Vanaf nu geef ik elke week op maandag een kijkje achter de schermen bij het schrijven van mijn boek. Ik zit immers in de afrondende fase en heb een stok achter de deur nodig zodat ik ook echt even doorpak nu. Anders heb ik hem nooit op mijn eigen gestelde deadline binnen.
Dus vandaag aflevering 1: Writing a book is… “nog eentje dan”
“Ik ga drie extra hoofdstukken toevoegen aan de tweede, herziene druk.” Zo begon ik. Daarvan heb ik er eentje inmiddels al gepubliceerd, omdat ik het gewoon niet kan laten; als ik iets geschreven heb, dan jeuken mijn handen om het meteen met de wereld te delen.
“Oke, dan moet ik dus nog een nieuwe schrijven, want voor slechts twee extra hoofdstukken, gaat niemand de nieuwe versie kopen.” Nog eentje dus.
“Oh! En misschien is het ook leuk als ik mijn winnende column een plekje geef. Die is immers gebaseerd op een van de hoofdstukken die er al in staan.” Goed, die mag er ook bij.
Hmm…
Terwijl ik met gierende stress samen netmijn collega in de auto zit, op weg naar een meeting in Brussel, bedenk ik opeens dat het misschien wel leuk is om hier over te schrijven. Hoewel ik er totaal niet mee kan lachten. Maar anderen vast wel. Lang leve mijn USP: mijn zelfspot.
Aldus zit ik inmiddels op zes extra hoofdstukken en in totaal nu op 34… Mijn OCD vertoont nog lichtelijke krampen dat dit geen rond getal is. Dus wie weet, knal ik er nog een nummer 35 tegenaan. Om het mooi af te ronden… Wie weet… Wie weet…
