Nu ik het toch over concert etiquette heb gehad, laat me nog even terug komen op die grote tassen. Natuurlijk sjouw je nogal wat mee naar zo’n concert. Je wilt alles vastleggen (fototoestel), zorgen dat je make up niet uitloopt van alle tranentrekkers (zakdoekjes) en er moet merch gekocht worden (portemonnee). Maar een handtekening bij die foto die je de vorige keer maakte zou ook wel leuk zijn. Dus: Wall of Fame boekje ook mee. En zo ontstaat de nekhernia.
Ik zie het als een vorm van yoga; één concert geeft me energie waar ik wéken op kan teren. Dat mijn lijf daar tegenwoordig ook een paar dagen van moet bijkomen, neem ik voor lief. Of in moedermaffiataal: “Je krijgt er zoveel voor terug!” Ik heb dan ook niet voor niks een aantal (lucky) concert bags. Tassen die me aan een onvergetelijke ervaring herinneren.
Zo was er vroeger – in het Volumia!-tijdperk – ‘de groene Kipling’. Ja echt, mijn innerlijke fashionista gaat alsnog over haar nek, maar die tas was heilig. Ik heb hem nu overigens niet meer, maar Xander zou hem geheid herkennen, zo lelijk was dat ding haha. Hij was vooral praktisch; Kipling is gemaakt van licht materiaal, dus al neem je je halve inboedel mee, dan nog is het goed te dragen. Daarnaast kon ik hem schuin dragen, zodat ik mijn handen vrij had…. om foto’s te maken en naar Xander te zwaaien. In die tijd waren er nog geen digitale camera’s, dus er zat ook altijd een extra fotorolletje in (36 + 4 opnames, 400 ASA… het zit nog in mijn systeem). Was overigens altijd een stress moment om het te verwisselen, want als het rolletje zichzelf niet goed had opgerold toen het vol was en er kwam licht bij als ik het toestel open maakte, dan waren alle close ups van de zweetdruppels van Xander verpest. And that would be a nightmare…. Multitasken was mij dus ook toen al niet vreemd.
Maar die kleur he… GROEN! En niet zomaar groen, nee “appeltjesgroen”. Zo Granny Smith achtig. Toen Volumia! meer merch kreeg en er een sleutelhanger in het assortiment kwam, moest die er natuurlijk aan in plaats van de vertrouwde Kipling-aap. Die sleutelhanger heb ik overigens nog altijd… In de doos met collector’s items, samen met het gesigneerde flesje water van Xander. Oh, those were the days….
Ik was ervan overtuigd dat die tas me geluk bracht. Want elke keer als ik hem bij me had, lukte het me om vriendjes te maken met de security (Rudy – the best!) en mocht ik weer even backstage. “Allez… één fotooke hè” en dan weer gaan. Maar ik bleef natuurlijk altijd plakken. Niet alleen op de foto met Xander, maar ook met Axel en de meiden ‘Tam & Bir’. Ik had geloof ik wel 5 fotoalbums en elk concert moest er weer een ander boekje mee voor weer een handtekening. Een van de laatste concerten, toen al bekend was dat ze gingen stoppen, nam ik een kussensloop mee om alle handtekeningen te verzamelen. Wederom was er geen zekerheid op een ontmoeting, maar dankzij mijn lucky green bag heb ik nu nog altijd een Volumia! kussen. Past goed bij m’n Take That dekbed.
Speaking of which… Ik heb inmiddels drie heilige tassen, verbonden aan de Everlasting love. Nee eigenlijk vier, maar daarover later meer. Die drie (vier) gaan natuurlijk never ever nooit meer weg. Het is nog net niet zo dat Mark ze heeft aangeraakt, maar twee ervan hebben me wel degelijk geluk gebracht. I mean, je kent het verhaal van die drie boeken in Amsterdam. Die zaten dus in een rugzak. Een rugzak die ik kocht vanuit een oogpunt dat mijn twee mannen er ook mee moeten lopen tijdens vakanties. Geen roze dus, maar een (saaie) grijze, die ik voor de gelegenheid heb gepimpt met patches van “places I have been”.
Die heeft nu ook (nog) de Odyssey patch maar die gaat toch verhuizen naar mijn nieuwe rugzak met panterprint (finally!). Maar goed, behalve die rugzak waar mijn overnachtingsspullen in zaten, had ik toen ook nog een gewone laptop/werktas bij me… fototoestel, opladers, powerbank etc…. Die tas is dus gebombardeerd tot “Dé Take That tas”. En ligt veilig bovenin de kast. Samen met “de andere Take That tas” die ik in 2015 gebruikte. Yes, you may call me crazy, maar deze twee modellen herinneren mij aan zo’n fijne ervaringen dat ik niet over mijn hart kan verkrijgen om ze weg te doen. Zo blijft de herinnering levend…
Dat vierde tasje is mijn huidige favoriete concerttasje. Had ik dus óók bij me in die rugzak destijds, voor ‘s avonds bij het concert. Want je neemt geen rugzak of grote tas mee naar binnen ;-)! Wederom een tasje dat ik schuin draag – om foto’s te kunnen maken en naar Mark, Robbie of Guus te zwaaien, maar dit keer wel in het zwart haha. Hij is inmiddels al meerdere keren mee geweest naar Guus, naar Ed en naar Robbie. Xander hebben we nog niet ontmoet, maar die komt ook niet vaak meer in Maastricht helaas. M’n moeder heeft ‘m trouwens in het rood, dus als ik weer wil opvallen, kan ik die altijd even lenen. Het is precies het ideale formaat voor een fototoestel, lipgloss en telefoon. Ik kocht er wel een bijpassend maar ruimtebesparend portemonneetje bij. Zodat m’n Wall of Fame boekje er nét in past haha.
Van fangirl with the ugly green bag naar fangirl with the handy but still classy bag.
Want fangirl ben je for life.
