Ik heb een verslaving. Oke, ik heb er waarschijnlijk wel meer als je erover nadenkt (schoenen, tassen, Take That, Italia, all things pink…) maar ik ben extreem gevoelig voor coffee to go bekers. Het liefst met logo’s slash merknamen. Categorie merchandise zeg maar. Ik kwam er weer achter toen onlangs op kantoor de mededeling kwam dat de wegwerpbekers zouden verdwijnen.
Ze hebben altijd al een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me gehad. Noem het the perks of growing up in the nineties met Amerikaanse TV-series waarin het toen al heel normaal was om je koffie van thuis overal mee naartoe te slepen. Beverly Hills 90210, Sweet Valley High en later Sex and the City. Het was cool, stoer, vet – of hoe noemden we het – om koffie buiten de deur te drinken en al helemaal van Starbucks! Wauw, oh my god! Dat kenden we in Nederland niet en al helemaal niet in het provinciale zuiden van het land.
Dus toen ik er voor het eerst mee kennis maakte tijdens een van de vakanties naar Groot Brittannië, was ik bijna in staat om de kartonnen beker af te wassen en mee naar huis te nemen. Told you it was a disease. Toen Starbucks in het Nederlandse straatbeeld verscheen, moest ik natuurlijk overal waar ik het tegenkwam naar binnen. Een veel te dure caramel macchiato bestellen – waar eigenlijk amper koffie in zit en de siroop bovenop vanille blijkt te zijn. En die beker dan weer weg gooien als ie op was, deed elke keer pijn….
Langzaam maar zeker kwamen er porseleinen versies van de iconische beker-met-deksel op de markt. Onder andere van een van mijn lievelingsmerken Blond Amsterdam. Met een afbeelding van een New Yorkse yellow cab én een roze deksel! It just couldn’t get better! Die moest ik natuurlijk hebben, maar echt “to go” was die niet, want porselein in je tas is nogal zwaar en de deksel vloog er om de haverklap af. Het werd er dus vooral eentje voor de thee thuis. Want zoveel koffie dronk ik überhaupt nog niet toen.
En toen was daar tijdens een weekendje Amsterdam ineens de herbruikbare versie van de witte Starbucks beker. Die kon ik natuurlijk niet laten liggen. “Je krijgt er € 0,25 korting mee op je bestelling!” Ja sure, dat scheelt als je eerst drie euro extra hebt betaald voor je beker. “Weet je wat, ik neem er twee; eentje voor thuis en eentje voor kantoor!” Nee, echt besparen is nooit mijn verdienmodel geweest. Overigens waren het niet alleen deze bekers die als een magneet aan mijn handen bleven kleven. Natuurlijk is een Starbucks mok (je weet wel, die met de naam van de stad en een afbeelding van een kenmerkend gebouw erop) het ultieme souvenir van een leuke citytrip. En er gaat zo lekker een halve liter thee in.
Wat begon tijdens onze honeymoon in New York is inmiddels in elke grote stad waar ik voor het eerst kom een ware marteling om een exemplaar te kiezen. Want natuurlijk zijn er tegenwoordig meerdere afbeeldingen per stad beschikbaar en niet meer alleen de grote theemokken maar ook espressokopjes. Oh man, waarom maken retailers mijn leven soms zo moeilijk?!
De Maastrichtse variant van Starbucks is Coffeelovers, van Branderij Blanche Dael; Maastrichts trots. En ik ben gezegend met een vestiging op mijn werkplek én in mijn favoriete boekhandel. “Misschien moet je zo’n keep cup kopen Steef, dan krijg je korting op je drankje en is beter voor het milieu in plaats van al die wegwerp bekers.” Alleen heb ik die beker natuurlijk nooit bij me als ik koffie ga halen in mijn lunchpauze, want die staat óf nog op mijn bureau óf thuis in de vaatwasser. Het is nog net niet zover dat ik dan de volgende keer maar weer een nieuwe keep cup koop. Dat doe ik alleen als er een nieuwe variant verschijnt. Want tja, als je de een hebt, dan matcht die ander er zo leuk bij.
En zo kom ik weer terug bij de aanleiding van deze blog: de wegwerpbekertjes bij de koffie automaat op kantoor verdwijnen. Dus nu moet je die herbruikbare koffiebeker wel van thuis meenemen. Mocht je hem vergeten, dan kun je een statiegeld beker kopen: de Billie cup. Maar aan inruilen doe ik natuurlijk niet. Veel te leuk, weer een beker erbij. Zeker met een roze deksel. En als je niet kunt kiezen tussen de witte of de blauwe beker, dan neem je ze toch allebei?! Altijd handig. Mijn collega weet niet waar ze het zoeken moet als ik twee lege bekers afreken in de mensa.
Ach, ieder z’n ding hè. Met die Billie cups val ik in ieder geval niet meer op bij de koffieautomaat. Want met mijn trots, mijn absolute pronkstuk uit de collectie (waar ik er uiteraard ook twee van heb – want eentje voor het altaar en eentje om te gebruiken) kreeg ik steevast te horen: “Hoi Steef! Oh, hmm, Take That hè… doen die nog iets??!”
