They’re lighting up the sky tonight
For you
For you
Mijn eerste maandagblog van 2023 is meteen de moeilijkste die ik ooit geschreven heb. Maar schrijven heeft me altijd overal doorheen gesleept. Dus ik zie dit ook als een stukje verwerking. En een eerbetoon aan die ene persoon die alles maar dan ook alles voor me betekent al veertig jaar lang.
Call me crazy, maar ik heb een heel sterk zesde zintuig. Ik weet altijd als eerste wie er zwanger is op de afdeling. Wie er zijn baan gaat opzeggen voordat de baas het weet. En ik voel het wanneer er iets aan de hand is met iemand van wie ik houd.
Oudejaarsavond 2022 voelde ik het ook. Normaal gesproken mijn favoriete feestdag. Want klaar met al dat gezeik van Kerst, afsluiten en op naar een nieuw begin. Altijd emotioneel maar altijd goed. Dit keer voelde het anders. Ik telde de uren af tot ik naar bed kon. Alsof ik aan de vooravond van iets stond maar wist niet wat. Ik weet het nu.
Maandag 2 januari 2023. Voor veel mensen een nieuwe werkdag en voor sommigen nog lekker een weekje vrij. Ik had ook vrij, maar deze week zou in het teken staan van ziekenhuisbezoekjes. Alle andere afspraken waren ondergeschikt aan hoe het met papa ging. Die avond gingen we naar huis met goede hoop voor de toekomst.
“Voorzichtig hè!” zei je nog toen we de gang in liepen en jij terug naar je kamer. Best een beetje gespannen voor de dag daarna, de dag van je grote operatie. “We zien het wel” zei je. Ik vond het moeilijk om bij je weg te gaan.
Dinsdag kregen we al vroeg een telefoontje met de mededeling dat alles goed was gegaan. Wat een opluchting! Ook op de IC deed je het goed. Zo goed zelfs dat je dag daarna al naar de gewone afdeling mocht. Ik ging met een gerust hart even met mijn mannen een dagje op stap. Maar toen we terugkwamen, wilde ik toch nog even bij je langs. Al hoefde het niet. “Gek!” zei je toen ik binnen kwam. Maar ik ben blij dat ik geweest ben.
Donderdag zouden mama en ik ons bezoek splitsen; ik kwam vroeg en zij wat later. Vanaf toen ging het minder. Je verhuisde naar een andere kamer, in je eentje voor wat meer rust. Vrijdag was je zo moe, je sliep bijna de hele tijd. Maar mama en ik aten een saucijzenbroodje naast je bed. Ook zoiets raars dat je in het ziekenhuis bijna alleen maar vette snacks krijgt, maar goed.
Wat een lieve verpleegkundigen had je om je heen. Die avond spraken we ook nog met de dokter. Veel informatie om te verwerken maar na dit weekend zou het beter gaan. Ze hadden er vertrouwen in, dus wij ook.
Hoewel we het diep van binnen niet wilden, gingen we toch naar huis. Onze taxi zorgde er elke keer voor dat we allebei veilig thuis kwamen. Dit keer zei je niet “Voorzichtig hè” maar “Tot morgen” en je zwaaide.
Zaterdagochtend 7 januari om 05:19 uur. Ik werd wakker van het gebrom van m’n telefoon. Het nummer begon met 387…. En ik voelde de grond onder mijn voeten verdwijnen. De woorden die de dokter sprak hoor ik sindsdien elke minuut dat ik niet met iets bezig ben, in mijn hoofd.
Papa is er niet meer.
Zo plotseling, zo onbegrijpelijk, zo machteloos…
