Dat ik een schijthekel heb aan kerst en alles wat ermee te maken heeft, is geen geheim meer. Mijn mannen nemen kerst echter heel serieus. De boom wordt elk jaar met uiterste precisie opgetuigd. Overal moeten precies even veel ballen zitten; er mogen geen “gaten” tussen zitten en ook de lampjes moeten evenredig verdeeld zijn. K*tlampjes, want ze zitten altijd in de knoop en ik moet er als een soort vogelverschrikker naast staan, zodat zij het snoer kunnen voorbereiden ter boomophanging #rolleyes.
Het enige dat ik leuk vind aan die kloteboom, zijn juist van die over the top kerstballen. Geen perfect gestylede boom, bring on de panterprint! Maar dat mag dus niet. Wijn, broodje kroket of andere etenswaar moet ik ook niet mee aankomen. Een kersthamster van onze grote boodschappenvriend mag gelukkig nog net. En ik heb een rode coffee-to-go beker, maar die staat gewoon 365 dagen in mijn boekenkast. Want die vind ik oprecht leuk dat ik bang ben dat ie uit de boom valt; pats, kapot op de tegelvloer. Sinds dit jaar hangen er ook de houten ballen van Ciao tutti in, met kenmerkende Italiaanse gebouwen. De touwtjes zijn tricolore; van zulke details die kloppen kan ik dan weer genieten.
Maar waar ging het dan mis? Waar komt mijn diepgewortelde aversie tegen de decembermaand vandaan? Ik ga het één keer, voor eens en voor altijd proberen uit te leggen. En daarna wil ik nooit meer de vraag horen “Ja maar Steef, waarom dan?!”
Vroeger vond ik het nog best leuk. Ik maakte zelfs foto’s als het had gesneeuwd. Kun je je vast niks bij voorstellen he haha. Kerst stond gelijk aan een uitgebreid familiediner. Je weet wel, 26 gangen aan zo’n lange tafel met alle toeters en bellen, inclusief speeches. Twee dagen achter elkaar. Enerzijds gezellig, anderzijds voelde ik me altijd een beetje ongemakkelijk. Aan het eind van de avond leek het altijd een soort van sport te worden om elkaar af te zeiken. Maar niet aanwezig zijn, was geen optie. Want “het hoort” om met kerst bij elkaar te zijn. Al knalt je hoofd uit elkaar van migraine.
Ik voelde me ongemakkelijk, omdat ik jarenlang het gevoel heb gehad, dat het toch nooit goed genoeg was. Wat ik ook deed of zei. Verscheen ik in een speciale kerstjurk die al weken klaar hing in de kast, dan kreeg ik te horen “Zo, jij hebt uitgepakt!”. Kwam ik het jaar daarna in een spijkerbroek met een Take That shirt, dan had ik wel wat meer moeite mogen doen. En Take That, tja… het was eigenlijk best triest hoe ik daar zo in op ging, zelfs nadat ze uit elkaar waren. Ik duwde dat onbestemde gevoel jarenlang weg. Mijn halve salaris spendeerde ik aan kerstcadeaus voor iedereen. Mijn ouders vonden het niet nodig, maar ik deed het “omdat het hoort”. Maar nooit kreeg ik het gevoel dat ik iets had uitgezocht dat het waard was om hysterisch blij van te worden. Had ik toen dat sarcasme maar op het puntje van mijn tong maar gehad. Het liefst bleef ik gewoon thuis met een dekentje op de bank voor de TV. Want met kerst werden er eindelijk leuke films uitgezonden.
Toen ik Erwin leerde kennen, kwam er een derde kerstdag bij. Op 24 december trokken we vaak door tot middernacht; eerst bij mijn ouders, daarna naar zijn ouders en zus. Dat is eigenlijk de enige kerstdag die ik leuk heb gevonden, ook vroeger. Kerstavond met papa en mama; naar de kerk en daarna worstenbrood en chocomel – haha, don’t ask. Kerst hoeft echt niet culinair te zijn, als je maar met degene bent van wie je het meeste houdt.
