Het is weer zover: december. De maand die ik zo verschrikkelijk haat. Om alle verplichtingen die eraan kleven (“nee” is echt niet altijd een optie), de temperatuur maar vooral dat het allemaal verplicht leuk en gezellig moet zijn. En als je daar geen zin in hebt, dan ligt dan jou, niet aan de opgedrongen sfeer. Waar iedereen aftelt naar K., kan het mij niet snel genoeg 27 december zijn.
Oké Steef, dat verhaal kent iedereen nu wel. En zo niet, kun je hieronder mijn Anti Kerst blog(s) vinden.
Een van de weinige dingen die ik wél leuk vind aan december is – uiteraard – muziekgerelateerd: de Top 2000. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik het kon waarderen. Mijn man – die vijf jaar ouder is dan ik – heeft gezorgd voor deze muzikale educatie. Inmiddels vul ik ook mijn eigen lijstje in. Elk jaar dezelfde missie: Take That er (weer) in krijgen en het liefst met een andere plaat dan Back for Good. Een kansloze missie volgens diezelfde man overigens, met een totaal andere muzieksmaak. Bijzonder hoe we dan toch zoveel concerten SAMEN bezoeken, niet ;-)? De balans ligt bij niet té zoetsappig en geen té harde gitaren. Anouk, Guus Meeuwis, Ed Sheeran en onze Robbie natuurlijk. Ik ging zelfs een keer mee naar Editors en kreeg hém zo ver dat ie mee zou gaan naar Xander. Maar ja, toen liet die het afweten. Muse en Take That doen we dus alleen.
Het is niet zo gek dat onze muzieksmaak zo uit elkaar ligt. Natuurlijk heeft iedereen een andere voorkeur, maar het schijnt ook zo te zijn dat de muziek die je leuk vond rond je 13e/14e levensjaar, bepalend is voor de rest van je leven. Nou, drie keer raden wat ik leuk vond toen ik dertien was.
Okay, boomer
Muziek van nu is niet helemaal mijn ding. Ik ken ook heel veel namen gewoon niet. Dat merkte ik vooral de laatste keer toen we bij de Vrienden van Amstel waren in 2023. Geef mij maar die “gouwe ouwe” die ik foutloos kan meeblèren. Dat komt ook omdat muziek voor mij onlosmakelijk verbonden is met emotie. Aan muziek heb je bepaalde herinneringen en die zijn fijn of minder fijn. Bovendien slaat de tekst van een liedje vaak de spijker op de kop als je zelf de woorden niet kunt vinden.
Angels van Robbie Williams is voor velen gewoon een bekende hit. Voor mij blijft Robbie echter altijd “die uit mijn band” Take That. Robbie was de eerste artiest van wie we samen een concert bezochten. We kozen Angels niet op papa’s uitvaart omdat ie in de top 10 staat, maar omdat ik het nummer met mijn hele lijf voel. En die stem van Robbie door de speakers van dat kille crematorium gaf me juist die warme omhelzing die ik nodig had. Angels is een van onze liedjes, maar omdat de band op onze bruiloft het niet kon spelen, deden ze Feel. Love my life sleepte me in 2016 door mijn burn out periode maar ook heel veel nummers van Take That geven me een mentale boost op momenten dat ik het nodig heb: Do what U like, Shine (Stop, being so hard on yourself) en Hold up a light. Het laatste nieuwe album This Life en het nummer Windows met de zin “I’ve been through a year madness, replaced my hope with sadness” leek voor mij persoonlijk geschreven. Nieuwe muziek, maar met een oude twist… Net als ik misschien whahahaha.
Ik acht het inderdaad kansloos dat deze nummers in de Top 2000 terecht komen, aangezien ze niet eens in Nederland zijn geweest de afgelopen tour, mede omdat ze op de radio nooit meer gedraaid worden. But the fandom is still alive, you know…
Gelukkig hoef ik zelf geen ranking aan te geven, want ik zou niet kunnen kiezen welk nummer ik op 1 zou zetten. Maar deze 35 vormen enigszins de soundtrack van mijn leven – tot nu toe.
Hoe ziet jouw soundtrack eruit?
P.S. Robbie en Gary hebben trouwens allebei een kerstalbum uitgebracht. Heb ik. Staat in de kast.
