Terwijl ik het trapje van het podium af loop – “voorzichtig dat ik niet vol op mijn gezicht ga voor al zijn nieuwe collega’s” – vang ik een blik die zegt “Ik kan haar ook nergens mee naartoe nemen”. Oops, I did it again…
Mijn man wisselde in november vorig jaar van werkgever. In december viel ik gelijk met mijn neus in de boter met een eindejaarsfeest waar ik mee naartoe mocht. Op zo’n moment wil je een goede indruk maken en eigenlijk niet teveel opvallen. Hmm… Tja, ik weet niet of dat helemaal gelukt is.
Ik was best zenuwachtig om in een keer zo’n dertig nieuwe collega’s en hun partners te ontmoeten. Je wilt immers niet dat die collega’s denken “waar is hij nou mee getrouwd?!” Dus met een glaasje bubbels tegen de zenuwen, stel ik me aan het begin van de avond braaf en nog enigszins verlegen voor. Vertellen dat ik naast mijn werk als management assistent ook freelance tekstschrijver en blogger ben, gaat me gelukkig steeds beter af.
Eenmaal aan tafel voor het diner begin ik een beetje te ontdooien, zeker als mijn wijnglas de hele tijd wordt bijgevuld. Tegen nota bene zijn baas vertel ik dat ik onder andere schrijf over reizen en vakanties en wat er vooral niet Steefproof is, zoals de safari waar hij enthousiast over vertelt (oh waar is mijn filter als ik hem nodig heb). Maar ook dat we regelmatig concerten bezoeken, en dat Erwin het prima vindt om dat allemaal vanaf een afstandje te aanschouwen, maar dat ik het liefst met mijn neus tegen het podium sta en het verkrijgen van een selfie tot een sport verheven heb. De betreffende artiest strikken voor een kort interview is uiteraard helemaal de kers op de taart.
“Ik weet welke artiest er vanavond optreedt”, zegt hij dan.
Met een lichtelijk zenuwachtige giechel kijk ik hem aan terwijl er gelijk honderdduizend namen door mijn hoofd schieten. Het komende uur zit ik volop te speculeren. Wat ik er voor over heb om het eerder te weten dan de rest? “EEN BLOG!” flap ik eruit.
Nog later, als de tafels en stoelen aan de kant zijn geschoven, sta ik met een scroppino in mijn ene hand en mijn telefoon in mijn andere voor het podium. Nu was dat niet zo moeilijk, want de zaal was best groot. Maar mijn wederhelft staat ergens halverwege die zaal, net als zijn meeste collega’s. Gelukkig schuifelt iedereen langzaam maar zeker steeds verder naar voren. Omdat Beppie dat vraagt.
Ja ja, de keuningin van de Mestreechse meziek staat daar te zingen en de hele zaal zingt en sjoenkelt gezellig mee. En in de categorie “Je gelooft je ogen niet”: ik liep zelfs mee in een polonaise. Uiteraard moet ik mijn reputatie waar eerder mee liep te pronken eer aan doen en aan het eind van het optreden zwaai ik naar Beppie met de vraag “Fotoooo??” Ze wenkt me het podium op en een van de nieuwe collega’s van mijn man klikt erop los. Manlief zelf is nergens te bekennen…
Naderhand moest ik natuurlijk wel één ding rechtzetten, voordat ze straks voor altijd een verkeerd beeld van me zouden hebben. Dus ik schreef die blog, mijn man stuurde het door naar zijn baas en ik haalde er de maandelijkse nieuwsbrief mee. Mijn belangrijkste boodschap:
Ik ben geen megafan van Beppie, maar van Take That en Robbie Williams.
Eigenlijk houd ik helemaal niet zo van Limburgse muziek.
Maar Beppie is wel de keuningin en kansen moet je nou eenmaal niet onbenut laten.
Dus. Hopelijk mag ik een volgende keer nog mee…
