Lieve Li,
Vijf jaar zijn er voorbij sinds je ons verliet. Vijf jaar! En toch weet ik nog precies wat ik deed en waar ik was, toen we het bericht van Paul kregen dat je je rust had gevonden.
Het was een stralende dag, die derde maart in 2020. Ik was net thuis van een controle bij orthopedie in het ziekenhuis, na mijn operatie. Een paar maanden eerder appten we nog; jij boven klaar voor weer een scan, ik beneden op een behandeltafel om een spuit in mijn enkelgewricht gejast te krijgen. “Niet huilen Steef, dat kost je teveel energie die je nodig hebt voor je herstel!” Houd je grotere doel voor ogen, onthoud waar je het voor doet en focus. Jouw wijze woorden, waar ik nog vaak aan terug denk.
Konden we nog maar een keer samen lunchen. Drankjes doen op het terras. Mars-ijsjes eten. Hysterisch lachen om jouw stunts en jouw wijsheden die de revue passeren. Dingen die alleen JIJ voor elkaar kreeg, om JIJ Lianne was.
Je gesproken WhatsApp berichten, de geluidsfragmentjes die je stuurde van alle boybands behalve Take That.. Maar vooral je inspiratie en je doorzettingsvermogen. Wat heb je ons veel gegeven en wat ben ik dankbaar dat ik jouw vriendin mocht zijn. De afgelopen weken met opruimen kwam ik alle magazines weer tegen waarin je jouw verhaal deed. Met al die mooie foto’s van jou…
Weet je wat zo bizar is, Li? De afgelopen vijf jaar heb ik uiteraard weer duizenden foto’s gemaakt met vriendinnen. Als ik terug scroll op mijn telefoon, zeggen we tegen elkaar “Oh ja, weet je nog, toen…” Maar met jou komen er geen foto’s meer bij… En koester ik die van mijn 37e verjaardag in 2019 waar je bij was. Het feit negerend dat het wel eens een laatste foto van ons samen kon zijn.
Terwijl ik deze blog zit te tikken, lak ik ondertussen mijn nagels in jouw kleurtje. Lieve Li, wat mis ik jouw kleurrijke en sparkling persoonlijkheid. Maar houd altijd in mijn achterhoofd “Wat zou Lianne doen?” als hysterische Steef weer eens naar boven komt.
Hou je mijn papa een beetje gezelschap daar? Until we meet again.
XOXO,
Your Twisted Sister
