goedkeuren; met erwtjes en worteltjes uit een potje. En heel veel opa-liefde.
