Vakantie in eigen land 2.0(.2.0. ;-)). Daar waar ik in 2017 zelf roet (beter gezegd: gips) in het eten gooide, was het dit jaar Corona die ons Sorrento weer liet annuleren en tevens Rimini. Met zoveel pijn in mijn hart want ik hou echt van Rimini maar dit keer leek het beter om mijn verstand te volgen. Dat schreeuwde namelijk van alle kanten dat ik niet op vakantie wilde gaan. Nooit gedacht dat ik dat zou roepen, maar ik ben door de hele Coronasituatie oprecht een ander mens geworden – maar dat is een ander verhaal.
Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik me nu steeds meer afvraag of het een juiste beslissing was of niet. In Nederland was het druk en vol. Firenze, Rome en zelfs Venezia waren extreem verlaten. Plaatsen die normaal gesproken overspoeld worden door toeristen. Ik ben lichtelijk jaloers op hen die toch gingen en een foto bij de Trevifontein of op de Ponte Vecchio konden maken zonder massa’s andere toeristen.
Normaal gesproken schrijf ik elke zomer een Vakantieblog, dus waarom dit jaar niet?! Dit jaar is bijzonder, dus de Vakantieblog dit jaar ook. Vriendinnen van mij gingen wél naar het buitenland op vakantie; Frankrijk, Oostenrijk, Mallorca (toen het nog “gewoon” code geel was) en Kroatië (waarvan de code gedurende de vakantie veranderde van geel naar oranje). Ik zette ze in Steef-quarantaine en sprak twee weken na thuiskomst niet met ze af. Daarna vroeg ik ze om hun vakantie-ervaringen in Coronatijd te delen. Je leest het allemaal in de komende blogs, maar hieronder eerst deel 1 van mijn verhaal.
Onze eigen Coronacation speelde zich af in Nederland en Duitsland; we gingen een nachtje naar Rotterdam, twee dagen naar Europa Park en tot slot pakten we Movie Park Germany ook nog even mee. Maar dat het ene pretpark het andere niet is – zelfs niet in hetzelfde (Duits)land – weten we inmiddels ook.
Rotterdam was “oké”. We kozen voor het Van der Valk Hotel Blijdorp, inclusief een bezoek aan de dierentuin. Een prima hotel waar we al eerder verbleven met een goede busverbinding naar het centrum. Ik verheugde me erop! We moesten eraan geloven; met een mondkapje in het OV. Het voelde alles behalve prettig. Niet dat mondkapje – dat was ik al lang gewend van mijn bezoeken aan de fysio – maar de andere mensen om me heen. Je kunt geen afstand houden, je moet je vasthouden aan een stang die weet ik veel hoeveel anderen vast hebben gehad en veel mensen schijnen niet te snappen dat een masker zowel je neus als je mond moet bedekken. Pas toen we uitstapten op Blaak durfde ik weer eens diep adem te halen en ik desinfecteerde meteen mijn handen.
Vreemd genoeg had ik totaal geen behoefte om te shoppen. Dat heb ik het afgelopen half jaar sowieso heel weinig gedaan, op wat tassen en boeken na. We genoten van het zonnetje op een terras aan de Oude Haven. Op voldoende afstand van andere tafeltjes. Drankje, bitterballen…. life is good. Hebben we dit gemist? Niet per se, maar het voelt wel fijn dat het weer kan. We brachten daarna nog een bezoek aan de Markthal, waar onze geliefde Jamie’s Italian helaas niet meer bestaat, en liepen via de winkelstraten terug naar een bushalte. De mensenmassa, ondanks dat die lang niet zo groot was als voorheen, voelde veel te druk. Niemand leek zich zorgen te maken om anderhalve meter afstand. Mede hierdoor voelde ik totaal geen verlangen om een winkel in te gaan.
We besloten die avond te dineren in het hotel. Daar hadden we voor gereserveerd en dat gaf me een veilig gevoel. Maar bij binnenkomst in het restaurant viel ik bijna om van verbazing. Het zat knettervol en ook hier was de anderhalve meter afstand ver te zoeken. Tussen sommige tafels hing wel een scherm, maar de tafel achter ons, stond echt wel dichterbij en die pilaar tussen onze tafel en die naast ons was ook echt geen anderhalve meter dik. Tel daarbij op dat de gasten aan die tafel de hele avond zaten te kuchen en te snotteren en het gevoel van veiligheid is echt wel verdwenen. Ik vond het gewoon bizar. Helemaal toen ik samen met mijn zoon in de lift wilde stappen, een andere gast er gewoon bij wilde en lichtelijk beledigd was toen ik hem vroeg om te wachten op de volgende lift. Ben ik nou gek?!
De ochtend daarna keek ik naar buiten. We zouden naar de dierentuin gaan en hadden een tijdstip van binnenkomst moeten reserveren omdat ze maar de helft van het normale aantal bezoekers binnen lieten. De parkeerplaats wekte echter niet te indruk dat het minder druk dan normaal was en ook in het park zelf was daar niets van te merken. Als we al ergens een rustig plekje hadden gevonden om te kijken, dan kwam er gewoon iemand achter ons staan en in onze nek hijgen. Heel normaal…. ja toch, niet dan?!
We sloegen de binnenverblijven over en verlieten het park zónder een bezoek aan de shop. “Ik ga toch niet in de rij staan voor een winkel, mam?!” Groot gelijk, kind. Lekker naar huis. Eenmaal thuis hoorden we dat in Rotterdam een nieuwe uitbraak van het virus was geconstateerd. Nou, lekker dan. Geef je daar Italia voor op.
Ik was er wel weer klaar mee en inmiddels zag ik op tegen ons volgende uitje: Europa Park. Hoe dat ging, lees je in deel 2 van De Grote Coronacation Blog!
