27 november 2017
Tot slot in het drieluik ter gelegenheid van Blog Nummer 50; waar begon de liefde voor het schrijven? Lees hier deel 1 en 2 terug.
Het zat er van kinds af aan al in, verhaaltjes schrijven. Daarom noem ik ze ook nog steeds zo denk ik. Mijn vader maakt van elke vakantie een reisverslag, ook nu nog, op zijn 77e. Dus ik heb het niet van een vreemde. Ik verzamelde toen vooral plaatjes en schreef daar tekstjes bij. Mijn vader maakt tijdens de reis aantekeningen in een schriftje en werkt dat thuis uit tot een verhaal. Met enkele foto’s ter illustratie.
Ik merk ook dat ik op papier sterker overkom dan mondeling. Als ik zenuwachtig ben, kan ik van links naar rechts heen en weer ratelen en soms te snel emotioneel worden. Dat is niet altijd handig. Zeker niet als je zakelijk dingen moet regelen. Maar op papier (of per e-mail of Twitter) kan en durf ik kort en bondig te zeggen waar het op staat. Dat bleek ook maar weer toen ik onlangs een mail stuurde naar mijn Grote Vriend (De Aannemer) dat ik de hele gang van zaken beu ben. Dan kan ik bellen tot ik een ons weeg, maar na 1 mail krijg ik beduidend meer voor elkaar.
Bij mijn vorige werkgever (inmiddels ruim 7 jaar geleden) deed ik zo ongeveer alles waar mijn huidige werkgever een afdeling voor heeft. Ik was management assistant en maakte brieven, bestelde voorraad, ramde af en toe het kopieerapparaat en maakte ook het personeelsblad. Op een gegeven moment was de animo voor het aanleveren van stukjes zo laag, dat ik het vrijwel geheel vulde met bijdragen uit mijn eigen dikke duim. Soms gebaseerd op de waarheid (zoals De Bouwmarkt Blog), soms ook met een vleugje vrije invulling. Ik deed mijn best om recepten vol overtuiging te plaatsen, maar niemand geloofde ooit dat ik dat zelf had gemaakt (over mijn keukengeheimen schrijf ik nog wel eens een blog)…. Sommige van mijn ‘verhaaltjes’ mailde ik ook naar vriendinnen en de reacties deden me vaak glimmen van trots. “Waarom ga je daar niet iets mee doen?!” Die vraag kreeg ik vaak. Als kind vulde ik in vriendenboekjes op de vraag Wat wil je later worden? altijd in “schrijfster”. Maar hoe word je schrijfster? En vooral; hoe verdien je daar een lekkere boterham mee?!
Tot op heden ga ik dus nog maar even door als secretaresse maar sinds een jaar heb ik wel weer een fijne hobby erbij. Zoals ik al eerder schreef, is deze blog ontstaan aan vanuit een opdracht tijdens mijn mindfulness traject vorig jaar. “
Ga iets doen wat je vroeger altijd deed en waar je blij van werd. Maar wat je nu door tijdgebrek niet meer doet.”
Het duurde even voordat ik erachter was, maar schrijven had ik sinds ik bij mijn huidige werkgever werk, bijna niet meer gedaan. Simpelweg omdat ik er geen tijd voor had. Ik was 40 uur per week hard core secretaresse, en het enige dat ik schreef waren zakelijke brieven, afspraken en notulen. Daar kon ik niet mijn persoonlijke stempel op drukken.
Maar sinds ik een tussentijdse evaluatie van het mindfulness traject schreef (klik hier), en later voor het eerst sinds jaren weer eens een concertverslag (“Who the hell, is Tom Odell..?“), heb ik de smaak te pakken. Vlak voordat ik instortte vorig jaar, ben ik ook weer in een dagboek begonnen. Omdat ik niet alles op Facebook wilde gooien, maar wel een manier nodig had om van me af te schrijven. Ik schrijf dus ook letterlijk. Van fijne pennen en mooie notitieboekjes word ik dan ook heel blij. Inmiddels is mijn tweede dagboekje bijna vol en heb ik een apart reisboekje voor vakanties en weekendjes. En natuurlijk mijn blogschriftje…. Alweer bijna 4 heb ik er vol, dit is blog nummer 55. Ik vind het heerlijk en het gaat me steeds gemakkelijker af. Soms heb ik een week geen inspiratie of is er niks boeiends gebeurd om te melden. Dan sla ik een week over. Of ik werk vooruit, en post een algemene blog (zoals deze) die altijd tussendoor kan. De droom om een boek te schrijven ligt er ook nog steeds. Misschien kan ik mijn blogs binnenkort eens gaan bundelen….
Hoewel de vloggers het langzamerhand aan het overnemen zijn van de bloggers, blijf ik toch trouw aan pen en schrift. Ik zie mezelf niet de hele dag met een camera in mijn hand mezelf filmen. Ik houd van schrijven, niet van de hele dag tegen mijn eigen hoofd aan kijken. Dát is het concept van Your Twisted Sister. En ik hoop dat mijn trouwe lezers en volgers me daardoor ook trouw blijven. Ooit onthul ik nog wel eens wie ik ben (voor wie dat nog niet weet), tot die tijd moet je het doen met mijn “verhaaltjes” en mijn foto’s zonder hoofd op Instagram… 😉
