Nog even over dat diner gisteren… We maakten de “fout” door te vertellen dat Stijn allergisch is voor bepaalde noten. Vervolgens kwam het grote boek met food allergies tevoorschijn, dat gelukkig niet nodig was voor die dure steak en mac & cheese.
Dus ik had me voorgenomen om vanochtend bij het ontbijt maar niks te zeggen om toestanden te voorkomen maar Stijn was me voor toen ze er naar vroegen. Vervolgens kreeg ik een hele preek. “Please stay away from the Nutella ma’am”. Toen heb ik maar gezegd dat Stijn gewoon Nutella kan eten, om aan te geven hoe “severe” zijn allergie is. “We have to tell you ma’am”. Ik snap het wel, typisch Amerikaans om zich in te dekken tegen claims. Maar een beetje overdreven is het wel. Wat me ook opvalt is dat overal het aantal kcal bij vermeld staat maar dat er anderzijds weinig gezonde opties beschikbaar zijn bij het ontbijtbuffet. Behalve plant based yoghurt. Oh ga weg. I want the real shit.
Nadat we een bodem hebben gelegd gaan we op pad. Ik wil veel zien vandaag en we beginnen met een kaarsje voor papa/opa in de Cathedral. Blijft mooi dit soort dingen. Al had ik er vroeger niks mee, nu voelt het vertrouwd. Daarna vervolgen we onze weg en komen we vanzelf bij Grainger Market – de overdekte markthal – terecht. Diverse winkeltjes, veel tweedehands en ook veel eetkraampjes. Genoeg keuze maar na die bagel met bacon en een eitje heb ik nog geen honger.


We vervolgen onze weg via de winkeltjes in de Central Arcade en Grey Street. Veel “fuck it” gadgets; ik scoor een notebook bij Scribbler en we kiezen alledrie een paar sokken bij Soctopus. De gebouwen zijn echt machtig mooi hier. In Northumberland Street, de duurste winkelstraat van het VK na London, liggen Fenwick en WHSmith waar ik natuurlijk even naar binnen moet. Maar helaas, geen magazines te vinden waar iets in staat en ook geen boeken op de muziekafdeling. De stationery valt eveneens tegen. De kerstetalages van Fenwick zijn leuk om te zien maar eenmaal binnen worden we bijna bedwelmd door alle parfumwalmen. Het is niet meer vergelijkbaar met de Fenwick van vroeger in York, waar ik urenlang op de tassenafdeling kon doorbrengen en we nemen gauw de uitgang die uitkomt in Eldon Square shopping centre.
Wat ik jammer vind is dat ik nergens leuke restaurantjes heb gezien voor een lunch of een high tea. Het zijn óf fastfoodketens, óf pubs óf Starbucks-soortgenoten. Dus ook vandaag gaan we voor de “lunch” maar weer naar Starbucks. Zodra ik zit, kak ik in. Ik ben moe en mijn voeten doen zo’n pijn… Maar mijn hart wil nog veel verder kijken bij alle winkeltjes. Na een sanitaire stop test ik mijn discipline door weer langs Calendar club te lopen en de kalender van Gary te weerstaan en loop ik bij Whittard naar binnen voor een paar theetjes. Want dat vergat ik gisteren nadat ik helemaal hyper werd bij die kalenders.
Inmiddels is het drie uur en besluiten we om terug te lopen richting Gateshead en meteen even naar de Tesco op Trinity Square te gaan. Voor wat snacks en iets te drinken en natuurlijk om te kijken of ze Gary Barlow Wine hebben… Net zoals in de supermarkt in Italië kom ik helemaal hyper de Tesco binnen. Ik weet niet waar ik moet kijken. Buitenlandse supermarkten zijn zoveel leuker dan Nederlandse. Ik begin bij de tijdschriften en stationery maar al snel ben ik de mannen kwijt dus ik ga maar op zoek naar de wijn. Fingers crossed… Ik begin bij de rosé, scan van boven naar beneden en van links naar rechts en weer terug. Shit, ik zie ‘m niet… Totdat… “YESSSS!” De mevrouw in het gangpad schrikt zich wild. Fangirl going mental in isle 18 🤩

Ladies and gentlemen: I got him! Gary Barlow Sauvignon blush; de wijn die ik ook het liefst wilde hebben want de lege fles zou helemaal perfect passen in mijn office. Voor de vorm (en een foto) kijk ik nog even verder naar de witte en de rode maar die kan ik zo snel niet vinden. Aangezien ik heb wat ik wilde, laat ik het verder maar voor wat het is. Ik ben helemaal blij; wijn van Gary en een kalender van Robster. Happy fangirl!
Als we daarna terug lopen naar het hotel, voel ik mijn voeten niet meer, zo’n pijn doen ze. Twaalf duizend stappen verder (bovenop de zeventien duizend van gisteren) val ik op bed neer en kan geen boe of bah meer zeggen. Even twee uurtjes bijkomen voordat we de rivier weer oversteken naar het Hard Rock Cafe waar we gaan eten.

