Vrijdag 13 januari. Alles is geregeld voor morgen: papa’s uitvaart. Als ik er alleen al aan denk, trekt mijn maag samen.
De hele week heb ik mijn gedachten kunnen afleiden door te focussen op deze ene taak: het regelen van het afscheid dat hij verdient en dat hem eer aan doet. Op zijn manier. Nu alles klaar is en ik niks meer kan doen, weet ik dan ook niet goed wat ik verder moet.
Door de adrenaline die nog altijd door mijn lijf giert, vind ik geen rust. Dus ik ga mijn nagels maar lakken. Want die staan nog altijd in standje feestdagen (met gouden glitters). Mijn outfit voor morgen hangt klaar: mijn ingetogen blauwe pak van Studio Anneloes. Dat zit tenminste lekker en dan hoef ik mijn buik niet in te houden. De ogen zijn toch al op ons gericht dus dan is het wel prettig als ze tenminste iets stijlvols zien. Ik kom er alleen niet uit welke tas ik erbij moet gebruiken. De een is te groot, de ander te klein. Te zwart, te roze…. Er moet in ieder geval genoeg ruimte zijn voor zakdoekjes.
Retail therapy to the rescue.
Stijn is naar school en wordt daarna opgevangen door mijn schoonzus. Erwin en ik hebben dus even de ruimte om er tussenuit te gaan. Ik wil al heel lang weer eens naar de outlet in Maasmechelen, want daar ben ik al zeker twee jaar niet meer geweest. Het is januari, dus met een beetje geluk scoor ik nog een leuke tas in de solden. Hoewel het me op dit moment ook niet veel kan schelen wat die kost, als ik een perfecte parel tegen zou komen.
De boutique van Longchamps is nieuw. Of althans, nieuw sinds ik er voor het laatst was. Het bekende opvouwbare model is tijdloos en altijd goed. Toeval wil dat hier een versie met donkerblauw/groene panterprint staat. Goed om te weten. Mogelijke kandidaat, past mooi bij m’n pak. Even onthouden en verder kijken.
Ook bij mijn geliefde Italiaanse merk Furla zie ik een paar snoepjes voor zeer aantrekkelijke prijzen. Alleen vraag ik me altijd af hoe die Italianen het bedenken; een handtas zonder enige vorm om hem te sluiten. Geen rits, geen afsluitbaar binnenvak en zelfs geen drukknop. Mooie tasjes om mee uit eten te gaan, maar zelfs dan moet je oppassen dat de ober (of je kind) niet knoeit. Anders is het “handbag marinara” (when you know, you know… Monica)
Bij Michael Kors weten mijn ogen vervolgens niet waar ze moeten kijken. Final reductions, nu al en het is pas half januari. Aan het eind van de maand zijn ze vast nóg goedkoper, maar ik MOET. NU. EEN. TAS. Niet pas aan het eind van de maand.
Mijn oog valt op een roze exemplaar met Italiaanse illustraties: vino, een Vespa en zelfs een panettone. Deze tas komt uit de Jet Set Girls lijn. Ik houd hem even vast en kijk nog rustig verder. Een verkoopster snelt naar me toe want ze ruikt commissie. Bij aankoop van twee stuks, krijg ik op beide items nog eens 20% extra korting. Maar twee tassen tegelijk kopen, gaat zelfs mij wat ver. Ik zie wel een bijpassend portefeuillemapje maar de illustratie daarop bestaat uit een vrouw die met een hond wandelt. Nou nee, laat maar.
Ik twijfel nog kort tussen een ander roze model, maar besluit dan dat ik deze toch het leukste vind. Bij de kassa blijkt dat het de laatste is en ik voel meteen dat dit zo heeft moeten zijn. Deze tas heeft op mij gewacht en papa heeft me hierheen gestuurd. Want hij wist dat ik morgen mijn roze jas aan zou doen.
Als ik hem ’s avonds uitpak, ontdek ik aan de onderkant een hartje met ‘Ciao’. Toen wist ik het zeker en liepen de tranen weer over mijn wangen. Talk about Emotional Baggage….
