Je hebt reizigers en toeristen en op het moment dat die laatste teveel in mijn aura rondhangen, krijg ik overal jeuk. En plaatsvervangende schaamte. Want het minste dat je kunt doen als je naar een land op vakantie gaat, is je verdiepen in de cultuur en bepaalde gebruiken.
Afgelopen vakantie – in Italia uiteraard (what else?!) – kwam ik weer een paar pareltjes tegen waar mijn nekharen van overeind gingen staan. Ik kan er een boek over schrijven (oh, wacht…) maar ik zal me beperken tot de top 10.
1.
Laat ik beginnen met het taalissue. Ik mag toch hopen dat je een vertaalapp op je telefoon hebt staan of een taalgidsje uit het stenen tijdperk in je tas hebt zitten. Leer op z’n minst een paar woorden (buongiorno, buona sera, per favore, grazie) van buiten. Ik vind het zo onfatsoenlijk om stug Engels, Frans of Duits te blijven praten. Zelfs IK zeg in Frankrijk (lees: Disneyland Parijs) “bonsjoer” en merci. Daarom vind ik het ook bloedje irritant als ik in Maastricht in het Frans word aangesproken. No, I don’t speak French. And I’m not sorry.
Nu praat zo’n woordenboekje natuurlijk niet terug, maar via verschillende apps kun je ook leren hoe je de woorden uitspreekt. Dus brusKetta in plaats van “brusjetta” en KI-antie in plaats van “sjantie”. Oh ja en het is één gelato* of twee gelati.
* con due gusti, per favore 😉
2.
Zodra je Nederlands om je heen hoort, meteen contact zoeken. Ja joh, echt doen. Die mensen komen uit hetzelfde land als jij, zij zijn een van die achttien miljoen. Wat een toeval dat je die hier treft. Wel vervelend dat ze je niet horen he… Misschien moet je wat harder praten.
3.
De pot pindakaas of het pak hagelslag meenemen naar het ontbijt in het hotel. Je zit hier niet op de camping he vriend.
4.
Ross Geller alert: nu we hier toch zijn… Laten we een broodje extra smeren voor tussen de middag. We hebben er toch voor betaald, dan kun je het er maar beter van nemen, niet?
5.
Italiaanse stadjes: ik ben er dol op. Hoewel de wegen er naartoe niet altijd even Steefproof zijn. Als navigator ben ik altijd op mijn hoede voor een ZTL: zona traffico limitato. Een soort milieuzone waar alleen bepaalde kentekens (meestal bewoners) in mogen rijden. Er staan vaak genoeg borden en verschillende toeristische websites waarschuwen ervoor want de boetes zijn niet mals (been there, done that). Maar toch zie ik nog regelmatig buitenlandse kentekens erin rijden waarbij de bestuurder een blik heeft die zegt “geldt vast niet voor mij”.
Diezelfde kentekens zetten hun auto vaak neer op een manier waarvan ik denk “Waarom?!” En hoe dikker de auto, hoe erger. Een Italiaan zul je daar niet snel op betrappen. Die propt hem er wel ergens tussen. Want een deuk meer of minder, daar doen ze niet mogelijk over. Of ze zetten hem er gewoon voor en gaan rustig hun boodschap doen. Wat beide overigens ook weer niet helemaal Steefproof is, maar goed. Smeer nog maar een beetje StressAway en tel tot twintig, Steef.
6.
Shit, kom je om twaalf uur aan in zo’n stadje, gaat alles dicht. Dan maar lunchen. Had je nou toch maar die broodjes ingepakt bij het ontbijt. Nu moet je wachten tot er iemand naar je toe komt en je een tafeltje toewijst. “Ik ga toch niet wachten? Kom, we verschuiven het zelf wel even. En pak jij even die lege stoel daar.”
7.
Wat neem jij? Ananas op je pizza? Doodzonde.
8.
Spaghetti vongole, heerlijk.
Maar parmigiano erover?! Seriously??
9.
Cappuccino na het eten. Erger nog; vóór het eten. Al moet ik de halve nacht wakker liggen van al die espresso’s, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om een cappuccino te bestellen na elf uur ’s ochtends. Maar ja, na die pizza Hawaii met extra ananas en kaas op je pasta met vis was je eigenlijk al niet meer te redden.
10.
Tot slot: de handdoekenrace. wát een bizar fenomeen. Google maar even als je niet weet waar ik het over heb. Maar in zo’n hotel wil ik me never nooit begeven. Drukte is sowieso niet Steefproof. Ik ben al gestresst als ik op reis ga. Als ik dan ook nog ’s ochtends – onmenselijk vroeg – een strijd aan moet gaan om een ligbedje te claimen bij het zwembad, dan ga ik ook rennen.
Rennen en gillend naar huis.
