Koffertje stond al een week klaar. Outfits met militaire precisie uitgezocht, nieuwe tassen klaar voor gebruik, nageltjes strak in de lak en 3kg “ondergewicht” (qua koffer ;-)). Ik zeg; ready, set, go! Eat, shop, sleep, repeat! Twisted Sisters take Berlin, baby!
Onze vlucht zou op vrijdag 9 juni 2017 om 15:00 uur vertrekken. Maar gezien de horrorverhalen over AirBerlin namen we het zekere voor het onzekere en vertrokken manlief en ik om 11:00 uur van huis. Nog even de Sisters (80) – S. – en (84) – B. – ophalen en dan naar Düsseldorf. Waar we rond 12:30 uur arriveerden. Snel door de security, dan hadden we dat gehad. S. (a.k.a. Granny Sister) pulled a Samantha en de reactie van de beveiligingsbeambte daarop was “Wie lange fliegen Sie?!”. B. en ik kwamen niet meer bij. Haar zakje met vloeistoffen was 3x zo groot als dat van ons en ook nog eens nokkievol met flesjes, potjes en cremepjes. Als die koffer net zo vol was als dat zakje, dan viel er niet meer veel te shoppen…
Na een snelle lunch en een heerlijke grande caramel macchiato van Starbucks vertrokken we wonder boven wonder op tijd. Wel een beetje “turbulent”, maar 50 minuten later stonden we alweer aan de grond in Berlijn. Voor de mensen uit de “grote stad”, zoals onze Sister (81) – A. -, stelt het niks voor. Alsof je met de trein van Maastricht naar Eindhoven reist. Voor mij met mijn vlieg- of eigenlijk meer opstijgangst, zal het nooit wennen. Reizen met het vliegtuig blijft iets buitengewoons. Ik zou willen dat ik net zo gemakkelijk in een vliegtuig kon stappen als in elke ander vorm van openbaar vervoer, maar ik ben bang dat het nooit went #learntodealwithit #mindful.
Eenmaal weer aan de grond, met een zomers briesje door onze haren, overheerst het vakantiegevoel. Dus wordt er een megafoute toeristenselfie (horen we later) met het vliegtuig op de achtergrond gemaakt. I have no shame 🙂 Yeah! #BerlinBaby!
Per TXL-bus en S-bahn reizen we (met geweldige instructies per mail van onze Mrs. Guide) naar ons hotel: andel’s by Vienna House op de Landsberger Allee. Uiteraard weer uitgezocht en geboekt door mijn personal travel agent dus #Steefproof. Bij binnenkomst denk ik dan ook meteen “Do we likey?! Oh yes! We likey a lot!”
Onze kamer bevindt zich op de 8e etage en geeft een schitterend uitzicht. We zien de vliegtuigen voorbij gaan en als we een beetje uit het raam hangen, kunnen we ook de bekende Fernsehturm zien. Nadat we de bedden hebben verdeeld (“ik snurk hoor!” – “dan schop ik je wel”) en ons even hebben opgefrist, lopen we naar beneden waar we dan eindelijk na een half jaar onze Sister A. weer in de armen kunnen sluiten voor een group hug. Sisterhood reunited, finally!
We lopen naar A.’s appartement, twee straten verderop, waar we het weekend inluiden met WIJN (what else?!) en gaan daarna eten bij een restaurant met typisch Duitse gerechten maar waar ze snelheid niet echt hebben uitgevonden. Als uitgehongerde roofdieren schransen we dan ook onze Schnitzel (suuuperlekker!!) mit Kartoffelsalat naar binnen en ja, we hebben nog plaats voor een toetje. Alleen vallen we bijna in slaap als de Kaiserschmarrn arriveert; een combinatie tussen pannenkoek en wentelteefje, overgoten met een saus van rode vruchten, met slagroom, vanille ijs en rozijnen. Gru-we-lijk lekker!
