Je kent nu het verhaal van mijn zwarte Michael Kors, maar dat is natuurlijk niet mijn enige MK 😉 Precies negen jaar geleden kocht ik mijn eerste, ook in Maasmechelen Village. Het merk was nog vrij onbekend in Nederland en de winkel was net geopend. Van de prijzen werd je oprecht gelukkig: daarvoor ga je naar een outletcentre!
Dat ik hier met een nieuw exemplaar naar buiten zou wandelen, was duidelijk. De vraag was alleen: wélk exemplaar, want ze waren allemaal zo mooi! Voorheen bleef ik vooral plakken bij het klassieke Furla als ik in de outlet was, maar dit nieuwe merk was net even wat jonger.
Mijn oog viel op een cognac/caramelkleurig exemplaar. Een soort hobobag (google maar even, want ik ga geen tassenonderwijs geven) maar dan met twee “open” vakken en een ritsvak in het midden. En natuurlijk de gebruikelijke, kleine rits- en telefoonvakjes. De twee grote vakken konden gesloten worden met een drukknop. Hij was prachtig en ik was meteen verliefd. Als new mom had ik toen nog de illusie dat ik nóóit zou zwichten voor “praktische” tassen en zag mezelf al helemaal lopen met deze beauty bungelend aan mijn Stokke Explory wandelwagen.
Maar hij stond achter de kassa en vast niet zonder reden. Of hij was te duur, of hij was al voor iemand gereserveerd. Dat laatste bleek geval; de verkoopster had hem voor zichzelf weg gezet. Ik kreeg meteen een gevoel van herkenning, want toen ik nog in een winkel werkte tijdens mijn studie, mocht ik ongeveer betalen om er te werken. Bescherm me tegen mezelf, als ik ooit overweeg om een tassenwinkel te beginnen ;-). Want ik denk dat ik nooit zou kunnen wat die verkoopster deed: mij alsnog die tas verkopen! Volgens het verkoopscript vond meneer Kors himself dat iedere vrouw een tas moest hebben in kleur. Nou, ik heb er dus een en zal ‘m nooit verkopen. Iets wat ik wel deed met andere MK exemplaren (ja, ik had er meer dan deze en die zwarte), maar je eerste, of het nou een Gucci, een Michael Kors of een gipspoot is, blijft altijd speciaal.
