Gelukkig viel het allemaal mee. Ze waren er wel maar ik heb ze niet veel gezien. En hoewel ik me had voorgenomen om een kamer op een hoger gelegen verdieping te vragen, was ik zo overrompeld en onder de indruk van de ontvangst dat ik het vergat. Pas toen de piccolo ons de lift in dirigeerde, realiseerde ik het me.
Mijn hoofd voerde vanaf dat moment een continue tweestrijd, zoals een engel en een duivel op elke schouder. Het marmer glom me van alle kanten tegemoet – “Het is hier zo schoon, ze krijgen geen kans om tevoorschijn te komen” – maar we hadden wel een terras en een tuintje met groen “Kijk uit waar je je voeten neerzet in het gras!”
Waar ik ook liep; bij het zwembad, naar het restaurant, over de boulevard… Overal waren mijn ogen op de grond gericht. Nou ja, in combinatie met denken in content natuurlijk. Maar mijn theorie werd bevestigd: ze zijn er (bijna) niet in de winter in dit deel van Tenerife. De alertheid bleef, maar gelukkig kwam er elke dag ook een beetje meer ontspannenheid bij.
“Een Steefproof hotel is een hotel dat verdelgt, bestrijdt en voorkomt
en zodoende mijn theorie c.q. illusie in stand houdt.”
Je denkt vast “Waar maakt ze zich in hemelsnaam zo druk om?!” maar dat zit nou eenmaal in mijn natuur. Ha ha, woordgrapje; als ik ergens niks mee heb is het wel natuur. Alles wat kruipt, vliegt en zoemt daar moet ik gewoon niks van hebben. En alles wat groen is, daar zit meestal wel iets kruipends in of het vliegt er zoemend om heen. Dus geef mij maar een winkelcentrum, een boulevard – wel schoon por favor – of een branding. Is ook natuur, die laatste, maar daar kan ik wél wat mee. Nou ja, alhoewel… Zand in m’n koffer word ik ook niet vrolijk van maar dat kunnen we oplossen. Kruipers… die moet je niet in je koffer mee naar huis nemen. Dus eenmaal thuis moet dat hele geval flink door de Dettol voordat er over drie maanden alsnog iets uit komt kruipen als ik hem weer tevoorschijn haal voor de volgende reis.
Goed, ik dwaal af maar zo gaat het serieus in mijn hoofd dus ook. Een hele vakantie lang. Ik zeg daar niks van, maar maak wel mentale aantekeningen. Voor thuis, weet je wel. En in m’n “plekbook” – mijn vakantiedagboek, dat ik vanaf nu zo zal noemen.
Op mijn bedje aan het zwembad, met een sangria of cocktail binnen handbereik krijg ik het ene na het andere idee voor een blog. Overwinterende boomers, handdoekje leggen, iedereen die vrijwel opgaat in de beige ligbedjes want niemand is zongebruind, enkel wit of rood. Ik vraag me ook altijd af hoe die dames dat doen; in de zon liggen zonder dat de make-up van hun gezicht smelt… Hoewel, niet alle self tan is waterproof, aan de (niet meer zo) witte Bali beds te zien.
“Ik ga niet in de schaduw liggen, ik heb een paar duizend euro betaald voor deze zon!”
We zijn hier slechts zes dagen – reisdagen niet meegeteld – dus ik wil elke zonnestraal opslurpen en op mijn huid voelen. Ook al is het de eerste paar dagen bewolkt en waait er een windje, ik doe alles met blote benen. Ik heb hier zo lang op gewacht. We doen ook een poging om de serieuze toerist uit te hangen, dus ik informeer bij de receptie naar de mogelijkheden voor een excursie naar El Teide; de hoogste berg en vulkaan van Spanje. Vanuit het vliegtuig zag hij er indrukwekkend uit en de laatste keer dat we aan de voet ervan stonden, is meer dan twintig jaar geleden. Maar zodra ik de prijs hoor – €85 per persoon voor een kabelbaanritje van tien minuten, waar ik waarschijnlijk niet eens in durf – verslik ik me bijna. Ook Stijn betaalt met 13 jaar al de volle prijs.
Voor dat bedrag koop ik toch liever een tas… Want oh mijn hart maakte hier ook weer 26 buitelingen (in dat schone, luxe winkelcentrum). Er is namelijk een merk – Tory Burch – met een logo dat enorm veel op dat van Take That lijkt. En dat op een tas (of een paar schoenen) is voor een Thatter natuurlijk hemels. Maar ja één tas is bijna even duur (lees: duurder) dan met z’n drieën naar de Teide. Dus ik liet ‘m toch maar staan. Paste trouwens ook niet in de koffer. Op het vliegveld krijg ik misschien nog een herkansing.
Nog even terug naar El Teide. Los van de prijs, was het ook niet mogelijk om naar de top te gaan. Daar lag namelijk sneeuw! “Well, of course!” reageerde de mevrouw achter de receptie alsof ik iets heel stoms zei, toen ik haar met grote ogen aankeek. “But service is down this week, due to the storms and ice on the roads.” What the… IJs? Sneeuw? Storm? Op Tenerife?! Toen we uit het vliegtuig stapten, hing er weliswaar een behoorlijk zwarte wolk in de lucht, maar ik dacht nog lachend “In Nederland zou binnen nu en een uur de pleuris uitbreken, hier waait het gewoon weer over.”
Het waaide inderdaad over, naar het noorden van het eiland en naar Gran Canaria blijkbaar. Want op een gegeven moment kreeg ik allerlei verontrustende appjes “Hoe is het weer bij jullie?”, “Zijn jullie oké?” Ja hoor, hier geen vuiltje aan de lucht… Maar op andere eilanden en het Spaanse vasteland waren flinke overstromingen en zaten toeristen in sommige gebieden vast. Gelukkig hebben wij daar niks van gemerkt of meegekregen. Het waaide ja, maar dat was dan ook het enige.
Op onze laatste dag wilde ik nog een shoprondje doen en afsluiten met een lunch langs de boulevard. Ik kwam echter niet verder dan twee notitieboekjes en een gelato to go van tien euro. Oh ja, en ik kocht een armbandje van een bepaalde edelsteen: “to calm your mind”. Kan nooit kwaad lijkt me.
We liepen het hotel uit met lange mouwen, maar eenmaal met onze voeten door de branding begon ook de zon lekker te branden. Dit was de temperatuur die we het liefst de hele week hadden gehad. Het enige nadeel van oplopend kwik is dat die kruipers ook weer uit hun hol komen. Maar ik merkte ook dat sommige stukken boulevard gewoon schoner zijn dan andere. Hoe meer we richting de uitgaansgebieden kwamen, hoe meer er ook op de grond lag. Aan “onze” kant was de boulevard zo schoon dat je sneakers ervan piepten terwijl je liep.
Conclusie: ze zijn er altijd, ook in de winter, ook op Tenerife. Maar als je de juiste plekjes uitzoekt c.q. laat uitzoeken door je persoonlijke reisadviseur dan hóef je ze niet tegen te komen. Dat geldt voor Nederlanders op vakantie, maar ook voor kakkerlakken.
“Mama zegt ook gewoon overal ‘Ciao!’ he. Of ze nou in Italië is of niet…”
