“Jeeeeetje Steef, dat je dat nog allemaal hébt! Wel leuk trouwens.”
Het is een opmerking die ik de laatste tijd wel 100x gehoord heb, nadat ik iemand weer eens een foto stuurde met een herinnering aan onze school- en/of studietijd samen.
Soms ben ik net Rachel uit Friends; ik hou niet van verrassingen en koop het liefst wat ik zelf wil. Maar de meest onnozele dingen die me aan iets herinneren, bewaar ik. Zoals Rachel en haar egg shell van haar eerste ontbijtje met Ross. Uiteraard bewaar ik niks waar geurtjes af kunnen komen of iets wat beestjes aan kan trekken, maar verder…
Dat ik een heel Take That en Volumia! archief heb, weet je inmiddels wel denk ik. Maar ik kwam het afgelopen weekend tot de conclusie dat ik sinds 1991 – toen was ik 9 – van bijna elke verjaardag en elke vakantie een “boekje” heb. Op een gegeven moment kwamen daar heuse Henzo* fotoboeken bij, want een digitale camera heb ik pas sinds 2006. Sinds de middelbare school heb ik alleen bepaalde “mijlpaal” verjaardagen uitgebreid vastgelegd. Maar het eerste dat me opviel op die foto’s: hoe slank ik ben. Terwijl ik me heel goed herinner dat ik mezelf altijd te dik vond. De gymlessen vond ik het wekelijkse horrorblokuur met een beul van een docent. Terwijl iedereen daar fit rond sprong en de andere meiden er nog altijd leuk uitzagen in dat vreselijke blauwe broekje met wit T-shirt, voelde ik me lompe koe zonder conditie. Slagbal, dat vond ik nog wel leuk. Want dan zat je – als je het goed deed en 3x miste – het grootste deel van de les langs de kant. Hoewel een bal raken met een plank (lees: tennis) wel de enige sport is die ik ooit echt leuk heb gevonden. Zolang de bal naar mij kwam en ik niet op en neer hoefde te rennen van links naar rechts en van voor naar achter.
Nee, ik heb niet de meest warme herinneringen aan mijn middelbare schooltijd en mijn studie Economie was op z’n zachts gezegd een drama. Het teruglezen van mijn dagboeken uit die tijd bezorgde me nog steeds buikpijn. Al die onzekerheid en het gevoel van nooit goed genoeg zijn kwamen weer terug. Waarom heb ik dit bewaard? De Take That overload en later “I love Xander” maakten me dan wel weer aan het lachen. Net als mijn crush van de week.
Does it spark joy?
Eerder had ik er moeite mee om dit weg te gooien. Want welke controlfreak wordt er nou niet blij van een compleet, chronologisch archief, waar geen jaar ontbreekt?! Toch voelt het nu goed om afscheid te nemen van bepaalde jaren en dingen los te laten. Want ook al is het gevoel minder, het is er nog steeds. Zolang ik dat onzekere meisje bij me draag, zal ik het hoe dan ook uitstralen naar anderen. En daar ben ik na 42 jaar wel klaar mee… Denk ik.
Mijn leven mét Erwin is inmiddels langer dan de periode daarvoor en ook dat is uitgebreid gedocumenteerd en vastgelegd in fotoalbums, vakantiedagboeken en uiteindelijk jaarboeken. Met plezier en een grote glimlach blader ik daar regelmatig in terug. Enerzijds omdat ik godsgruwelijk mooie albums maak met hysterisch leuke teksten, maar vooral omdat ik blij word van wat ik lees en zie. De suikerzakjes hebben inmiddels plaatsgemaakt voor concertkaarten en alles wat er te vieren valt, vieren we. Etentjes, bedrijfsuitjes, stapavonden met vrienden. Soms krijg ik wel eens de vraag “Waarom maak je toch overal foto’s van?” Nou, hierom dus. Natuurlijk zit de ervaring in je geheugen, maar denken we uiteindelijk niet allemaal in plaatjes en komt die herinnering juist boven omdat je er een beeld bij ziet? Achteraf zijn ze allemaal blij he, dat Steef er was. Want “dan hebben we tenminste de foto’s nog.”
Wie ik tenslotte ook zeker niet wil vergeten is mijn inner (fearless) fangirl, die nooit ouder wordt. Nou ja, misschien een beetje verstandiger. Meer “think first, act second” in plaats van andersom. Klein beetje maar. Want Erwin zegt zo vaak “Denk en doe vaker zoals je je bij concerten ook gedraagt. Dan trek je je ook niks aan van anderen.” Klopt. Zelfs niet van hem. Erg he. De Xander memoires en all things Take That mogen dus nog even blijven op mijn langzaam dichtslibbende zolder. Ergo, een andere reden dat ik aan het opruimen ben. En terwijl ik mijn ex-vriendjes, acne en studiepunten ver onder het vriespunt door de shredder gooi, zet ik Angels nog maar een keer op repeat. Ons liedje, ons eerste grote concert samen in de Arena en voor altijd onze liefde.
When I’m feeling weak
And my pain walks down a one way street
I look above
And I know I’ll always be blessed with love
* affiliate linkje; als je via deze link iets koopt, verdien ik een klein percentage omzet waarmee ik mijn Twisted Sister imperium kan laten groeien. Kost jou niks extra’s, voor mij betekent het heel veel!
