I did it the Steefproof way

2022 kruipt naar z’n einde en omdat we zo van tradities houden, gooi ik er als vanouds een Twisted Review tegenaan. Dit keer wél gewoon aan het eind van het jaar, al zijn de persoonlijke omstandigheden niet veel anders dan een jaar geleden

Het jaar begon zo mooi: 1 januari op maandag, wat wil een perfectionist nog meer? Niet alleen OCD wise, ook blogger wise en fangirl wise kende 2022 vele hoogtepunten. En niet te vergeten de persoonlijke mijlpalen: mijn veertigste verjaardag en ons 12,5 jarig huwelijksfeest.

Ik heb dan geen nieuw boek geschreven dit jaar, maar wel een hele nieuwe (roze) website in elkaar gezet. Helemaal zelf gebouwd aan de hand van een cursus en oké, ook stiekem een beetje hulp van Daphne van Studio Mazgon als ik weer eens belde “Ik snap het ècht niehieeeeeet”. Daphne kreeg me zelfs zo ver dat ik dit jaar drie keer (drie keer!!!) in mijn eentje naar Schinveld reed. En terug. Zonder hartkloppingen.

Ook schreef ik gelukkig weer meer blogs dan in 2021; 27 wel te verstaan (deze inbegrepen). Dus gemiddeld zo’n twee per maand. Beste een nette score vind ik. Onze vakanties bleken natuurlijk niet in één blog samen te vatten. Zeker niet als je vreemdgaat.

We gingen voor het eerst echt op vakantie in de meivakantie. Geen weekendje, geen huisje (thank goddddd) maar heus naar Italia en wel Met. Het. Vliegtuig. Voor het eerst weer sinds 2,5 jaar dus ik zat al dagen, wéken van te voren aan het Stress Away infuus. Na deze trip was ik er overigens ook weer klaar mee – dat vliegen dan – gezien de puinhopen op Schiphol en andere luchthavens. Van Italia krijg ik natuurlijk nooit genoeg en zeker in Puglia heb ik nog lang niet alles gezien wat ik wilde. Dus we gaan zeker nog een keer terug. Maar misschien dan in een herfstvakantie, want het was nu soms nog frisjes in april en waren de zwembaden in de hotels nog niet open. Of “broken” zoals de Italianen zeiden ;-).

Het sfeertje van smalle straatjes met tien keer hetzelfde soort winkeltje, een boulevard met oneindig veel terrasjes en een gelato in mijn hand elke avond na het eten heb ik wel gemist in Oostenrijk. We hadden er een heerlijk kindproof én Steefproof hotel maar van natuur raak ik nou eenmaal niet zo in extase als van stadjes. En ik heb toch liever elke dag pasta in plaats van steeds een andere bereiding van Schwein. De Spritz was er overigens in alle soorten en maten én goedkoop (€ 5!) dus dat smaakte dubbel zo goed.

Een van mijn grootste gelukjes dit jaar is dat mijn man niet op de proppen kwam met een huisje voor een van de resterende vakanties (en dus ook niet deze kerstvakantie). Een keer per jaar trek ik nog net, maar vorig jaar deden we het drie keer dus ik hoef pas weer in 2024 op mijn hoede te zijn. Tot die tijd: veto!

De concertagenda van dit jaar – en dan met name het tweede half jaar – is natuurlijk wel om over naar huis te schrijven. Dacht ik eerst dat we na twee jaar stilte het seizoen zouden aftrappen met menier Rieu, kwam daar ineens Guus op de proppen: “Joe, Steef, ik heb wat kaarten over voor Groots op vrijdag. Kom je ook?!” En dat mailde hij op de donderdag ervoor. Nou ja, niet Guus zelf natuurlijk maar zijn team dat me op de hoogte stelde dat ik een troostprijs had gewonnen bij de prijsvraag voor exclusieve tickets voor de soundcheck. Ik kreeg accuut kortsluiting, want er moest natuurlijk logistiek wel een en ander geregeld worden, maar waar een wil is, is een weg en dus zaten we die vrijdagavond bovenin het PSV-stadion. Zo ver weg 😉 maar Genoten hebben we. Met een grote G. 

