Dat is de titel van de columnbundel van Daphne Deckers die ik voor ogen had, toen ik in 2019 bezig was aan mijn eerste boek ‘K*t. Nu ben ik blogger (met een boek).’ Tijdens dat schrijfproces had ik vaak geen idee welke kant ik op moest, maar zo’n boek als dat van Daphne, dát moest het worden.
Uiteindelijk kwamen daar nog geen foto’s in, maar dat regelde ik alsnog in mijn tweede boek. Ik ben al jaren fan van de boeken en columns van Daphne. Haar romans vind ik heerlijk en om haar columns moet ik vaak hardop lachen. Ik herken veel van mijn eigen humor en schrijfstijl erin. Ze is een van mijn grote voorbeelden en ik sprong dan ook een gat in de lucht toen ze in december 2024 naar Boekhandel Dominicanen kwam om haar nieuwste boek ‘De kracht van ouder worden’ te signeren. Ik kon mijn enthousiasme amper in bedwang houden en wilde haar zoveel vertellen en vragen… Maar er stond nog een hele rij andere lezers achter mij te wachten. “Mail me je vragen maar!” zei ze.
Ik hoop dat ze daar geen spijt van had, nadat ik haar mijn lijstje stuurde. Maar ik ben haar meer dan dankbaar voor haar uitgebreide antwoorden!

Waarom schreef ze een boek over (de leuke kanten van) ouder worden, was mijn eerste vraag. Hoe wist ze dat daar behoefte aan was, want dat is er, blijkt uit de vele lovende reacties.
“Wat mij verraste, is dat ouder worden zo leuk bleek te zijn. Je hele leven krijg je te horen dat ‘jong’ het toverwoord is: je jonge jaren, dáár gebeurt het. Jong is mooi, jong is nieuw, jong is beter. Dan bekruipt je toch een beetje het gevoel – zeker als vrouw – dat het na je 50e een aflopende zaak is. Maar dat bleek helemaal niet het geval te zijn. Ik ben nu 56 en ik maak een podcast, werd vorig jaar gevraagd om in twee films te acteren, ben beauty-ambassadeur van Diadermine. Én het is me voor het eerst gelukt om een boek aan 7 landen te verkopen. Had ik verwacht dat er nog zoveel nieuwe dingen op mijn pad zouden komen? Eerlijk gezegd niet, omdat ik zelf ook gevoelig was voor de stereotypen. Uiteindelijk blijkt het niet te gaan om leeftijd maar om mentaliteit.
Uit onderzoek is namelijk gebleken dat hoe je over ouder worden dénkt, erg veel invloed heeft op hoe je ouder wórdt.
Daarom wilde ik een boek schrijven waarin ik alle positieve dingen van het ouder worden benadruk. Dat werd ‘De kracht van ouder worden’, en het heeft echt een snaar geraakt. Veel vijftig- en zestigplussers bleken te snakken naar een boek met een optimistische insteek.”
Met mijn 42 jaar heb ik dit boek ook gelezen. Wel met enige terughoudendheid moet ik bekennen, want “ben ik niet nog veel te jong hiervoor?!” Maar ik herkende verrassend (of juist schrikbarend) veel. De mooiste boodschap vind ik dat je nooit moet stoppen met nieuwe dingen leren omdat je ouder wordt, iets moet bewaren voor “later” en je dromen moet blijven volgen. Dat ga ik zeker doen; dat interview met Take That gaat er komen. Al is het tegen de tijd dat zij 80 zijn en ik 70 ben…
Ook vroeg ik Daphne waarom ze ooit is gaan schrijven en haar antwoord verraste me:
“Ik heb eerlijk gezegd nooit iets anders willen doen. Ik knutselde mijn eerste ‘boekje’ in elkaar op de lagere school. Mijn vader schreef biologieboeken en mijn moeder over kunst. Toen ik als kind hun boeken op de plank zag staan, dacht ik: daar komen die van mij later bij. Op de middelbare school werkte ik zes jaar bij de schoolkrant, en ik deed ook mee aan schrijfwedstrijden. Daar heb ik onder andere een pooltafel mee gewonnen, haha… Ik had ook naar Veronica geschreven, want ze zochten jongeren om tv-programma’s mee te maken. In 5 en 6 vwo werkte ik in de weekends bij Club Veronica in Hilversum, waar ik programma’s presenteerde en artikelen schreef voor Club Veronica Magazine. Na mijn vwo ben ik Communicatie gaan studeren, maar toen won ik een modellenwedstrijd en heeft mijn leven een heel andere afslag genomen. Jaren later publiceerde ik mijn eerste boek, over de internationale modellenwereld. Toen zat ik weer op het juiste pad, haha! Ik heb altijd verhalen willen vertellen, werelden willen creëren… Iedere vorm van storytelling spreekt mij aan.”
