Maandagblog 24 juni 2019
Click here for the English version.
Een week later. Een week na de bubbel. “Ben je al van de beademing af” vroeg een collega afgelopen vrijdag. Ik was donderdag weer voor het eerst op kantoor. Iedereen die vroeg hoe het geweest was, antwoordde ik of hij/zij het daadwerkelijk wilde horen. Careful what you wish for… Want als ik eenmaal begon, was ik niet meer te stoppen. Het was zo, zó ongelofelijk tof. Wie kan er nu zeggen dat er in 36 uur zoveel dromen die je al van kinds af aan hebt, zijn uitgekomen..?!
Voor wie het gemist heeft op Instagram, hieronder mijn lichtelijk emotionele terugkoppeling vanuit de trein afgelopen dinsdagavond 18 juni:
Yesterday, I arrived alone.
Today I leave with many new friends.
I have lived in a bubble for the last 36 hours. Hardly slept and eaten. Currently on the train home, overwhelmed by emotions (read: crying, for fuck’s sake in a train full of people).
All of my dreams came true in two days. My book has been published and I’ve been able to give it to Take That’s security guard Paul. Thank you for accepting it on Mark’s behalf! You can’t imagine what that means to me!
I had the BEST gig of my entire life (so far). Singing, screaming, dancing and jumping (as far as possible with my bad ankle) from row 5; the closest that I have ever been!
And after a 6 hour wait in the burning sun today I finally FINALLY had “my” boys so close I could touch them…. I have waited the last 25 years for this moment.
Too bad that some people (who obviously get way more opportunities to get a picture, because they live in the same country and have the chance to see them more often) are not able to let someone else take their picture and enjoy the fun for a second. What is it with you people?! We are all on the same page here, right? Why can’t we just be nice to each other? That makes me sad….
On the other hand I am so happy for the many new NICE people that I met these days. Thank you for “letting me sit with you” and getting me in that bubble. Thank you for taking pictures I didn’t even know I was on. This absolutely means THE WORLD to me. Let’s keep in touch and let me know when you are in Maastricht. Let’s have “vlaai”.
Daaronder had ik een paar nieuwe mensen die ik had leren kennen getagd. En de heren van Take That zelf. And guess what, na een paar minuten had Mark Owen mijn bericht (alweer) geliked! Call me crazy, begrijp het niet, maar mijn hart sloeg weer een slag over. Ik vind dit echt geweldig. En ja, ik ben ontzettend gelukkig getrouwd met de allerliefste (die mijn “crush” accepteert). Ja, ik heb een geweldige kleine vent. Maar die andere kleine vent (hij is serieus kleiner dan ik) vreet ik ook gewoon op! Als hij lacht, smelt ik.
Ik heb drie keer naast hem gestaan en telkens drie woorden met hem gewisseld. Van die momenten heb ik geen foto’s. Zenuwen, you know 😉 Maar ze staan voor altijd in mijn geheugen gegrift.
“Mark, did you get my book??”
“Ah. Thank you very much!”
Ik zal nooit weten of hij het echt heeft gekregen en bekeken of dat het een standaard antwoord is. Maar het feit dat hij de tijd neemt om naar me te luisteren en me antwoord geeft, is voor een fan onbetaalbaar.
Zo ook het feit dat Howard zich – nadat hij zich een weg heeft gebaand tussen al die hysterische vrouwen om hem heen en al met één been in het busje staat – omdraait als ik roep “Howard! Please, one more?!” en antwoordt “One more? Sure!”
Helaas geen selfie of momentje met Gary. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit een volgende keer wel lukt. Ook al moet ik er weer vier jaar op wachten. Believe in the magic; it will happen when the time is right!
Your Twisted Sister was on a mission. And the mission was accomplished.