Spontane acties zijn vaak het leukste al denk ik soms dat ik op mijn veertigste toch beter moet weten en niet meteen alles eruit moet flappen wat er in me op komt….

Zo ging ik op 8 juli naar een lezing van Ferry Zandvliet en Joseph Oubelkas. Twee grote inspirators voor me en hoe tof was het om deze twee samen op een podium te zien. Het was nog toffer dat ik door beiden met (letterlijk) open armen werd ontvangen en ze mijn boek mocht overhandigen. Ben zo benieuwd wat ze ervan vinden….

Tijdens een van zijn stukjes vroeg Ferry of er fervent concertgangers in het publiek zaten. Ik zat met mijn grote bek natuurlijk (zoals altijd) vooraan en stak mijn hand op. “Wat was je laatste concert” vroeg hij. Dus ik – blij ei – zeg vol enthousiasme “Guus Meeuwis!”. Laten we het erop houden dat Ferry eerder een ander soort concerten bezoekt, maar de hilariteit in de zaal was groot. Achteraf denk ik vaak “Oh Steef, hou toch je mond” maar ik moet ook zo lachen om mijn eigen hysterisch gedoe.

Diezelfde avond zat ik, still high on adrenaline, met mijn Concert Sister hysterisch te doen bij Rieu. Zij met voorkennis en ervaring zodat we wisten waar we de beste kans hadden op een selfie. Die missie is nog niet helemaal geslaagd, maar in 2023 krijgen we weer een herkansing. We hebben ge-whoohoo-t alsof ons leven ervan af hing. Tot de gehoorapparaten aan de tafel naast ons klapten. Gesprongen en gedanst, tot ik de dag daarna een kloppende enkel had. Maar oh wat was het leuk.

Lees hier de blog terug van deze heerlijk hysterische dag.

Lachen en plezier maken moeten we vooral blijven doen. Ongeacht je leeftijd.

Wie is er nou niet het gelukkigst als je helemaal jezelf kunt zijn? En ik ben mezelf (ten top) bij een concert. Dan ken ik geen schaamte of “wat zal een ander wel niet van me denken”. Dan denk ik juist “f*ck die ander, ík wil m’n foto en/of m’n handtekening”. Dus zo stonden Concert Sister en ik na afloop van het uitgestelde optreden van Guus in de Muziekgieterij in Maastricht bij de artiestenuitgang. Herinneringen op te halen aan acties en stunts die we – los van elkaar – uitvoerden voordat we elkaar kenden. 

Lees Fangirl Friday hier terug!

Het is toch zo heerlijk om iemand te hebben die dezelfde taal spreekt. Of het nou gaat om fangirlen, de liefde voor Italia, schrijven of ondernemen…. de bak energie die ik krijg van het kletsen met mensen met een zelfde mindset op een bepaald gebied is nauwelijks met een pen te beschrijven (of op een roze toetsenbord te tikken). Daarom wil ik in 2023 nóg meer mooie Twisted Talks neerzetten op mijn blog. Mensen die voor mij een voorbeeld zijn en die al zijn waar ik ook wil zijn.

Droom groot, net zoals Eva Jinek. Op de valreep van dit jaar mocht ik haar ook nog ontmoeten. En ze beantwoordde mijn vraag hoe het was om Robbie Williams te interviewen. Maar nog meer dan dat inspireerde ze me om mijn droom na te jagen. Het zaadje was al geplant, ze heeft het alleen weer water gegeven.

Terwijl ik mijn blog afsluit, komt “My way” voorbij in de Top 2000. Brok in mijn keel want de emoties vieren hoogtij de laatste weken.

Regrets, I had a few. But then again, too few to mention.”

I will do it the Steefproof way, also in 2023.

XOXO,
Your Twisted Sister

Meer Steefproof

Il Concerto

Een concert meemaken in mijn lievelingsland. Van een van mijn lievelingsartiesten. Het was een droom die uitkwam in de zomer van 2023. Vanaf het moment

Verder lezen

Fangirl for life

Er is maar één ding waarbij ik ontzettende last van FOMO heb en dat is Take That. Al het andere; feestjes, verjaardagen, ja zelfs Guus

Verder lezen