Take me back to where it all began? Lees hier deel 1.
Maar als je iets aan Duitsers kunt overlaten, dan is het wel het respecteren van regels. We vertrokken in alle vroegte (lees: midden in de nacht) en stonden ruim 4 uur later op de parkeerplaats. Het voelde stiekem wel al meer als vakantie dan Rotterdam. Zo vroeg vertrekken we immers ook altijd naar Italia. De mondkapjes hadden we uiteraard bij ons, maar die zaten nog in de rugzak. Echter, voordat we het pad naar de ingang mochten betreden, klonk er een luid “Maske, bitte!” uit een klein rond mannetje met een oranje hesje. Je schiet acuut in de houding en hebt de neiging om “Jawohl!” te antwoorden. Ik schrok even, maar het gaf me wel een veiliger gevoel dan in Rotterdam. Ook hier werden veel minder mensen binnen gelaten en dat was duidelijk te merken. De wachtrijen leken alleen maar lang, omdat iedereen ook echt afstand hield. We hebben nergens langer dan een half uur hoeven wachten en alle attracties werden na elke rit gedesinfecteerd. De toiletten werden continu schoon gehouden en op verschillende plekken waren zelfs “handenwasstations” geïnstalleerd.
We hebben hier twee topdagen beleefd en ook ons hotel, het Novotel am Konzerthaus in Freiburg, was heel anders ingesteld dan in Rotterdam. Het ontbijtbuffet was strikt eenrichtingsverkeer en werkelijk alles was in eenpersoonsporties verpakt. Brood werd door het personeel – dat mondkapjes en handschoenen droeg – in een mandje gedaan en aan tafel gebracht. Warme gerechten kon je á la carte bestellen. Wat een wereld van verschil met Rotterdam, waar iedereen alsnog alles zelf kon pakken, in twee of meer richtingen. Warme gerechten kon je aan het buffet bestellen en die werden dan wel aan je tafel gebracht, maar zonder handschoenen en zonder mondkapje.
Deze positieve ervaring deed ons besluiten om het nog een keer te doen. We boekten een “Movie Park Holiday”; twee dagen toegang tot Movie Park Germany en een overnachting in het Van der Valk in Gladbeck (waar?!). Als inmiddels ervaren mondkapjesgebruikers sloten we aan in de rij voor de ingang, die ook hier redelijk gestructureerd was. Echter had ik daar al moeten aanvoelen dat dit een heel andere beleving ging worden. Namelijk: wespen. Niet één enkele, nee, con-ti-nu minstens een stuk of 3 om ons heen.
“Steef doe normaal, je zet jezelf voor paal”
“INTERESSEERT ME NIET!” – ja ik schreeuwde, want als ik ergens een panische angst voor heb, dan zijn het wespen. Beestjes in het algemeen moeten zich niet in mijn aura begeven, want grote kans dat ze het niet overleven, maar voor wespen ren ik keihard weg. Want als je die doodmept, komen er meer. Maar probeer maar eens weg te rennen in een wachtrij. Dat resulteert in een soort spastische stuiptrekkingen waarmee ik een attractie op zich ben.
Eenmaal binnen in het park werd het niet minder. We begaven ons naar de eerste de beste waterattractie, maar nog kon ik geen seconde stilstaan in de rij. Ik smeerde me suf met lavendel- en pepermuntolie, maar die hielp toch niet zo goed als thuis in de tuin. Toen de wachtrij tussen twee bloemperken door liep en er rond ieder van ons wel 3 of 4 wespen vlogen, had ik het helemaal gehad. Ik stormde de rij uit. Dat ging nog niet zo gemakkelijk, tegen het verkeer in tussen de dranghekken, maar ik geloof dat mijn gezicht zo op onweer stond, want iedereen ging acuut opzij.
Ik was er klaar mee en ik wilde naar huis. Jammer dan van het geld dat we hadden betaald, maar deze dag zou ik anders niet overleven. Ik was in staat om in de auto te gaan zitten wachten, als de mannen per se wilden blijven. Uiteindelijk gingen we toch nog in de rij staan voor een achtbaan. Ik was zo gefocust op alles om me heen en het wegslaan en ontduiken van die rotbeesten, dat ik niet in de gaten hield wat voor soort attractie het was. Zonder na te denken stapte ik dus in en na twee seconden had ik meteen spijt. Het ding ging hard, maakte enorm haakse bochten en ik kwam er half hyperventilerend uit met tranen in mijn ogen. Dat zag toch niemand met mijn mondkapje en grote zonnebril op. Nu wilde ik helemaal naar huis. K*tpark.
Uiteraard had ik me voorgenomen dat ik niets ging eten, want dan zouden er nóg meer wespen komen. Maar de mannen hadden honger en dus werden er broodjes uit de tas gehaald. Toen was het einde zoek. Blijkbaar kunnen sommige mensen stoïcijns blijven zitten en eten terwijl er een zwerm insecten rond hun hoofd zoemt…. ik niet. En ik word lichtelijk panisch als er 5 wespen rond mijn man en kind vliegen. We vluchtten het toilet in, daar waren tenminste even geen wespen…. maar een verademing was het zeker niet, want de toiletten waren gewoon smerig.