Daarna lopen we terug naar het hotel. Ik schijt natuurlijk weer 7 kleuren. Want het is hartstikke donker en hartstikke verlaten (in de grote stad!) en ik kijk teveel TV 😉 Gelukkig heb ik twee Sisters bij me die hun mannetje wel staan. Maar ik heb het hele weekend niet zo hard gelopen als die avond geloof ik.
De eerste nacht in een hotelbed slaap ik vrijwel altijd slecht. Zelfs een warme douche helpt daar niet bij. Want vervolgens is mijn kussen kletsnat omdat ik mijn haren niet lang genoeg laat drogen. Anyway, #firstworldproblems. Enigszins brak word ik dus wakker als de zusjes de gordijnen open trekken om het zonlicht binnen te laten. “My eyes! My eyes!”
Het ontbijtbuffet is oké; voldoende keuze om een goede bodem te leggen voor een drukke dag, maar verder vrij standaard. Ik heb ook wel eens buffetten gezien waarbij ik gewoon niet kon kiezen. Daar had ik hier geen last van. Het was vrij duidelijk dat het roerei uit een pakje het niet werd.
Na het ontbijt liepen we weer naar A.’s appartement, om daar op de tram te stappen. De planning voor vandaag: shoppen! Want zondag zijn de winkels dicht, dus kunnen we dan cultuur snuiven ;-).
Als übertoerist had natuurlijk reisgidsjes gekocht en deze van te voren ruimschoots bestudeerd. Sinds ik weer schrijf ben ik verzot op mooie schriftjes, pennen en leuke kaarten die ik bij mijn verhaaltjes kan plakken. In de time to momo over Berlijn had ik een winkeltje gevonden dat een walhalla was voor #stationarylovers zoals ik. Dat werd dus onze eerste stop. De straat hadden we zo gevonden, het huisnummer was echter nog een uitdaging. Maar dat is blijkbaar wel vaker het geval, had ik ook gelezen. De winkel zelf viel wat tegen maar het voordeel van dit soort acties is dat je op plaatsen komt waar je normaal gesproken niet zo snel terecht komt. In een ander winkeltje met te leuke frutseltjes bijvoorbeeld.
Hierna gingen we naar de East Side Gallery: het bekendste en langste (1316m) stuk van de Berlijnse Muur dat na de val werd beschilderd door kunstenaars. Het is de langste openluchtgalerie ter wereld. Erg indrukwekkend vond ik het ook. Het idee alleen al, dat er een muur dwars door je stad loopt en dat je aan ‘jouw’ kant moet blijven omdat je anders voor je leven moet vrezen, bezorgde me kippenvel. Zondag bij Checkpoint Charlie werd dat gevoel nog veel heftiger, maar daarover later meer.
Gelukkig waren er ook genoeg momenten om te lachen. Want tijdens onze ‘spontane’ fotosessie, zwikte ik natuurlijk weer door mijn enkel en ging ik bijna vol op mijn plaat. Gelukkig kwam het niet tot een aanvaring met de grond. Even later werd ik helemaal wild toen ik een poster zag met “90s party, 10. Juni, mit Hits von Take That” … whoehaaaaaa!