Omdat ik zo’n hekel had ontwikkeld richting kerst, bood ik me – in de tijd dat ik nog geen rekening hoefde te houden met schoolvakanties – op mijn werk altijd vrijwillig aan om te werken tot vlak voor kerst. Inclusief de 24e, als het nodig was. Iedereen wilde altijd vrij i.v.m. “de voorbereidingen”, ik had (en heb nog steeds) liever vrij in januari. Als alle verplichtingen (ook 1 januari) achter de rug zijn. Niemand had trouwens door dat ik er was op zo’n dag, want vergeet maar dat ik die k*tlampjes aan ging doen op kantoor. Ja, collega’s houden ook van kerst. Ik zat altijd met mijn rug naar de boom.
Het “hoort” ook om kerstkaarten te sturen. Nu ben ik absoluut een voorstander van het verspreiden van liefde per post, maar dan wel met een echt persoonlijke boodschap. En die krijg je van mij het hele jaar door. Als ik aan je denk, als ik weet dat je het moeilijk hebt, of als ik gewoon een leuke groet wil sturen. Niet “omdat het kerst is” en “omdat we dat nou eenmaal doen”. Tegenwoordig vind ik de postzegels ook belachelijk duur voor kaarten die vaak te lelijk voor woorden zijn. Je schrijft er meestal alleen je naam op en drie weken later ligt die weer bij het oud papier. Mijn eerlijke mening; stuur alleen die boodschap die je echt meent, naar de mensen van wie je houdt en doneer je portokosten aan een goed doel. Daar doe je meer mensen een plezier mee.
Kerst wordt naar mijn idee echt zwaar overschat. Het moet allemaal leuk en gezellig zijn. Iedereen moet er naar uitkijken. Je moet tranen met tuiten janken met de All you need is love kerstspecial (FYI – ik ben een ijskonijn omdat ik dat niet doe c.q. ik kijk niet eens)…. En dat moet allemaal op die twee dagen in december. Of de week ervoor, waar vaak alle werk-, school- en verenigings gerelateerde kerstactiviteiten in gepropt worden.
Familie die je misschien een heel jaar niet ziet of spreekt, moet je ineens om de nek vliegen of de hemel in prijzen omdat het kerst is. Sorry, maar zodra iets moet omdat het hoort, omdat we dat nou eenmaal al jaren doen, dan is voor mij de lol er snel af en krijg ik er alleen maar stress van. Ik herken dat gevoel dat heel veel mensen bij de decembermaand hebben, gewoon niet. En ik kan dan ook niet doen alsof. Kerstfoto’s met mij bevatten steevast my best fake smile.
En dus is het soms tijd om nee te zeggen en dingen anders te doen. Om niet meer aan die lange tafel te zitten, opmerkingen te incasseren en weg lachen en de dag daarna migrainepillen te slikken en te denken “ik had dát moeten zeggen”. Ik schrijf dit niet om zielig gevonden te worden of met een bepaalde bedoeling. Het is iets uit het verleden dat me niet meer dient en ik kan er nu over schrijven, zonder dat ik me druk maak want wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Jarenlang heeft men ook niet gedacht wat bepaalde uitspraken met mij hebben gedaan.
Het is klaar. Wég met dat onzekere meisje. Hoi, ik ben Steef. Zelfverzekerde vrouw van 39 en ik haat kerst. En dat is oké. Want je hoeft niet altijd alles leuk te vinden omdat iedereen dat doet. Mijn mooiste cadeau? Twee weken weg naar de zon (want het is ook gewoon fokking koud altijd), met mijn gezin en zonder andere Nederlanders.
Dus [bruggetje] hoe kom je deze kerstdagen het beste door? Bestel gewoon lekker mijn boek! Het leukste cadeau voor onder de boom, of lekker voor jezelf. Merry Everything and a Happy Whatever!
