Met mijn grote mond roep ik nog wel eens wat. Dingen waarvan ik later denk “owwww, had ik nou maar eerst tot 10 geteld!” Papa zei altijd “Eerst denkennn, dan doen” en dan zie ik hem met zijn hand naar zijn voorhoofd gaan. Ik ben meer van ‘act first, think second’.
Dus toen ik Joseph Oubelkas na afloop van zijn lezing (de derde die ik bijwoonde inmiddels) in november 2022 sprak, flapte ik eruit “Mag ik je een keer interviewen voor mijn blog?”. En hij antwoordde: “Stuur me maar even een mail, dan gaan we dat regelen!”. Slik, oké. Whaaaah! Sjiek! Maar wat nu? Hoe pak ik dat aan, een spreker en bestseller auteur interviewen?!
Ik stuurde die mail, kreeg antwoord, we mailden wat heen en weer, tussendoor stond mijn leven op zijn kop maar uiteindelijk hadden we bijna een half jaar later een lunchafspraak. Ik stuiterde overal rond op z’n Steefs ‘ik ga Joseph Oubelkas interviewen, ik ga Joseph Oubelkas interviewen’ en meer dan één keer kreeg ik de vraag: “Wie?!”
Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die hem en zijn verhaal nog niet kennen. Van zijn boek ‘400 brieven van mijn moeder’ zijn meer dan 100.000 exemplaren verkocht. Tip van Steef: ga dit lezen, inclusief het vervolg Gezondheid Liefde Vrijheid. Mijn reviews van beide boeken lees je hier. Maar in deze Twisted Talk ga ik zijn verhaal niet uit de doeken doen. Ik wil juist een beeld schetsen van de persoon erachter. Wie is Joseph Oubelkas en wat heeft hem gemaakt tot de persoon die hij nu is.
Overigens was ik niet de enige die stuiterde, Joseph zelf is ook een gezellige stuiterbal, merkte ik toen we eindelijk aan tafel zaten bij Il Bacaro in Maastricht; inmiddels mijn stamkroeg om te lunchen en interviews te houden. Ik kreeg gezelschap van mijn mental coach en grootste supporter van het eerste uur – mijn reisadviseur Vief. Ook niet bepaald iemand die langer dan vijf minuten stil zit.
Vief is zelf ook regelmatig naar een lezing van Joseph geweest en via haar maakte ik drie jaar geleden dan ook voor het eerst kennis met hem. Het was het eerste event dat ze – in coronatijd – organiseerde met ByVIEF. Ik moet toegeven: ik had toen zijn boeken ook nog niet gelezen en was wel nieuwsgierig naar zijn verhaal. Maar ik dacht dat ik toen de enige was.
Het gesprek springt de hele tijd van de hak op de tak. Zodra ik een vraag stel, begint Joseph met zijn antwoord. Vief vult het deels verder voor hem aan. “Vie-hief! Het is wel mijn interview he!” Vervolgens schiet er bij een van de twee iets anders te binnen en gaan we daar verder op in om elkaar vervolgens vijf minuten later lachend aan te kijken “waar hadden we het ook alweer over?!” Met Vief erbij aan tafel, kan het bijna niet anders dan dat we het over reizen en vakanties hebben. Ik begin dan ook met de vraag waarmee ik eigenlijk elk interview afsluit: ben je Team Vijf Sterren of Team Tent?
“Ik ben echt Team Hotel, ik hou wel van luxe. Hoewel we nu weer op vakantie gaan naar een camping. Maar dat is geen tent, da’s eerder een huis van alle gemakken voorzien, met een doek erover.”
Na wat hij heeft meegemaakt, kan ik me helemaal voorstellen dat hij van enige luxe houdt. Hij gaat graag op vakantie, maar heeft niet per se een favoriet land. “Gooi een dartpijltje op een kaart van het Middellandse Zeegebied en ik ben blij.” Als ik vraag of er nog landen zijn die hij graag wil bezoeken, volgt er een oneindige bucketlist, van Australië en Nieuw-Zeeland tot Lapland of Canada met een camper. Ik kan eigenlijk beter vragen of hij ook ergens níet naartoe wil.
Stress op vakantie of als hij gaat reizen? Daar heeft hij geen last van. Want “reizen is ook mindset” zegt hij. “Je weet dat je een lange dag voor de boeg gaat hebben, waarbij je veel moet wachten. Wees daarop voorbereid: stel je erop in en zorg dat je ’in het moment’ bent.”
