We vertrekken as usual op zondag (midden in de nacht) en vanaf vrijdag heb ik vakantie. Het is vreemd om nog te werken terwijl allebei mijn mannen al vrij zijn. Deze laatste week verdeel ik mijn uren over vier ochtenden en ik moet zeggen dat ik daar wel aan kan wennen. Het helpt in ieder geval om al langzaam los te komen van het werk en ik ervaar minder stress en meer voorbereidingstijd. Scheelt natuurlijk ook dat we met de auto gaan en ik zonder bagagelimiet al een week losse spullen in de weekendtas aan het gooien ben. Zodat ik straks alleen nog maar 15 outfits bij elkaar hoef te zoeken.
Note to self: het helpt als je na het “in de tas gooien” even vinkt wát je erin hebt gegooid, anders heb je nog 26x alles in je handen (“had ik dit nou al…?!”). Tja, je zou het nou eenmaal niet zeggen maar zo georganiseerd zoals ik op mijn werk ben, zo chaotisch en gestrest ben ik als ik op reis moet.
Back to Österreich. De reis duurt toch langer dan we hadden gehoopt. Gevoelsmatig zitten we een stuk dichter bij huis dan normaal en hebben we de illusie dat we in de loop van de middag wel zullen arriveren. Maar ja… wegwerkzaamheden, files en oh ja, heel Europa heeft ondertussen zomervakantie. Dat zijn we niet gewend. De grens van Duitsland naar Oostenrijk kunnen we zo oversteken maar de andere kant op staat het stil. Heel. Lang. Stil….. Het lijkt wel of we tot aan Villach geen auto voorbij zien rijden op de andere rijbaan. Dat belooft niet veel goeds voor onze terugreis. Nou ja, die mensen zijn in ieder geval thuis als wij weer die kant op rijden. Hoop ik tenminste.
Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie dat de reclameborden langs de weg niet alleen “Heute” schreeuwen, maar ook “Oggi” 🙂 In tegenstelling tot Italië, staat hier wél duidelijke bewegwijzering en zelfs tot op de plek van bestemming. In plaats van “oh jee… bordjes op… nou ja, die laatste 3 km vinden ze vast zelf wel…” Precies 12 uurtjes na vertrek rijden we probleemloos tot voor de deur van ons hotel. Waar ruime parkeergelegenheid is, zodat je niet dubbel hoeft te staan en zonder een toeterende hittepetit achter ons. Wauw, Deutsche Grundlichkeit in het Italiaans. I love it. Zelfs op het bagagekarretje dat al klaar staat, staat “Buon divertimento”.
Inchecken gaat half in het Duits, half in het Engels. Onze kamer is heerlijk ruim; schone badkamer, voldoende kastruimte én kledinghangers …. Oh en de minibar… I love it! Ik ben nog geen twee minuten binnen en ik vind dit hotel nu al geweldig. Heb ik dus ook meteen naar Vief geappt.
Ik voel zelfs niet eens de behoefte om eerst even te acclimatiseren en de koffers uit te pakken. Nee, ik ga gewoon meteen met de mannen mee richting zwembad. Hup, badpak aan en gaan. De mannen willen meteen plonzen maar dat gaat me net te ver. Dus ik bewaak de drie vrije ligbedjes die we nog net konden vinden. Dat wordt morgenvroeg wellicht een spelletje handdoekje leggen, maar misschien ook niet. We zullen zien. No stress. Over handdoeken gesproken; die stonden al klaar op de kamer, in een strandtas, inclusief slippers en voor ieder een badjas (drie verschillende maten ook)! Dat wil je toch?! Niet hoeven zoeken of vragen waar je een handdoek krijgt. Wat een luxe, wat een genot!
Het zwembad is groot; een (verwarmd) buitenbad, een binnenbad, een “sport”bad (haha – lange banen, iets lagere temperatuur), bubbels die om de zoveel tijd aan gaan, drie glijbanen en een heuse “crazy river” met van die rubber banden. Het is wel even wennen aan al die mensen om me heen, maar met een boekje vermaak ik me prima hier. Mocht ik onverhoopt Nederlands om me heen horen, dan doe ik mijn oordopjes in.
De eerste drie avonden zeggen we tijdens het diner telkens tegen elkaar: “we moeten nu wel een planning gaan maken wat we willen doen”. Si, domani.
