De keuzestress gaat weer bijna beginnen, nu de programmering van het nieuwe theaterseizoen bekend is gemaakt. Het is nooit de vraag óf we de vier voorstellingen om ons abonnement te continueren halen, het is de vraag voor welke we kiezen want het liefst gooi ik vanalles in mijn theatrale winkelwagen en ik moet mezelf echt een limiet opleggen. Net zoals ik een limiet voor de prijs per concertkaart heb… Waar ik tegenwoordig bijna standaard overheen ga.
Maar goed, zo stond ik vorig jaar rond deze tijd voor de keuze: welke musical gaat het worden? Naast een aantal theaterconcerten en cabaretiers, had ik al gekozen voor Saturday Night Fever. Die voorstelling viel in mijn moeilijkste week van januari en zou een mooie afleiding bieden. Maar ik twijfelde nog tussen een familieuitje naar Shrek of het veelbelovende Elisabeth. Aangezien ik nooit fan ben geweest van de zoetsappige films die elke kerst worden uitgezonden, koos ik voor Shrek. Maar de nieuwsgierigheid naar Elisabeth bleef, en mijn man baalde stiekem wel een beetje.
De data voor Shrek bleken later echter onhandig in de planning te vallen en toen puberzoon aangaf dat we vooral zonder hem naar het theater moesten gaan, was de knoop snel doorgehakt om de kaarten alsnog om te ruilen. Die flexibiliteit vind ik een van de grote voordelen van het naar het theater gaan tegenwoordig. Plus het feit dat je bij een concert altijd verzekerd bent van je front row zitplaats haha. Mits je op tijd bestelt natuurlijk, maar daar ben ik inmiddels kampioen in.
Sinds ik bij Saturday Night Fever voor het eerst kennismaakte met het fenomeen ‘Limburgse première’, ben ik om. De hele sfeer en entourage, vanaf de ontvangst met bubbels tot het fotomoment met de cast na afloop is echt vijf sterren Steefproof! Toen ik Peter Noten van het Theater aan het Vrijthof hierover sprak, kwam ik erachter dat er toch al sinds 1998 regio premières worden georganiseerd. Samen met de partner theaters in Venlo en Heerlen. Euhm… Onder welke steen heb ik dan de afgelopen (bijna) dertig jaar geleden dat ik dit niet wist?!
De grandeur van vroeger in de tijd van nu
In Maastricht weten we wel hoe we een feestje moeten bouwen en dus wordt er bij elke grote productie ook groots uitgepakt. Soigneren voor een avondje uit, daar zijn we ook goed in en de rode loper maakt het plaatje helemaal compleet. Hing er bij Saturday Night Fever nog een onweerstaanbare discobal boven de ingang, in de stijl van Elisabeth hangt er nu een kroonluchter. Dat soort details, daar houd ik van.
Eigenlijk zouden we bij deze voorstelling op het balkon zitten, maar dezelfde ochtend ruilde ik mijn plaatsen nog om. Ook dát kan. Want de zaal in het theater is toch een beetje vergelijkbaar met “het veld” bij een concert and that is where the magic happens. Met zes awards was Elisabeth de grote winnaar van het Musical Awards gala dit jaar, dus ik ben echt reuze benieuwd. Hoewel ik normaal gesproken het liefst met mijn neus vooraan zit, is rij 12 of 13 – waar we nu zitten – qua geluid echt het beste. Het live orkest klinkt machtig en Danique Dussé speelt en zingt als de jonge Elisabeth de sterren van de hemel. Sjevraoje krijg ik ervan.
Dit is ook de eerste musical waarbij het me niet stoort dat de dialogen deels gezongen worden. Ik heb ook wel eens een musical gezien waarbij ik dat echt niet trok.
De producenten zochten naar iets unieks en dat is ze met deze uitvoering zeker gelukt. Vijfentwintig jaar geleden speelde Pia Douwes de complete rol, nu neemt ze oude Elisabeth voor haar rekening. Dat moment waarop zij verschijnt in die enorme witte jurk zoals we Sissi kennen van die ene afbeelding… Ik vond het zó mooi. Van romantiek is echter geen sprake. Het is juist een heel donker stuk met soms heftige scenes, zeker in deze tijd.
Milan van Waardenburg speelt De Dood en ik vroeg me de hele tijd af hoe je je voorbereid en inleeft in zo’n – in mijn ogen – heftige rol. “Ik zie hem als een man van vlees en bloed, die gewoon zijn werk doet en daar goed in is. Pas als hij verliefd wordt op Sissi, komt hij in de problemen.” Het grote publiek (lees: ik) leert de uit Limburg afkomstige Milan kennen door zijn rol als Jean Valjean in Les Miserables. Na de Nederlandse tournee schitterde hij in de Engelse versie op West End. Over het najagen van zijn droom schreef hij het boek ‘Maar dit is wat ik wil (niet enkel musical)’*.
Na afloop van elke première volgt er een fotomoment op de trap in de foyer en mogen we als bezoekers proosten met de cast. En met ze op de foto natuurlijk en je snapt; zo’n kans kan ik niet laten schieten.
Ik heb een heleboel vragen voorbereid maar in the heat of the moment moet ik snel schakelen. Tijd om mijn boekje te pakken heb ik niet want heel veel mensen willen een foto en er is nog meer pers aanwezig. Ik ben echter niet iemand die zich wil opdringen dus met één vraag aan Pia en één aan Milan ben ik al heel dankbaar.
Op een wolk van enthousiasme verwerk ik alle indrukken van de avond. Terwijl we terug lopen naar de auto, zeg ik tegen mijn man dat ik blij ben dat we dit niet gemist hebben. Hij antwoordt heel droog “Zei ik toch.”
Bring on next season! Ik kan niet wachten op nog meer moois.
*affiliate link; als je hierop klikt en een bestelling plaatst ontvang ik een klein percentage van de omzet. Kost jou niks extra’s, maar helpt mij verder bouwen aan mijn droom, waarvoor mijn dank!