Het heeft al zo lang een bepaalde aantrekkingskracht op me, maar ik heb er nog nooit gegeten. We waren het van plan toen we in mei 2024 in Amsterdam waren voor de tentoonstelling van Robbie, maar toen we zagen dat er een Messi burger op het menu stond, dachten we dat het leuker was om dat een keer met Stijn te doen. And so it happened. Ik heb acuut spijt dat ik ooit al mijn shirts heb weg gedaan, samen met mijn Take That shirts (don’t ask, still hurts). Want geloof maar dat we vanavond na het eten als een ANWB setje naar buiten lopen.
We nemen een Jumbo Combo om te delen als voorgerecht. Ook hier staan alle kcal bij elk gerecht op de kaart. Gelukkig heb ik zoveel stappen gezet en verder weinig gegeten vandaag dat ik het kan hebben haha. Daarna gaat Stijn uiteraard voor de Messi burger, Erwin voor fajitas en ik val voor de “baby ribs”. Niet wetende dat dat niet een “baby portie” betekent. Hoewel we flink ons best doen, krijgen we alledrie ons hoofdgerecht niet helemaal op. De porties zijn wederom huge Amerikaans.
Ook worden verrast door live muziek, die voor Stijn best hard klinkt. Voor ons ook, maar we zijn het wat meer gewend. Gelukkig geen echte hard rock, maar wel stevige nummers van Springsteen en Summer of 69 van Bryan Adams. Zoals gezegd scoren Erwin en ik nog een shirt. Stijn niet meer, die heeft het helemaal gehad met de harde muziek. Daarna lopen we weer terug naar het hotel. Morgen alweer onze laatste dag. Als ik nog een stap kan zetten…

Ik wil nog niet naar huis
Zondagochtend is onze laatste (halve) dag. Ik wil nog niet naar huis. Ik hou van Engeland en van het feit dat ik hier stressvrij op vakantie ben. Het voelt zo vertrouwd en vanzelfsprekend allemaal.
Na het ontbijt gaan we niet meer het centrum in maar bezoeken we de Sunday market aan de Quayside, langs de rivier de Tyne. Deze bestaat uit foodtrucks en kraampjes met handmade products. Aangezien we net ontbeten hebben, spreekt de tweede helft me meer aan. Uiteraard is er ook een kraam met secondhand bandshirts maar op basis van de shirts die er hangen en mijn eerdere ervaringen vraag ik maar niks meer…
De afgelopen dagen vond ik helaas ook nog geen toepasselijk notebook om mijn reisverslag in te maken. Hoewel ik natuurlijk altijd “the fucks I don’t give” van Scribbler zou kunnen gebruiken, ben ik heel blij dat ik er hier nog eentje vind. Moeilijke keuze zelfs; er is er een met alle bruggen en eentje van Newcastle en Gateshead. Ik kies toch voor de bruggen die zo typerend zijn voor Newcastle upon Tyne.

Via Gateshead Millennial Bridge steken we de Tyne weer over. Bit wobbly bridge, dus loop maar snel door. We nemen even een kijkje bij het BALTIC Centre for Contemporary Art waar ik blijf hangen in de gift shop. Kunst hoef ik verder niet te zien. In de gift shop hebben ze leuke dingen en ik scoor een sticker voor het plakboek. Helaas geen badge voor m’n rugzak “That would be cool if we had those!” Yes, darling indeed 🤣 Maar daar heb ik nu niks aan helaas.
Daarna lopen we naar Sage The Glasshouse: international centre for music. Nou, als ze dan érgens iets van Take That moeten hebben is het hier toch?! Bestempeld tot Pop Royalty! Dream on, Steef. Taylor Swift en Harry Styles all over the place en hier en daar een verdwaalde Spice Girl. Zucht.
Terug naar het hotel dan maar. Nog een laatste koffietje, de laatste spullen inpakken en dan uitchecken. Hoe moe ik ook ben, ik wil niet naar huis. Aangezien we nu weten hoe we moeten lopen, zijn we inderdaad binnen een kwartier van het hotel naar het station gelopen. We doen nog een koffietje met snack bij Costa, want dat is volgens Stijn écht Engels, in tegenstelling tot Starbucks. Ik neem nog snel een kijkje bij WHSmith waar ik nog een paar YORKIES scoor en dan wandelen we naar de halte. Er staat al een bus dus we kunnen meteen instappen.
Om kwart voor drie zijn we al in de Port of Tyne en kunnen we inchecken. Boarden begint om drie uur en net zoals op het vliegveld staan alle schapen al in de rij. Kan iemand me uitleggen waarom? Wat is het nut om achteraan in een rij die door de hele terminal staat aan te sluiten, terwijl je ook gewoon nog even kunt zitten en wachten tot de rij is opgelost?! Je hebt je hutnummer net gekregen bij inchecken, vooraan in die rij staan gaat dat echt niet veranderen. Ik begrijp dit soort kuddegedrag echt niet. Maar goed, daarom ben ik Your Twisted Sister.
Dit keer wordt onze bagage wel gescand en worden we gefouilleerd. Dat gebeurde in IJmuiden niet. We hebben vandaag een hut op dek 9, wauw! Dat betekent in ieder geval dat we niet zo dicht op de motor zitten en dus hopelijk minder gebrom horen. Ook blijkt de hut veel groter en hebben we veel meer ruimte om ons te bewegen. Me likey, dit zijn echt wel vijf sterren en ik vind het wel prima om hier te vertoeven. Daarbij komt dat de vermoeidheid nu echt begint toe te slaan en ik geen behoefte meer heb aan mensen om me heen in de bar. Laat staan in slechte muziek.