Terug gaan naar Marokko heeft hij om die reden ook nog niet gedaan. Het zou op dit moment teveel onzekerheid en ‘gedoe’ opleveren en dat wil je niet met een klein kind. Zijn zoontje Benjamin is nu drie jaar oud. Maar hij mist het land wel; de ambiance, de geuren en de vriendelijke mensen. “Misschien als mijn zoon het later wil, dat we dan samen gaan. Ik spreek nu de taal dus kan me in ieder geval verstaanbaar maken in het land van mijn vader, zijn opa.”
“Kump good”
Joseph’s ouders – een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader – gaan uit elkaar als hij 11 jaar oud is. Het maakt op dat moment veel indruk op hem. “Mijn wereld stortte echt in elkaar en ik heb het er heel moeilijk mee gehad”. Toch kijkt hij terug op een gelukkige jeugd waarin hij al heel erg ‘in het nu’ leefde. “Ook al hadden we het na de scheiding van mijn ouders niet gemakkelijk, ik mocht altijd vriendjes uitnodigen en mijn moeder maakte van elke logeerpartij een feestje als ze een grote pan spaghetti op tafel zette.” Hij leerde vooral om zich geen zorgen te maken over de toekomst en zijn moeder betrok hem altijd bij het leven. Ook in moeilijke tijden, maar nooit in een slachtofferrol. Ze is dan ook niet voor niets zijn allergrootste voorbeeld.
Maak je niet teveel zorgen; je mag kiezen waar jij blij van wordt maar respecteer ook de keuze van een ander. Geloof in jezelf, wat het ook is. En als je het nu even niet weet, maak je geen zorgen “’t kump wel good… sjat!”
We schieten alle drie in de lach, maar hoe mooi is deze uitspraak en wat een mindset heeft deze man. Hoe hij in het leven staat – na alles wat hij heeft meegemaakt – vind ik bewonderenswaardig en inspirerend tegelijk. Met volle overtuiging en dankbaarheid vertelt hij hoe hij op dit moment al zijn droomleven leeft.
Maar als je op dit moment al je droomleven leeft, heb je dan geen grote dromen meer voor de toekomst, of doelen die je wil bereiken? “Wat ik vooral op dit moment in mijn leven wil bereiken, is de beleving die ik nu al heb, behouden. Ik ben me er zo van bewust hoe goed ik het voor mekaar heb; ik kan doen wat ik wil en wat ik doe vind ik prachtig… dit is het gewoon! En ja, als er dan nog iets te wensen over zou moeten blijven….. ‘pa pammmmmmm’ – hij neuriet de Netflix intro – maar dan wel op mijn manier.”
Haha geweldig! Ik zet het alvast in mijn watchlist. Vergeten te vragen wie hij dan als zichzelf in de hoofdrol zou willen zien…..
“Wat een eer dat ik dit mag doen”
Nog elke keer wordt hij er blij van als hij weer zijn verhaal mag delen met een groep. Bij elke lezing zorgt hij dat hij ruim van te voren aanwezig is. Om nog even een en ander te testen zodat hij goed voorbereid kan beginnen. En waar jij als luisteraar je even onbespied waant en nog snel je telefoon checkt voordat hij begint, heeft Joseph jou al gezien. Want zoals Take That altijd een ‘group hug’ doet en Robbie Williams ‘bidt’ tot Elvis, zo ziet Joseph de zaal voordat hij het podium op gaat. Hij is 100% aanwezig in dat moment, ziet waar iedereen mee bezig is en voelt de energie. En zodoende verwerkt hij die kleine dingen die hij opmerkt in zijn lezing van dat moment. Terwijl jij denkt “huh, hoe weet hij dat nou??”
Het is vast een vraag die hij heel vaak krijgt, maar toch ben ik benieuwd of het nooit verveelt om elke keer hetzelfde verhaal te vertellen. Ja, hij krijgt de vraag vaak, bij vrijwel elke lezing. Maar nee, het verveelt nooit; niet om zijn verhaal te blijven doen maar ook niet dat hij elke keer die vraag krijgt. Want de vraag komt telkens van iemand anders.
Wow, ik ben even stil van dit antwoord. Ook hier spat de dankbaarheid ervan af. “Elke vraag is oprecht, want JIJ vraagt het. En ik vind het zo’n eer dat mensen me blijven vragen om te komen spreken. Ik heb nog heel wat werk te doen, want nog lang niet iedereen kent mijn verhaal. Maar als mensen het eenmaal gehoord hebben, dan blijft het ze bij.” Want als een heuse bestseller auteur wordt hij wel eens aangesproken door vreemden die hem herkennen of zijn boek hebben gelezen.
“Prachtig toch? Hoe fijn is het om geliefd te worden, zonder dat het een doel op zich is.”
PS sommige links in dit artikel zijn affiliate links. Dat wil zeggen dat ik een klein percentage van de opbrengst verdien, als jij via deze link bestelt. Kost jou niks extra’s 🙂
