30 oktober 2017
The Twisted Sisters
Where did the magic happen?! Kort gezegd: @ the office. We werkten alle vier voor dezelfde werkgever, in hetzelfde gebouw en 3 van ons ook nog binnen dezelfde afdeling. Tel daarbij op dat we allemaal een bouwjaar uit elkaar liggen (1980, 1981, 1982 – november en 1984 – januari) en je hebt een band.
Ik had deze blog al veel eerder willen schrijven, maar ik moest serieus diep nadenken hoe en wanneer onze vriendschap precies is ontstaan. Tijdens ons weekend in Berlijn (klik hier), hebben we het er nog uitgebreid over gehad, maar geen van ons kon het precies reproduceren. Dat geeft al aan hoe vertrouwd het vanaf het begin is geweest; als je al niet meer weet hoe lang je elkaar nou precies kent.
S., B, en ik werkten in ieder geval in hetzelfde team. En als ‘jonkies’ kregen wij op een bepaald moment de opdracht om het jaarlijkse uitje te organiseren. Er zat nog een andere collega in het organisatieclubje, maar die band heeft niet lang standgehouden. We hadden haar al vrij snel ingeruild voor A. Dat uitje op zich organiseren voldeed natuurlijk niet aan de standaarden die men gewend was, dus een jaar later hoefden we het gelukkig niet meer te doen, maar er ontstond wel een traditie om eens in de zoveel tijd met z’n vieren een hapje te gaan eten na het werk. Er waren toen nog geen kinderen in het spel. Het begon als BBB-sessie. Dat stond voor bitterballen, bier en….. Oh wat erg, ik weet het niet meer.
Sharing = caring
Tijdens zo’n etentje kletsen we aan één stuk door, over het werk, maar ook over andere dingen, waar meisjes van tussen de 25 en 30 (toen nog) zich mee bezig houden. Bij mijn vorige werkgever was ik altijd de jongste, en iedereen bevond zich in een totaal andere levensfase dan ik. Ik kreeg dus vooral vaak ongevraagd advies, maar had niemand om mee te ventileren om het zo te zeggen. Een van mijn andere vriendinnen had dat wel op haar werk en ik kon me nauwelijks voorstellen dat je bepaalde dingen met collega’s zou delen. Tot ik deze drie toppers leerde kennen.
Onze dates breidden zich uit. Zo namen we een keer een middag verlof om te gaan shoppen. Uiteraard werd er wel gekeken naar de agenda’s van de bazen. Want we waren natuurlijk onmisbaar op kantoor. De Primark, die was in opkomst en dat zou toch wel wat moeten zijn. Het was een avontuur op zich. Want eentje heeft geen rijbewijs. De ander heeft wel een rijbewijs, maar weet niet meer wat gas en koppeling is. De derde heeft wel een rijbewijs maar geen auto en de laatste (ondergetekende) heeft beiden en weet ook nog net het verschil tussen gas en koppeling maar durft niet te rijden. Zeker niet naar en in Belgie. Want de dichtstbijzijnde Primark bij Maastricht is die van Luik.
Twisted Men?!
En er was dat jaar dat we een card als kerstgeschenk kregen waarmee je 2-voor-de-prijs-van-1 kon dineren bij een aantal restaurants in Maastricht. Wij dachten “Leuk! Nemen we de mannen een keer mee!” Zo gezegd, zo gedaan. Met z’n allen aan de grote grillplaat in restaurant Kobe. Want die is normaal reteduur, maar met die kaart goed te doen! Tot we erachter kwamen, dat het eigenlijk niet tot de macht 4 gold. Maar goed, met een beetje charme, kregen we dat toch geregeld en er gingen ook nog eens liters wijn doorheen. Dus ze hebben toch wel genoeg geld aan ons verdiend. De vrijdag erna zaten we alle vier met een enorme kater op het werk. Maar we hadden wel gelachen! Hoewel de mannen waarschijnlijk dachten “eens, maar nooit meer”, want uiteraard ging het voor een groot deel voornamelijk over het werk. Het is en blijft nou eenmaal onze bindende factor.
Work work work
Inmiddels is er werktechnisch gezien heel veel veranderd. We zijn allemaal wel één of twee keer van functie gewisseld, al dan niet tijdelijk. Ik werk inmiddels nog maar 24 uur ipv 40, B. heeft momenteel twee functies en A. is gewoon compleet vertrokken. We missen haar natuurlijk ontzettend en hoewel S., B. en ik nog steeds in hetzelfde gebouw werken, zien we elkaar ook minder. Maar gelukkig hebben we vanaf het begin een groepsapp. En die drukt zwaar op het geheugen van mijn iPhone. Heel zwaar. Wan zien we elkaar een dag niet, dan appen we. En sturen we plaatjes. Heel veel plaatjes. Someecards die soms precies beschrijven hoe we over bepaalde dingen denken. Plaatjes die niet over de werkmail kunnen, voor het geval dat er een collega achter je staat (of inlogt op je mail als je met vakantie bent). En vier vrouwen die met elkaar communiceren in een groepsapp gaat vaak van links naar rechts, boven naar beneden, van de hak op de tak. Herkenbaar, of niet?!
Die groepsapp had eerst gewoon de naam “S., S., B. en A.” (onze namen voluit dan natuurlijk), maar sinds een paar jaar heb ik die veranderd naar “Twisted Sisters”. Ik kan niet precies omschrijven hoe, maar ik vind gewoon dat het precies de lading dekt van onze vriendschap. Grote geheimen met elkaar gedeeld maar soms ook zonder dat we het van elkaar weten op de hoogte zijn van bepaalde bedrijfsinformatie maar die gezien de vertrouwelijkheid dan toch weer niet met elkaar delen. De slappe lach om niets, samen op afstand hersenloze TV kijken en dat de dag erna op het werk evalueren. Onze afkeer van een bepaald persoon uit de media. De baas zenuwachtig maken met onze opmerkingen met licht sarcastische ondertoon (vooral S. en ik). Een ‘scheiding’, twee zwangerschappen, een geboorte (straks de 2e Twisted Baby), een bijna-burn-out…. In die korte tijd dat we elkaar kennen hebben we elkaar door heel wat lief en leed heen gesleept.
Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn (Berlijn, Australië, Dubai of Apeldoorn), ik weet dat ik altijd op mijn “zusjes” kan terug vallen. Met of zonder zwarte nagellak…. 😉 My Sisters are Bester than the Bestest!