In mijn eentje loop ik een rondje over het buitendek, maar het waait erg hard dus ga weer gauw naar binnen. Maar als om half vijf de scheepshoorn klinkt kan ik het toch niet laten om nog even een kijkje te nemen. Het is nog net een beetje licht maar zodra we de haven uit zijn, varen we de duisternis in. Op een bepaalde manier is het rustgevend, ondanks het vele geschommel door de wind. Dat belooft nog wat voor vannacht…
Voor het dinerbuffet hebben we om zeven uur gereserveerd, maar dat is ook weer “ship’s time” en dus Nederlandse tijd. Aangezien we nog in de Engelse tijdzone zitten, wordt dat dus zes uur. Eigenlijk een beetje te vroeg. Het geschommel van de boot blijft goed voelbaar en ook het trillen en brommen van de motor. Misschien hebben ze bewust alle boekingen van dek 4 een upgrade gegeven, gezien de weersvoorspellingen. Ik word een beetje huiverig dus durf ook niet goed teveel te eten. Zeker als de Engelsen aan de tafel naast ons beginnen over zeeziekte. Been there, done that.
Na het eten doen we nog wat duty free shopping en dan gaan we terug naar onze lekkere ruimte hut. Als we rond negen uur (nog steeds Engelse tijd) in onze pyjama’s “nog even een hoofdstukje willen lezen en dan proberen te slapen” kijkt Stijn ons met grote ogen aan. “Serieus jongens?! Het is negen uur! Ik ga toch nog niet slapen?!” Gelukkig heeft hij geen last van al het gefrituurde eten in combinatie met een wiebelende boot, maar Erwin en ik nemen voor de zekerheid toch maar een Primatourtje. Een hoofdstuk verder komen onze Engelse buren “thuis” en kunnen we meegenieten van het verhaal over “selling the van and buying a caravan”. Ik houd mijn hart vast maar een uur later hoor ik dan toch “Goodnight”. Laten we het hopen.
Gelukkig komen we de nacht ongeschonden door en worden we rond acht uur weer gewerkt door het omroepsysteem. Kreupel strompel ik even later naar het ontbijt want mijn enkel vindt drie dagen met gemiddeld vijftien duizend stappen zonder rustmoment niet heel grappig. En ik vind een vol buffetrestaurant met heel veel mensen en rondrennende gillende kinderen ook niet leuk. Get. Out. Of. My. Way. Engelse filterkoffie is niet te zuipen en thee kun je bijna knippen zo donker dus ik ben echt een zonnetje deze ochtend. Na het ontbijt blijven we dus zo lang mogelijk in onze hut.

Totaal geen nut (en zin) om in de lobby te wachten tot we van boord mogen. Ik kom ook amper de trappen af. Dat wordt nog leuker als blijkt dat de deur naar de “slurf” niet werkt en we via het autodek (3) naar buiten moeten. Iedereen stormt die trap af, wederom alsof er iets voor niks is, dus ik laat zoveel mogelijk mensen voor gaan. Want sneller dan treetje voor treetje gaat het vandaag niet. Sorry Karen.
Wel een unieke ervaring om te voet via de achterkant de boot uit te lopen. Dus hoe kreupel ook, daar moet even een foto van gemaakt worden.
Nou dat was het dan. Een beetje weemoedig loop ik terug naar de auto. En dan glijdt mijn schoen door iets zachts… Oh f*ck het zal toch niet he. Ja hoor, en niet zo’n beetje ook en een heel spoor vooruit. Ik vrees dat we er allebei met onze trolley doorheen zijn gereden en vloek alweer in 27 talen. Helemaal als de meneer van de stadsreiniging achter me die verrekte Engelbewaarder op zijn bluetooth speaker aanzet. Maar een snelle inspectie leert dat het gelukkig slechts de punt van een van mijn sneakers betreft. Alle hondenbezitters die niks achter hun dier opruimen vervloekend, vervolg ik mijn weg naar de auto.
Waar menigeen vaak blij is om weer (bijna) thuis te zijn, vind ik het altijd een anticlimax. Back to normal life, back to reality. Waar de koffie dan wel beter te pruimen is maar waar ik ook weer zelf moet koken. Ik denk dat ik Vief maar weer snel ga bellen voor een volgend tripje.