Europa Park 2 – Movie Park 0.
Welgeteld anderhalf uur (anderhalve meter werd hier trouwens ook niet echt gerespecteerd, laat staan dat erop gehandhaafd werd) na binnenkomst, zaten we weer in de auto. In eerste instantie op weg naar huis, maar we besloten om toch even langs het hotel te rijden om te kijken of we daar wellicht rustig konden zoeken naar een alternatief. Om de volgende dag – als het minder warm zou zijn en dus wellicht ook minder wespen (ha ha) – nog een poging te wagen.
Toen ik het hotel binnen liep, was het alsof ik in de nineties stapte haha. Ik werd lichtelijk omver geblazen door de hoeveelheid marmer in de lobby. Een combinatie van “the shit hit the fan” en “in your face” maar dan met marmer. Het benam me bijna de adem, maar ik vond het tegelijkertijd ook hilarisch. Ondanks dat we ruim voor inchecktijd arriveerden – eigenlijk net na uitchecktijd – werd onze kamer meteen in orde gemaakt. Gotta love the Gründlichkeit. Helaas betekent die Gründlichkeit ook dat de meeste winkels op zondag gewoon gesloten zijn, dus we besloten om naar een uitzichtpunt te gaan. Hetgeen resulteerde in een wandeling (WTF?!) in een bos (of natuurgebied, of park, whatever – alles met bomen is voor mij een bos) en een klim van 387 treden. Mooi hoor, dat uitzicht op het Ruhrgebied als je eenmaal boven bent haha. Ik hoefde nog net niet aan de zuurstof.
Ik wilde natuurlijk niet die 387 treden omlaag, dus ik dacht dat gewoon het wandelpad nemen, sneller zou zijn. Maar ik dacht wel meer verkeerde dingen die dag. Hallo slingerberg en hallo 11.000 stappen. Nu was een ritje door de McDrive wel geoorloofd. En zo had ik toch een beetje vakantiegevoel, met ons “bring it to your room” – dinner op onze hotelkamer.
De rest van de avond zat ik te googelen, op zoek naar een backup plan voor de volgende dag. Want die wespen invasie zou echt niet ineens verdwenen zijn. Het liefst ging ik helemaal niet meer, maar de kaarten hadden we toch al en kijken kon geen kwaad. In het ergste geval konden we op de parkeerplaats meteen omdraaien.
Het ontbijt in dit hotel was een combinatie van onze eerdere ervaringen in Rotterdam en Freiburg. Het was opgesteld als buffet, maar daarentegen wel heel ruim waardoor eenrichtingsverkeer niet nodig was, je kon gemakkelijk voldoende afstand houden. Het dragen van een mondkapje was verplicht als je door het restaurant of langs het buffet liep. We besloten om goed te ontbijten, want lunchen dat gingen we in het park natuurlijk niet doen haha.
Bij aankomst regende het, halleluja. Ik denk dat ik niet eerder blij ben geweest met regen in een pretpark, maar dit resulteerde in niet-bestaande wachtrijen en inderdaad een stuk minder wespen. Want als het regent, kunnen ze niet vliegen. Ha. Ha. Maar het plezier was van korte duur. Toen het twee attracties later droog werd en de temperatuur iets steeg, kwamen ze weer tevoorschijn. Ik besloot om mee de wachtrij in te gaan voor de laatste achtbaan. Dan stond ik tenminste binnen (dus geen wespen). In de rij boekte ik tickets voor het LEGO Discovery Centre in Oberhausen later die middag. Ik had mijn aandacht dus weer ergens anders, dus stapte ik weer zonder nadenken in een achtbaan – die volgens manlief vergelijkbaar was met Big Thunder Mountain in Disneyland Parijs. Well, hell no. Dit was echt een achtbaan from hell. Mijn ontbijt zat tussen mijn hersenen en een week later zit ik nog vol met blauwe plekken.
Vanuit Bottrop is het een klein half uurtje rijden naar Oberhausen. Het LEGO Discovery Centre is echt een dikke vette aanrader voor Legofans. Het is klein, dus trek er zeker geen hele dag voor uit, maar zo leuk opgezet. Het is eventueel ook goed te combineren met een shopsessie in CentrO – een groot overdekt winkelcentrum – of Sea Life.
Al met al met ik blij dat we toch zijn gebleven en er een leuk laatste weekend van hebben weten te maken. Maar mijn portie wespen heb ik voor dit jaar wel gehad. Even geen terrassen, maar goed, in de horeca voelde ik me toch nog steeds niet echt op mijn gemak en behoefte aan uitstapjes heb ik ook even niet meer. Wat ik in het begin al schreef; ik ben een heel ander mens geworden c.q. aan het worden, maar dat is iets voor een andere blog.
Tot zover mijn avontuur. De avonturen van mijn vriendinnen lees je in deel 3 en 4 van de De Grote Coronacation Blog en die kun je terug vinden in mijn boek “Liever vijf sterren onder mijn krent, dan een miljoen boven mijn tent.”
