Van 16 t/m 26 augustus volgde ik een summer school Journalistiek en effectief schrijven. Ik heb ervan genoten én ontzettend veel geleerd in korte tijd. Een column schrijven was een van de opdrachten. Mijn versie kun je hieronder lezen en is ook gepubliceerd op de website van Observant. En daar ben ik stiekem best een beetje trots op 😉
“Volgens mij hebben we het memo gemist”, fluister ik tegen mijn man vanaf ons ligbedje in de schaduw van de torenhoge cipressen. Hij kijkt me vragend aan. “Ja, waarin die wedstrijd wordt aangekondigd welke Nederlander het meeste lawaai kan maken”, beantwoord ik zijn blik, terwijl ik met mijn ogen rol. Hij grinnikt en leest verder in zijn boek. Ik zucht en denk: “Ik kom hier voor mijn rust!”
Mijn grootste frustratie in het buitenland bestaat vooral uit ándere Nederlanders die op hetzelfde moment op dezelfde locatie als ik, vakantie vieren. Tot op heden lukte het altijd vrij goed om onze verborgen pareltjes voor ons zelf te houden. Maar dit jaar zijn ze werkelijk óveral. Of het nou komt door de tijd van het jaar (augustus, normaal gesproken gaan we begin juli) of het feit dat Italië als een van de eerste landen weer ‘veilig’ werd om naartoe te gaan, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik voor me, achter me, links en rechts een keiharde Amsterdamse tongval hoor en – god, sta me bij – zelfs Limburgs: “…es veer weer nao hoes goon…”
Je kunt ze ook gewoon niet missen, die Nederlanders. Ik zie het vaak al aan de kleding tijdens het diner die uitstraalt “ik ben op vakantie dus ik ga voor casual” en ver afsteekt tegen de gesoigneerde Italianen. Maar als ze de volgende ochtend aan het ontbijt verschijnen met een plastic tasje en vervolgens de pot pindakaas en het pak hagelslag op tafel zetten – uiteraard met een volume van ‘kijk eens wat ik heb’ – dan kan ik wel door de grond zakken van plaatsvervangende schaamte. Laat staan dat er dan ook nog broodjes worden gesmeerd en ingepakt voor de lunch.
Het laatste waar ik op zit te wachten is socializen met wildvreemden die een connectie voelen alleen omdat je dezelfde taal spreekt. Daarom schakelen wij automatisch over op het Maastrichts dialect, gooi ik in het restaurant mijn beste Italiaans er tegenaan (lang leve Google Translate!) en lees ik het liefst Engelstalige boeken. Vanaf mijn ligbedje app ik mijn personal travel agent: “Volgend jaar boeken we een hotel dat in ieder geval niet in het aanbod van TUI Nederland zit.”