Daarna met het OV naar de Kurfürstendamm: time for some serious shopping! We stappen uit voor de KaDeWe en zodra ik de deur open, worden mijn ogen zo groot als schoteltjes. De Bijenkorf in Amsterdam is er niks bij; Gucci (“mothership calling!”), Prada, Chanel, Vuitton…. Ik kijk mijn ogen uit en kwijl bij elke etalage. Niet dat ik het kan betalen, maar ik vind dit zó mooi om naar te kijken! Het lijkt wel alsof ik verliefd word…. En het wordt nog mooier op de 3e verdieping, waar ze alleen maar schoenen en tassen hebben! Na een paar Marc Jacobs sneakers en Tods loafers a € 400 – € 500 geaaid en weer terug gezet te hebben, valt mijn oog op het Michael Kors hoekje. Slippers! Die moeten toch wel betaalbaar zijn…?? € 40. Doen! Tot dat ik vanuit mijn ooghoek loafers zie die verdacht veel op die van Tods lijken, maar dus van MK zijn, en voor een fractie van de prijs. Aai, aai… wel echt mooi. En een lief kleurtje. En een lekker voetbed. Passen dus! Ahhhhh….. pantoffeltjes! Kopen? Kijken? A.: “Neem ze gewoon mee, je bent nu hier”. Ik kijk naar B. en S.: “Niet helemaal onze stijl, maar als jij ze leuk vindt en ze lopen lekker, dan neem ze mee. Plaats genoeg in je koffer!”. Tja, dat klopt. Oké, ik ben overstag, ik doe het. Mijn creditcard doet heel even raar bij het afrekenen en de verkoopster heeft vriendelijkheid niet bepaald in haar vocabulaire, maar uiteindelijk gaat alles gelukkig goed. Vervolgens kan ik helemaal los gaan op de speelgoedafdeling en daarna bij de souvenirs. Ik kijk mijn ogen uit. Dit is zo groot, dat ik niet eens kan kiezen wat ik voor mijn mannen mee zal nemen. Ook The Gourmet Floor op de 6e van de in totaal zeven etages is prachtig. Ik voel me echt een kind in een snoepwinkel. Nog half nakwijlend loop ik naar buiten en vervolgen we onze culturele weg.
Op naar de Biergarten “Cafe am Neuen See” die zich in de Tiergarten, een groot park in het hart van Berlijn, bevindt. Het is even een wandeling (zeker met al die shoppingbags van mij), maar dan heb je ook wat. Een perfect tafeltje in de schaduw, waar we genoten van een pizza met een heerlijke Aperol Spritz. Een oud babybadje gevuld met ijsblokjes wordt gebruikt om de flessen wijn te koelen. Wat een geniaal idee!
En terwijl we zo zitten te genieten van het samenzijn, beginnen de voetjes lichtelijk op te spelen en komt er een tikje vermoeidheid om de hoek kijken. Maar er is nog zoveel te zien en te doen! Dus via een andere route lopen we het park weer uit, terug naar de Ku-damm voor nog wat laatste shopjes voordat we gaan dineren bij een Korean BBQ-restaurant. Aangezien de winkels op zondag gesloten zijn, zijn ze op zaterdag wel tot 19:00 uur open. Genieten tot sluitingstijd dus 😉
De Korean BBQ was ook echt een geweldige ervaring. Een kleine gasbrander met een wok wordt op je tafel gezet en ter plekke wordt je gerecht bereid. Noodles worden meegewokt in een heerlijke kruidensaus en verder staat je tafel vol met kleine bijgerechtjes als lente-uitjes, rijst en kimchi (ik had er nog nooit van gehoord). Doe er nog een lekkere cocktail bij en de avond kan niet meer stuk.
Tutti kaputti arriveren we later in ons hotel. Ik kan nog amper lopen, zo’n pijn heb ik aan m’n voeten. Maar wat was het een heerlijke dag. Ik ga nog even in bad om mijn spieren te ontspannen en val daarna als een blok in slaap. Gelukkig slaap ik deze tweede nacht beter en word zondag uitgerust wakker. Ik heb wel een blaar onder mn teen dus dat wordt nog spannend hoe ik deze dag doorkom.
Als we na het ontbijt en de laatste foto’s voor het hotel en met de Ampelman met ons hele hebben en houden bij A. arriveren, plunder ik dan ook meteen haar voorraad blaarpleisters. Want ja, die heb ik gisteren natuurlijk niet gekocht, en vandaag zijn de winkels dicht. En aangezien de hele culturele sha-bang op het programma staat, gaan we nog wel wat kilometertjes maken. We beginnen bij Starbucks, want ik moet nog een mok om aan mijn collectie toe te voegen en wat krachtvoer voor onderweg is natuurlijk ook nooit weg.
