2 december 2016
Ruim anderhalf uur voordat de deuren open gaan, zit er al een aantal tienermeisjes te koukleumen voor de ingang. “Huh, waarom?!” vraag ik mezelf af. Dit is toch 013? De zaal waar je overal wel dicht bij het podium staat? Wie is die gast en hoe populair is hij eigenlijk? Ik ken uiteraard maar een liedje maar alle tekenen wijzen erop dat het wel eens The Next Big Thing kan zijn. Ik heb iets gemist, ik voel me oud.
Wij steken dan ook ver boven de gemiddelde leeftijd uit. De rij om binnen te komen strekt zich uit over drie straten en de reden? Leeftijdscontrole i.v.m. het nuttigen van alcohol. Als je 18+ bent krijg je een bandje. Maar aan ons wordt niet eens gevraagd hoe oud we zijn, we mogen zo doorlopen.
* ahum *
Als we binnen komen, staat het eerste voorprogramma al te spelen. The Beach. In de vorm van 1 persoon. Het doet me niet veel, het zegt me niets en uiteindelijk kom ik er ook niet voor. Had ik al gezegd dat ik me oud voel?? Achter ons staan twee meisjes. Die stiekem een pakje chocomel mee naar binnen hebben gesmokkeld. “Volgens mij mag dat echt niet, maar ja hij heeft toch gekeken en niks gezegd?! Even goed schudden.”
* roll eyes *
“Oh my God! Jane’s Party!” Het tweede voorprogramma. OMG is een uitspraak die we nog vaak gaan horen de rest van de avond. Jane’s Party is best leuk; ik mag het vast geen boyband noemen maar het zijn 4 jongens die samen een bandje vormen. Voor mij 1+1 = 2, maar ik zal het niet zeggen. Ze zijn wel hard, flink wat bassen en gitaren dus ik duikel m’n oordopjes maar eens op. Nadat ik met trillende trommelvliezen bij Kensington stond, heb ik ze standaard in mijn concerttas. Doet niets af aan de sound van de muziek, alleen kun je na afloop ook nog iets horen behalve piepen en suizen. Again, ik voel me oud. Zodra er twee bandleden van Tom erbij komen op het podium….. “Waaaaaah, oh my god!”
Dit is mijn eerste concert sinds mijn ‘meltdown’ begin oktober. Leven in en genieten van het NU heb ik de afgelopen weken geleerd. Daar probeer ik dan ook aan te denken als ik continu op mijn horloge kijk en denk “Hoe lang zou het nog duren?” De menigte begint langzaam aan steeds meer naar voren te bewegen en mijn eigen bewegingsruimte wordt voor mijn gevoel steeds kleiner. Ik krijg het lichtelijk benauwd. Maar ik denk aan mijn oefeningen, sluit kort mijn ogen en focus me op mijn ademhaling. Het werkt, ik word al rustiger en heb het minder benauwd.
Een half uur later bestijgt De Held dan het podium en op het oorverdovende gegil dat losbarst, denk ik “Hee, dat is mijn tekst!” en vervolgens “Waar ben ik in godsnaam beland?!”
Maar ik moet het hem nageven; ik had het niet verwacht, maar hij zet een spetterende show neer. De softe liedjes die we onderweg hebben geluisterd, zijn geüpgraded met een stevige beat en als ik de tekst had gekend, was ik vast ook helemaal uit m’n plaat gegaan. Voor nu ben ik blij dat ik heb kunnen genieten van een goede show met leuke muziek, zonder in paniek te raken of me te ergeren. Zelfs niet aan die straatmuzikant die bij de ingang van de parkeergarage Jingle B(H)ell staat te soundmixen.
