22 november 2016
Als ik zou moeten omschrijven waar ik nu sta, dan zou het halverwege de ladder zijn. Ik kan al met een bepaalde afstand naar mijn (negatieve) gedachten kijken, maar sta er nog niet helemaal boven. Het wordt wel al wat lichter in mijn hoofd; minder grijs en somber.
Zo kan ik tegenwoordig over een kerstafdeling lopen, zonder vol afschuw te denken “gatverdamme!” en me gruwelijk te ergeren. Het is iets waar ik niks aan kan veranderen en het is goed zoals het is. Ik hoef niet alles leuk te vinden, zolang ik er maar vrede mee kan hebben dat het er is. Ik kan dan wel lachen om het feit dat ik spontaan begin te niezen, zodra ik die afdeling op loop. Zie je, toch een allergische reactie 😉
Ik mag verdrietig zijn over het gegeven dat ik nu afscheid ga nemen van mijn huidige functie. Een functie die ik met veel passie en liefde heb uitgevoerd, of althans geprobeerd heb uit te voeren, in een krappe 28 uur per week, maar wat niet haalbaar bleek. Niet voor mij in ieder geval. Naast een goede secretaresse wil ik ook een goede mama en een liefdevolle partner zijn. En vooral die laatste twee rollen heb ik de afgelopen twee jaar verwaarloosd. De negatieve energie waarmee ik thuis kwam van mijn werk had een sneeuwbaleffect waardoor ik onlangs verpletterd ben.
Anderhalve week lang heb ik tegen de muur opgelopen met een migraine waar ik geen raad mee wist. Nog nooit heb ik zo lang achter elkaar hoofdpijn gehad. Mijn schouders voelden als een blok beton en ik had totaal geen kracht meer in mijn armen; ik kon nog nauwelijks een kop koffie vasthouden. En dat is toch ook wel iets waar ik de laatste paar jaar mee vergroeid ben geraakt.
Maar me ziek melden durfde ik niet. Dan moest mijn baas alles zelf doen. Of erger nog, ik zadelde mijn collega’s (die het ook al druk genoeg hadden) op met mijn werk. Dat kon niet. Vond ik. Ik voelde me schuldig. Tot dat mijn vriendin zei dat ze me vast zou binden aan de schoolpoort als ze me zag nadat we onze kindjes naar school hadden gebracht en ik daarna weer zou gaan werken. Mijn lichaam liet alle toeters en bellen afgaan en nog zag ik het zelf niet. Als ik nu weer zou gaan werken, zou het waarschijnlijk weer twee weken goed gaan en dan zou er wel weer een andere hamer of knuppel langskomen om me (even tijdelijk?) knock out te slaan. Daar had ze wel een punt en ik besloot om thuis te blijven. Tot en met het weekend. Daarna zou ik wel weer zien. Maar zoals het met alles gaat wat je onderdrukt; zodra je eraan toegeeft, lijkt het in alle hevigheid toe te slaan. En in plaats van boven water te blijven, wat me tot nu toe steeds gelukt was, werd ik bedolven, overvallen door extreme vermoeidheid en – nog steeds – hoofdpijn.
Inmiddels ben ik 6 weken thuis en heb ik net met de bedrijfsarts afgesproken dat ik langzaam weer ga reïntegreren. In een nieuwe functie, voor 24 uur per week. Of dit iets is dat ik jaren blijf doen, weet ik niet. Maar voor nu is het een goede oplossing. Schuldgevoel is naar de achtergrond verschoven want ik heb geleerd dat dit slechts een gedachte is. Waar ik verder niks mee kan en die ik probeer los te laten. Soms lukt dat, soms nog niet. Vandaar dat ik pas halverwege die ladder sta. Ik hoop aan het eind van mijn mindfulness traject helemaal bovenaan te staan en het echt te kunnen zien als een gedachte en het helemaal los te kunnen laten.
This is the life we’ve been given
So open your mind and start living
We can play a part if we only start believing
This is the life we’ve been given
So open your heart and start loving
We can make a start if we only learn to listen
– uit The Garden van Take That
I love my life
I am powerful, I am beautiful, I am free
I love my life
I am wonderful, I am magical, I am me
I love my life
– uit Love my Life van Robbie Williams