Checkpoint Charlie wordt onze eerste stop. Ik leef me uit in de giftshop, maar mijn hart breekt als ik een kaart zie met een foto van een soldaat die een kind over de prikkeldraad heen tilt. Zoals ik al eerder schreef, wat moeten deze mensen in een hel hebben geleefd. Ook hier staat nog een stukje muur (maar dan niet beschilderd) en er loopt een streep over de straat waar de muur heeft gestaan. Er hangen foto’s en verhalen over mensen die probeerden te vluchten. Ik krijg het er koud van. Terwijl het bijna 30 graden is.
Daarna moet ik weer even hysterisch doen bij de male models in oud-Amerikaans-soldaten uniform waarmee je op de foto kunt. B. en S. doen daar uiteraard niet aan mee en A. al helemaal niet (“I live here!”) maar met z’n 3-en maken ze wel graag de foto’s. En uiteraard zet ik mijn beste tandpastalach op. Twisted Sister does Berlin, baby!
Vervolgens lopen we een stuk over de Friedrichstrasse waar ook HEEL veel leuke winkels liggen, maar die helaas allemaal gesloten zijn. Dit onthouden we voor de volgende keer! Via de Gendarmenmarkt gaan we richting Unter den Linden. En wat komen we onderweg tegen; een winkel van Ritter Sport die wél open is. Te leuk! Jammer dat we dit, gezien de temperatuur, niet mee kunnen nemen. Ook iets voor de volgende keer! #ophetlijstje
En terwijl we over Unter den Linden lopen, gaat de hele tijd het liedje “Over de muur” van het Klein Orkest door mijn hoofd. We lopen langs het hotel waar Michael Jackson zijn kind uit het raam hing, en waar alle grote sterren logeren als ze in Berlijn zijn (now we’re talking) en maken voor de prachtige en imposante Brandenburger Tor weer eens een paar foto’s met z’n vieren. #sisterhoodreunited.
Als we dan ook de Reichstag kunnen afvinken op ons lijstje, moeten we echt even uitpuffen op een terrasje. Ik althans, want ik heb echt mega veel pijn aan mijn voeten. Oma Platvoet is het allemaal niet meer gewend om zoveel te lopen….
Na een bezoek aan het indrukwekkende Holocaust Memorial (een oase van stilte, middenin de miljoenenstad) kan ik dan ook echt niet meer. Ik strompel eerder dan dat ik loop en ben voorstander om met zoveel mogelijk OV terug te gaan naar A.’s appartement in Friedrichshain. Had ik al verteld dat één wijk drie keer zoveel inwoners telt als Maastricht?! Dan wonen wij toch echt in een dorp….
Via een overstap komen we toch nog even op het Alexanderplatz en bij de beroemde (foute) Fernsehturm terecht, maar ik ben werkelijk waar te moe voor een selfie.
Bij een vietnamees restaurant halen we wat lekkere loempia’s en springrolls om bij A. thuis nog even iets te eten voordat we naar het vliegveld gaan. Onze vlucht blijkt echter een uur vertraging te hebben, dus we kunnen ook nog even rustig omkleden en onze koffer securityproof inpakken. Om daarna met de taxi – yep, ik was klaar met het OV – naar het vliegveld te gaan. De Ess-Bahn met (naar het schijnt) de lekkerste currywurst van Berlijn kunnen we niet meer vinden, dus we doen het met een frietje van de Burger King tot dat het grote wachten kan beginnen.
Mijn meest zenuwslopende moment van een reis: wachten bij de gate. Al helemaal als je vliegtuig er nog niet is. Zelfs Robbie en Take That trekken me er niet doorheen, want tijdens het taxiën en opstijgen krijg ik mezelf niet meer bij elkaar. Ik ben ook doodop. Maar ik heb wel zo ontzettend genoten van dit weekend. Heerlijk om weer met mijn vriendinnen bij elkaar te zijn, in zo’n leuke stad! Dit is zeker weten voor herhaling vatbaar. Maar mijn hart smelt ook als ik mijn mannen zie staan als we naar buiten lopen en mijn kleintje in zijn pyjama met knuffel en op sandalen naar me toe komt rennen. Ik heb ze toch wel gemist…..