Wat leuk om te lezen dat het bij Daphne ook begon met ‘boekjes’ op de lagere school. Ik herinner me het interview dat ik had met Saskia Balmaekers van Ciao tutti, waarin zij ook vertelt over haar notitieboekjes die het begin van haar blog vormden. Twee inspirerende vrouwen die op een soortgelijke manier hun succesvolle schrijfcarrière begonnen als ik. Er is nog hoop voor me. Want hoe graag ik ook schrijf, soms grijpt het me allemaal naar de keel en denk ik “Wie zit hier nou op te wachten?” of “Wat zullen ze hier van vinden?” Het loslaten van het oordeel dat een ander – mogelijk – kan hebben over wat ik schrijf, vind ik zelf het allermoeilijkste. Ik vroeg Daphne hoe zij daarmee omgaat.
“Ik krijg niet vaak negatieve reacties. Soms kun je ook niet bedenken waar iemand over valt. Mannen zijn overigens vaker beledigd dan vrouwen. Maar ik laat me zeker niet tegenhouden om te schrijven wat ik wil. Waar is een column anders voor?
Omdat ik al tientallen jaren een wekelijkse column schrijf, sta ik altijd ‘aan’. Ik check altijd bij mezelf: wat voel ik, wat intrigeert mij, waar erger ik me aan, waar moet ik om lachen? Ik denk altijd: als ik het voel, als het mij overkomt, dan is het vast ook iets waar andere vrouwen mee bezig zijn. Mijn ervaring is: hoe persoonlijker, hoe beter. Én humor werkt goed, want lachen om jezelf is vaak de beste manier om ergens mee te dealen.”
Ook dat herken ik; ik schrijf veel met zelfspot en mijn vriendinnen zeggen wel eens: “Hoe meer jij uit je comfort zone bent, hoe leuker je blogs.” Ondanks dat vrijwel alles wat Daphne schrijft een succes wordt, gaat ze daar nooit vanuit.
“Ik vind het iedere keer weer spannend, ook omdat ik steeds wat anders uitbreng. Maar ik heb altijd geschreven wat míjn hart me ingeeft en ik ben super dankbaar dat ik zo’n grote groep lezers heb gevonden. Ik heb inmiddels meer dan een miljoen boeken verkocht én mijn twee romans zijn verfilmd; ‘Dubbel zes’ komt in april in de bioscoop. Dat vind ik echt cadeautjes. Van mijn kinderboek ‘De matroos in de doos’ is een theatervoorstelling gemaakt. Je werk op die manier tot leven zien komen is een heel bijzondere ervaring.”

Tenslotte leg ik Daphne nog twee dilemma’s voor:
Als je moet kiezen: Muiderberg, Marbella of toch Mestreech?
“Maastricht heeft een speciaal plekje in mijn hart; mijn moeder komt er vandaan, en mijn vader komt uit Margraten. Afgelopen december heb ik in Boekhandel Dominicanen gesigneerd, en dat was voor mij erg speciaal omdat mijn ouders elkaar daar hebben leren kennen; vroeger was het een carnavalslocatie. Muiderberg is al meer dan 25 jaar mijn woonplaats, en ik zou hier nooit meer weg willen. In Marbella voel ik me ook heel erg thuis. We hebben daar al meer dan 20 jaar een huis lekker buiten alle drukte, waar je alleen vogeltjes hoort en het ruisen van de palmen.”
Team tent of team vijf sterren?
“Ik ben niet zo gecharmeerd van tenten; ik vind het altijd ’n beetje gedoe met zand in mijn slaapzak en zo. Misschien ben ik niet avontuurlijk genoeg? Voor een reisprogramma dat ik ooit presenteerde, sliep ik in Zuid-Afrika in een tent en ’s nachts zag ik zo zzzzzoesjjj dikke spinnen aan de andere kant van het zeil naar beneden glijden. Toen ben ik maar in de auto gaan liggen, haha! Ik kan erg genieten van mooie hotels, maar een toertje langs knusse Engelse B&B’s cottages vind ik ook erg romantisch. Maar waar je me ook neerzet, ik heb hetzelfde motto als jij: ut kump altied good :-)”
Leef Daphne, ‘ne groete merci veur ’t beantwoorde vaan al mien vraoge!
Hopelek zien veer us nog ’ns.*
* Lieve Daphne, dank je wel voor het beantwoorden van al mijn vragen! Hopelijk komen we elkaar nog eens tegen.