U proeft het zo….

Oorspronkelijk gepost op 16 mei 2020

En vul maar aan. Wie kent de slogan niet?! Sjef Duchateau uit de Spilstraat was en is een begrip in Maastricht. Jeugdsentiment, want ik herinner me de zaterdagmiddagen met mama naar de stad nog heel goed. Auto parkeren op de Markt – toen dat nog kon – of in de parkeergarage in de Gubbelstraat. Soms gingen we al vroeg en lunchten we bij Duchateau voordat we weer naar huis gingen. Een pasteitje met ragout voor m’n moeder en een broodje kroket (waar ik de champignons uit pulkte) voor mij. Maar meestal gingen we pas middags de stad in en namen we op de terugweg appelflappen en suikerwafels mee voor thuis. Terwijl mijn moeder bestelde, stond ik te dromen voor die vitrine met al dat lekkers. Als we veel geshopt hadden, moest ik buiten wachten met alle tassen.

Elke verjaardag ging gepaard met een mokkataart of een Saint Honoré – met van die heerlijke grote chocoladebollen gevuld met slagroom. Hmmm het water loopt me nog in de mond als ik daar aan denk. Mijn tantes uit IJmuiden en Lelystad kwamen er graag voor naar Maastricht.

Ik weet ook nog heel goed dat ik me niet kon voorstellen hoe het moest zonder die lunchroom in de stad, toen bekend werd dat Sjef ermee zou stoppen. Vooral: hoe moest ík verder zonder broodjes kroket?! Erger nog, zonder appelflappen? Want alles leuk en aardig, alles wat daarna kwam, mag dan misschien wel lekker zijn, het kan bij lange na niet aan tippen aan de wafels en flappen van Duchateau.

Toch wenden we aan het feit dat er nu een hele grote Etos winkel zit op de plek waar we vroeger lunchten. Al blijft het raar om te beseffen dat je nu je shampoo en zonnebrandcrime uit het rek pakt op de plek waar je vroeger je broodje kroket zat te eten. Tijden veranderen nu eenmaal… Is het echt al 20 jaar geleden?! Mijn hemel, ben ik ondertussen al zo oud?

Hoewel we ongeveer van dezelfde leeftijd zijn, leerde ik Vivianne en Fabienne pas veel later kennen. Iets met een reis naar Thailand enzo. Het duurde ook even voordat ik doorhad dat ze de dochters zijn van die geweldige bakker. Maar toen ik dat eenmaal wist, zag mijn kans schoon. Ik bedoel, we waren vroeger vaste klant en inmiddels ook bij Vief dus er viel vast wel iets te regelen met gebakjes voor speciale gelegenheden. 

Helaas, mijn onderhandelingsskills lieten me in de steek en mijn vriendelijke glimlach kwam retour afzender. Ook als beide oma’s elkaar tegen kwamen bij het ophalen van het grut op de creche, want mijn moeder kent mevrouw Duchateau natuurlijk ook. “Nee, hij doet het echt niet meer”. Damn!

Tot gisteren, of eigenlijk de afgelopen dagen. En dat brengt me wéér bij een van de mooie initiatieven die ontstaan in deze crisis: na 20 jaar gaan Vief en pa samen bakken! Echte Duchateau appelflappen in limited edition (op = op) voor het goede doel. De afgelopen week hebben ze proef gedraaid en verschenen er steeds meer jaloersmakende foto’s op social media. Vervolgens kwam er een oproep met de vraag of er misschien iemand interesse zou hebben om echte Duchateau appelflappen te kopen voor het goede doel.

Heeft er misschien iemand interesse in een doosje… Kanonnen! Ik wist niet wat ik las! Ik stuurde meteen een bericht aan mijn moeder. Antwoord: hoeveel mag ik er bestellen?? 

Donderdagavond kwam er een nieuw bericht. Vanaf vrijdag 12:00 uur konden we bestellen, dan zou het e-mailadres bekend worden gemaakt en op volgorde van binnenkomst zouden de bestellingen in behandeling worden genomen tot een maximum van 500 stuks. Maximaal 2 doosjes van 4 stuks per gezin. Holy crap, hoe ging ik dat nu weer doen tussen de mails, telefoontjes en video calls door. Is het kind eindelijk naar school, krijg je dit weer. 

De spanning was nog erger dan ticketstress. De lekkerste appelflappen van de stad, een once in a lifetime opportunity, die wil je toch niet misgrijpen?! Fabienne, in wie ik mijn verloren Concert Sister heb gevonden, wist vast precies hoe ik me voelde. Zij is de enige in mijn omgeving die fangirl spreekt.

Uiteraard stond mijn bestelling (een doosje voor mij en een doosje voor m’n moeder) al sinds donderdagavond in een conceptmail klaar en BAM! nog niet 1 minuut na 12 was die verzonden. Ha, gelukt. Verder tot de orde van de dag. 

Het gevoel van euforie dat ik zeker een van die gelukkigen zou zijn die een doosje had weten te bemachtigen is onbeschrijflijk maar goed vergelijkbaar met het scoren van eersterangs concertkaarten voor je favoriete artiest. Helemaal toen aan het eind van de middag de bevestiging binnen kwam. Whooohoooo! I got them! Binnen een half uur uitverkocht, maar ik heb ze! Nogmaals, Fabienne snapt me.

Nu even alle gekheid op een stokje. Het goede doel waar de opbrengst van de flappen naartoe gaat, is Reubens Retreat (www.reubensretreat.org). Dit is een plek waar ouders met kinderen die niet lang meer te leven hebben heen kunnen om hun zorgen even te vergeten. Het is opgericht door een collega Travel Counsellor van Vief uit de UK die zijn zoontje Reuben op zeer jonge leeftijd aan kanker is verloren. Laurent, de man van Vief gaat in 2021 samen met 79 andere Travel Counsellors en partners een trekking naar Mount Everest basecamp lopen en moet daarvoor sponsorgeld ophalen. De appelflappen zijn helaas uitverkocht, maar wil je alsnog een sponsorbijdrage leveren, check dan even de Facebook-pagina “U proeft het zo” of neem contact op met Vivianne.

Uiteraard lees je meer over mijn hereniging met mijn geliefde flap na 21 mei, als ik mijn bestelling mag ophalen.

Meer Steefproof

Il Concerto

Een concert meemaken in mijn lievelingsland. Van een van mijn lievelingsartiesten. Het was een droom die uitkwam in de zomer van 2023. Vanaf het moment

Verder lezen

Fangirl for life

Er is maar één ding waarbij ik ontzettende last van FOMO heb en dat is Take That. Al het andere; feestjes, verjaardagen, ja zelfs Guus

Verder lezen